Uyan Mümtaz

Etiketler

Baba, Kader, Para, İç Ses

Kalkalım artık. Erken kalkan yol alır. Bakalım bu gün neler gösterecek bize. Amma yağmur yağdı yahu. Gökyüzü delindi bütün gece. Balkona koyduğum kovalar ağzına kadar dolmuştur. Değil yüz yıkamak, duş bile aldırır onlar. İyi iyi, bugünkü su parasından da yırttık. Allah’ın suyunu parayla satarlarsa yine Allah yardım eder işte. Suya para mı dayanır? Mümtaz uyanmadan taşımalı kovaları banyoya. Komşulara bari göstermeyeymişim. Ne var bunda, delinin zoru? Çocuk büyütmek kolay mı? Bir başına. Dur ama önce bir çayı koyayım da demlenedursun. Dünkü çayı kurumaya bırakmış mıydım ya ben? Bıraktım galiba. Hah, iyi, bırakmışım. Oh, kurumuşlar güzel güzel. Her gün yeni çay kullanınca hemen bitiveriyor namussuz. Böyle eski çayı demleyince de gayet çay oluyor işte. Ne varmış? Daha dün içtiğimiz çay. Mümtaz zaten her şeye kızıyor son günlerde. Şimdi peynirin tarihi geçmiş diye de söylenir yine. Anası kılıklı. Onun da her gün çeşit çeşit yemek yapmasına laf ettik mi oturur ağlardı. Halbuki dünkü pilavı çorba yapmak ev ekonomisinin temelidir. Cahil, görgüsüz kadının müsrif oğlu. Uyanamadı bir türlü. Tabii bu saatlere kadar yatınca da gece oturuyor. Elektrik bedava sanki.

– Mümtaaaz!

Anca harçlık isteyip dursun. Eşek kadar adam oldu. Okuldan arta kalan zamanlarında bir işte çalışacağına habire harçlık istiyor. Yok haftalıkmış, yok bari aylık vereymişim, istemeye utanıyormuş, yok arkadaşlarıyla bir çay içmeye oturamıyormuş, yok her gün yanında ekmek arası peynir götürmeye utanıyormuş, yok zaten peynir de değil, peynirin kokusunu koyuyormuşum… Yemeğini hazırladığımıza teşekkür etmiyor da…

– Mümtaaaz!

Arkadaşlarla çay içmeye gitmek ne zaten? Gavur icadı işler. Ben habire ona para verirsem nasıl kenara para koyacağız? Sokakta mı buluyorum ben bu parayı? Beyefendiye vereyim de hamburgerlere versin, yok biriktirip moda ayakkabılar alsın, telefon alsın değil mi? Telefon alsın da yeni masraflar çıkarsın başımıza. Bir de kitaba para veriyor ya verem ediyor beni gavurun evladı. Dünya para. Biraz yavaş okusa bari. İki günde okuyup bitiriyor, al işte, yirmi lira sokağa gitti. Git, okuyan birinden iste, onu alıp oku. Yok ama, gururlu bunlar. Hala çocukluk tişörtlerini giyiyormuş diye söyleniyordu ya geçen. Ben de yirmibeşimde alınan takımı giyiyorum hala, ama işte.. küçükken de söylenirdi bu zaten. Ablasıyla ikisine bir kola alırdım da ‘sen bir yudum fazla içtin’ diye ablasına vururdu… İyi oldu kızı verdiğimiz. Geleceğimiz garantilendi. Şu benim eşşek oğlum da kafayı üniversiteyle bozacağına bir işe girseydi. Anca para tüketmeyi bilir. Ona kalsa biz hiç kenara para koymayalım. Böyle dikkatli olmasam nasıl alacaktık o daireleri? Peeh! Ben olmasam bitti bu çocuk. Hiçbir şey öğretemedim. Bir kaşık yemek kaldıysa içine su koyup çoğaltacaksın. Yemeğine, içeceğine yağı, tuzu, şekeri az koyup sağlığına da dikkat edeceksin. Bak kaç yaşındayım, bir gram fazlam yok. İçki, sigara denen şey gavur icadı! Müsrifliğe gerek yok. Misafirliğe gittiğinde verilen her şeyi hemen mideye değil çantaya indireceksin. Dışarılarda gezmeye gidip paranı çarçur etmeyeceksin. Okula yürüyerek gitmezsen tüm paranı otobüse verirsin. Erken kalk, yürü. Zaten geceleri oturup da gavur icadı televizyonda gösterilen eğlenceliklere dalarsan elektriğe para dayandıramazsın. Işığı kapadım diye kaç kere avaz avaz bağrındı hayvanın evladı. Nakış işliyor mübarek! Tabii bu saate kadar uyursa gece hortlar.

– Kalk lan artık!

Sana kalsa saçacağız paraları. Muhalif olacak hiçbir şey bulamazsan  parayı bankaya yatırmamama laf edersin. Yatırayım da onlar da nasiplensin değil mi? Yok vergisi, yok algısı… Kredi kartı vermeye kalkarlar, devlet öğrenir, herkes malına karışır… Oh! Ne ala memleket! İstemez. Oğlanın dediği gibi kefene cep mi diktirsem? Dur önce bir mezar işini halledeyim de sonra kefeni de hallederim. Ben ölünce bunlar mezar bile yaptırmaz bana. Alemlerde yer paraları bu kahpe dölü. Şimdiden ayarlamalı o işi. Vazodaki paraların bir kısmıyla güzel bir mezarlık sipariş etmeli. Yerimi de halledeyim. Ne kalkmıyor bu it ya? Başından aşağı bir kova su dökerek kaldırmayı bilirdim ben seni ama dua et suya kıyamıyorum. Kaldırmanın yolu mu yok? Ulan Mümtaz, o kaltak anandan doğduğuna pişman etmezsem seni…

– LAN!

Anaaa! Nerede lan bu çocuk? Ne zaman kalkmış da gitmiş? Bu saatte! Aa, bak not da bırakmış deyyus. Nereden öğreniyor bu gavur icatlarını bu çocuk? Dur bakalım ne diyor? Gözlüük… Hah buradaymış… Bismillah…

Baba, seninle sürdürmeye çalıştığımız yaşantı beni çok bunaltıyor. Genç yaşımda ihtiyar bir bunakmışım gibi hissetmeye başladığım için senden uzaklaşmam gerektiğini düşünüyorum. Bana zorla yüklediğin hayatta kalma becerileriyle çok rahat yaşayabileceğimden eminim. Böylece senin de son kez kırılmana, sinirlenmene ve para harcamana sebep olmuş olurum. Yıllardır harcamayıp vazoda biriktirdiğim cep harçlıklarımı da alıp gidiyorum. Nasıl olsa sen yine yaparsın. Hem bensiz daha kolay olur. 
Kal paracıklarla… Mümtaz

Falın Fallanmış

Etiketler

Çingene, Fal, Kader, İzmir

– Ne iyi oldu İzmir’e geldiğimiz be Tanju. Şu denizin, şu havanın güzelliğine bak.

– Evet aşkım.

– Pırıl pırıl. Çek tertemiz havayı ciğerlerine. Mis, mis! Bir de çıkarsan artık şu şapkayı, gözlüğü biraz!

– Bir gören olacak diye korkuyorum Şebo! Getirdin bizi İzmir’in göbeğine…

– ‘Kaçamak’ ya bunun adı Tanju. Afyon’da kalsak görüşebilecek miydik bu haftasonu? Ailenle piknikte olacaktın!

– İyi de, karımın bütün sülalesi burada oturuyor balım.

– Çingene kadın neden oturdu o masaya Tanju?

– Fal bakıyor onlar Şebo.

– Bir şey yapmaz mı? Paralarını filan çalmasın.

– Olmaz bir şey, sen takılma.

– Ben sana takıldım daha çok Tanju. Şu gözlüğünü çıkar bari de gözlerini göreyim. İyi ki kaçamak yapıyoruz, seni göremiyorum bile.

– Bence sen de tak çılgın kadın. Kocanın da şu an İzmir’de olduğunu unutuyorsun herhalde. Senin gibi zır deli bir insan da tanımamıştım yani hiç ömrümde.

– Pişman mısın beni tanıdığına yakışıklı? Kocam ‘İzmir’de toplantı var’ deyince geldi aklıma, fena mı oldu? ‘Beni de götür’ deyiverdim.

– Bana neden bu şekilde anlatmadın?

– Böyle anlatsam gelmezdin ki.

– E herhalde Şebo! Bankacılar toplantısı değil bahsettiğin, üst düzey emniyet mensupları toplantısı! Yani, karımın aşiretinin yaşadığı şehirde, silahlı ve bol yetkili bir adamın karısıyla ve adamın burnunun dibinde dolaşıyorum. Düşündükçe tansiyonum zıplıyor.

– Düşünme o zaman. Toplantıda onlar. Nereden görecek? Ay Tanju, şu çingene kadın buraya doğru geliyor.

– Gelsin Şebo. Isırmaz. Şu an bize en az zarar verebilecek kişi o. Alt tarafı fal bakıyor. ‘İstemiyorum’ dersin, gider.

– Baktırsak mı ki?

– Benim falım falanmış güzelim.

– Ya, haydi ama… Eğlenmemek için çabalıyorsun bugün resmen.

– Şebocum inanıyor musun böyle şeylere sen? Yapma Allah aşkına.

– Ya eğlencesine canım… Otantik bir deneyim olur.

–  İyi, peki ama istediğini hemen belli etme de çok para istemesin.

– Geliyor geliyor.

 

– Afiyet olsun şugar çocuk. Bakayım falına Türkan Şoray?

– Yok abla, istemiyoruz, sağol.

– Ooşt! Nerden ablan olurum ben senin? Sana iki diyeceğim var güzel kız, bak içimden geldi, herkese gelmez.

– Yok, teşekkür ederim.

– Üşüyeceksin esmer güzeli. Alasın üstüne bişeycik. İzmir’in havası kancık gibidir. Bak bu malkoçoğlundan sana zarar gelmez, aha bu havalardan gelir.

– Sağol.

– Veresin bi beşlik, bakayım falına. Çıkmazsa verme.

– Teşekkürler.

– Gacı korkar. Sen veresin elceğzini malkoçoğlu. Getir.

– Ya, dur abla, ne çekiyorsun elimi?

– Aman, aman, aman… Tövbeler olsun!

– Ne? Ne oldu?

– Neler görürüm?

– Ne görüyorsun? Söylesene!

– Söylemem.

– Söyle yahu. Al on lira.

– İstemem paranı. Bakmam senin falına da. Söylemem ben kötü şeyler.

– Ne gördün elimde? Al yirmi lira vereyim. Abla, nereye gidiyorsun? Ah Şebo ah! Kim bilir ne gelecek başımıza, bak kadın söyleyemiyor bile… Abla, söylesene ne gördün?

– Bırak çocuk! Israr etmeyesin, söylemem ben kötülükler.

– Abla! Ay gidiyor kadın ya! Abla! Elli lira!

 

– Bırak Tanju, ne yapıyorsun Allah aşkına? Rengin gitti canım ya! Tansiyonunu unuttun herhalde.

– Abla!

– Tanju, iyi görünmüyorsun!

– Abla! Ah, Şebnem… yardım et…

– Tanju! Tanju! Yat yere hemen, ay Tanju… TANJU! Biri ambulans çağırsın! Yardım edin lütfen!

 

Tanrı Misafiri

Etiketler

Aşk, Kader

Ağustos 1985

 

Bahçeyi sularken gelen Muhtar Aliksan’ın elime tutuşturduğu zarfla olduğum yerde kalakaldım. Sarı bir kağıt parçasına dokundurulmuş mühürler beni bahçenin ortasına yapıştırdı. Yüreğimde başlayan çılgın telaşa inat bir ketumlukla buz gibi duran solgun resmiyet beni son bir yıldır her gün yad ettiğim o mucizevi eylül gecesine götürdü.

 

Babamın dedemlerden uzak yaşamak için köyden göçüp kuş uçmaz kervan geçmez bu yere kondurduğu evimize gündüz bile konuk gelmezken akşam vakti kapımızın tıklatılması görülmeye değer bir heyecan yaratmıştı. İki ay önce elime lise diplomamı aldığım günden beri annem ve babamdan başka kimseyi görmediğim için uçarak gitmiştim kapıya. Gıcırdaklı bir törenle ardına kadar yolladığım tahta kapımızın boşluğunda seçebildiğim tek şey benim boylarımdaki bir karaltının kafasının etrafında uçuşan açık renk öbeği nur gibi aydınlatan yolun kenarındaki ölgün ışıktı.

 

“İyi akşamlar”

 

En yakın komşumuz Arap Sülo’nun yirmi dakika ötede oturduğu, araba yolundan aşağıda kaldığı için hiçbir arabanın yanaşamadığı evimize akşam karanlığında sarışın bir kız gelmesi başımıza sık gelen bir olay değildi. Ayıp ettiğim telaşıyla ağzıma ilk gelen sözcüğü savurdum:

 

“Evet?”

“Şey…karanlıkta sizi göremiyorum da bir ışık yok muydu acaba?”

“Var, olmaz mı hiç? Fark etmemişim, yakayım hemen. Yatmıştık da ondan kapalı.”

 

Lambanın düğmesine basmamla gönlümde hiç sönmeyecek bir ışık yakmıştım. Sivri yüzüne acemice yerleştirilmiş birbirinden oldukça ayrık duran iki mavi gözünü kırpıştırarak beni görmeye çalışıyordu Tanrı misafirim.

 

“Yatmış mıydınız? Bu saatte mi? Afedersiniz, rahatsız etmişim.”

 

Işığa alışınca açılan gözlerdeki şaşkınlığı izlerken annemler yetişmişti imdadıma.

 

“Hayırdır inşallah. Buyur kızım. Bir şey mi oldu? Nereden geldin sen bu saatte buralara? Kaza filan yok ya?”

“Yok, Allah korusun teyzecim. Kusura bakmayın, rahatsız ettim, korkuttum sizi de.”

“Yok kızım. Ne rahatsızlığı? Buyur gel, içeri geç.”

“Bizim arabanın lastiği patladı da, yedek lastiğimiz de yok, babam bir şeyler yapmaya çalışıyor da olmuyor maalesef. Burada bir ev olduğunu fark edince atladım yoldan geldim yardım istemeye.”

 

Ani bir hareketle dönüp yoldaki lambanın bulunduğu tarafı gösterirken savrulan saçlarından ne olduğunu bilemediğim bir koku yayıldı.

 

“Bakın orada arabamız. Yardım eder misiniz amca?”

“Ben ne anlarım kızım tomofilden?”

“Tamirci filan yok mu buralarda?”

 

Çaresiz sesi içimi öyle bir burktu ki annem olaya müdahale etmese o an Burdur’a kadar koşup bir tamirci bulup getirebilirdim.

 

“Buralarda ev bile yok güzel kızım. Dağın başına getirdi bizi bu domuz. En yakın tamirci Bucak’ta, Erdal’ın eski okulun orada.”

“Ya… Ne yapacağız şimdi?”

“Çağır babanı da gelin burada kalın bu gece. Bir şeyler yiyin, dinlenin. Yarın bakarız bir hal çaresine. Gece vakti iş yapılmaz zaten.”

“Bilmem ki…”

“Ne var bilmeyecek? Haydi sen gir içeri, elini yüzünü yıka. Erdal, sen koş çağırıver babasını da, yorma buncağızı.”

 

O gece yardıma muhtaç bir ceylan gibi kapımıza gelen narin güzeli değil yormak ömür boyu pamuklara sarıp koruyasım vardı. İstanbul’dan beri katlandıkları yol yorgunluğunun üzerine olmadık tenhalıkta patlayan lastik sinirlerini bozmuş, son bir saattir sorunu çözmeye çalışırlarken bedeni iyice yorgun düşmüştü. Yardım etmek için duran birkaç sürücünün hiçbir şey yapamamış olması da iyice ümitsizliğe düşürmüş, babasının izni olmadan çıkıp gelmişti bu eve. Yatağının yapılmasını beklerken oturduğu yerde uyuyakaldı. Bense onunla aynı havayı soluduğumuz, saçlarının kokusunu burnumda hissettiğim o gece gözümü bile kırpmadım. Aslında o geceden beri bir yıldır doğru düzgün uyumadım. Tökezleye tökezleye bitirdiğim lisenin ardından yaşımı büyütüp askere gitmeyi düşündüğüm bir dönemde Antalya’daki üniversiteye başlamak üzere gittiği yolundan çıkıp evime tanelerini saçmış bu buğday tarlası içimde filizlendiğinden beri ne bulursam okuyor, herkesten kitap dileniyor, üniversiteye hazırlanıyordum.

 

Ertesi sabah kahvaltıda sohbet ederken, iki saat ötedeki Antalya’yı hiç görmediğimi öğrenip sarı saçlarını savura savura gülen Tanrı misafirim yola çıkmadan önce elimi tutup yanağımı öpünce Tanrı’ya ömür boyu misafirim olması için dua etmiştim. İşte şimdi onu koruyup kollamak, pamuklara sarmak için verdiğim sözü tutup tutamadığımı söyleyecek solgun yüzlü zarfın yüreğime düşürdüğü ateşle eriyorum.

 

 

 

“Günaydın babacım! Ne yapıyorsun?”

“Günaydın Başak. Yıllar önce üniversite sınavının sonucunu aldığım gün zarfı açmadan önce kaleme aldığım yazıyı buldum da onu okuyup bazı yerlerini düzelttim biraz.”

“Nasıl ya? Ben olsam o heyecanla zarfı parçalardım hemen. Sen bir de günlük mü yazdın?”

“Evet canım. O kadar heyecanlıydım ki zarfı bir süre açamadım ve oturup bir şeyler karaladım.”

“Uzunmuş da. Ne anlattın o kadar?”

“Annenle tanışmamızı.”

“Annemle mi? Gerçekten mi? Benim yaşımdayken mi tanıştın annemle? Vay be! Ben de okuyabilecek miyim?”

“Üniversite sınavını kazanma hediyesi olarak vermeyi planlıyorum.”

“Ya, evet. Bugün açıklanacaktı sonuçlar.”

“Evet kızım, sen uyanmadan önce baktım Internetten.”

“Eee?”

“Annenle ikimizin büyük bir aşkla okuduğu okulu kazanmışsın. Umarım  bizimki kadar kararlı ama bir o kadar da sürprizlerle dolu bir yaşamın olur canım yavrum.”

Bucket List

Etiketler

Bucket List, Film, Hapis, Hayat, Kader

Listemde bu yoktu. Ömrümü geçirmem emredilen binayı yakmaya çalışmak yani. Sadece yangın çıkarmak değil, bunu en doğru şekilde yapabilmek için uygun anı kollamak. Hayır, benim listemde ne hapse girmek vardı ne de bina yakmak… Çok düşündüm… ama bu delikten çıkabilmek için yangın çıkarmaktan başka bir şey gelmez elimden. Monte Cristo Kontu filmini ya da Esaretin Bedeli’ni bilir misiniz? Bu filmlerde tünel kazarak kaçar karakterler. Alcatraz’dan Kaçış filminde tüneli kazmak iki yıl sürüyor. Fakat bu ünlü hapishaneden başka türlü kaçanlar da yok değil. Elektrikli süpürge motorundan bir tür matkap yaratanları duymuştum örneğin. Büyük Kaçış filminde ise bir yıl uğraşırlar tünel kazıp kaçmak için… Kaşıkla duvar oymak zor. Benim durumumdaki birisi için garantisiz. Ayrıca uzun zaman alan bir iş… ama benim o kadar vaktim yok… Bildiğim bütün yöntemleri düşündüm. Kütüphane penceresinden kaçan Bundy’yi, kendisini arkadaşlarına paketleterek kargo ile kaçan Türk mahkumu, kilit anahtarlarının şeklini ezberleyen Hinds’i, havalandırmadan kaçanları, helikopterle uçanları, hepsini… Bir yardakçım yok. Bırakın yardakçı olacak kadar iyi bir dostu, yıllardır sahip olduğum tek akrabam son derece mesafeli bir ilişkimiz olan oğlum. Altı ay öncesine kadar bir kerecik sarılmadığım oğlum… Bir kerecik sevgimi hissettirecek kadar yakınlaşamadığım… Zamanı geri alabilsem her şeyi daha farklı yapardım şüphesiz… Dünyanın en iyi babası olurdum… Daha samimi… Daha duygulu… Zaten zamanı geri almak mümkün olsa her şeyden önce o lanet filmi izlemezdim. Sadece altı ay öncesine kadar sıradan bir hayatım olduğuna ben bile inanamıyorum. Yaşamımdaki tek renk, izlediğim filmler sayesinde gerçekleştirdiğim hayali yolculuklarımdı. Asla gidemeyeceğim, göremeyeceğim dünyaların parçası olmama izin veren filmler. Gerçek hayattaki yalnızlığımı bana hissettirmeyen filmler. Kesinlikle benim ağzımdan çıkamayacak kadar duygu ve insan kokan repliklerle dolu filmler. Her gece kendimi kollarına bıraktığım, kimseye ayırmadığım zamanı ayırdığım ve baştan baştan izlediğim filmler. Oğlum minicikken eşimin bizi terk edip gitmesine sebep olan… Kısaca, filmlerle yaşadım ben. Hayatı filmlerde yaşadım… ve … filmlerle kaybettim… Bir gün olan oldu ve Bucket List adlı o filmi izledim. Bucket List… Hayatta hiç haberdar olmadığım bir kavramı yaşantıma dahil etmiş oldum. Ölmeden önce mutlaka yapmak istediğin şeyleri sıraladığın liste. Film, bu listeyi gerçekleştirmek için yola çıkmış iki kafadar üzerine kurgulanmıştı. Çok heyecan verici bir fikir olduğunu düşünerek hemen işe giriştim. Çok zor olmadı. Neredeyse tamamı filmlerden aklıma takılan sahnelerden oluşan yedi maddelik bir liste. Henüz ölmeye niyetim olmadığı ve merkezi ısıtmalı sıcacık evimde kanepeme uzanıp filmlerle kendime yarattığım özel dünyamda oldukça rahat olduğum için son derece zararsız bir liste. Oğlumun eline geçmese, tüm hayallerim gibi yitip gidecek bir liste. Çocukluğundan beri aynı kanepenin köşe minderi olarak görmeye alıştığı babasının böyle bir liste yaptığını görmesi oğlumda ölüyormuşum hissi yaratmış olmalı ki listeyi gerçekleştirmem gerektiği konusunu meselesi haline getirerek günlerce uğraşıp beni ikna etmeyi başardı. Ne yaşımın ilerliyor olduğunu söylediği için kabul ettim, ne ömür boyu Amerika’yı görmek isteyip göremeden ölmüş babamı hatırlattığı için, ne de hayatın gerçek anlamına dair yaptığı felsefi konuşmalar sebebiyle. Sadece, … benimle birlikte gelmeyi teklif edince heyecanıma yenik düştüm. Yirmidört yaşındaki biricik oğlumla ilk defa gerçek bir baba-oğul gibi zaman geçirme şansı çıkmıştı karşıma ve oldum olası tutuk, duvar gibi bir insan olduğum için bu isteği dile getiren tabii ki oğlum olmuştu. Kabul ettim. Listede yazanları birlikte, baba-oğul, bir bir gerçekleştirmemiz konusundaki heyecanlı teklifini kabul ettim… ve… işte buradayım. Yo hayır, tabii ki listemde hapiste yatmanın nasıl bir şey olduğunu anlamak filan gibi bir şey yoktu. Ama daha ilk maddeyi gerçekleştirebilmiş olmanın gururuyla ve yıllar sonra yakınlaşmamızın sıcaklığıyla mutluluğun doruğuna varmıştık ki kendimi burada buldum. Listemde yoktu. Listemdekiler… onlar da olmadı. Biri hariç… Deney filminde olduğu gibi, bilimsel ama detayları gizli bir araştırmada denek olamamıştım örneğin. Bir gece sabaha kadar güzel ama öfkeli bir İspanyol dilberin dansını izleme şansına da erememiştim. Karlar içinde jakuzi keyfinden de başlamamıştık. Oğlum için en heyecan verici olanından başlamayı kararlaştırmıştık. Yani yıllar önce izlediğim bir başka film setinden. Tanımadığımız bir dünyada, basit bir hayat süren fakir ama neşeli insanlarla birlikte yaşayarak bambaşka bir yaşantının parçası olmak. Nereye gittiğimizi bilmeden saatlerce sürdük. Sonunda, aradığımızı düşündüğümüz halk sınıra yakın bir yerde çıktı karşımıza. Bağıra çağıra bir samimiyetle paylaştıkları ortak hayatlarına bizi de içtenlikle davet ettiler. Ne güldük o gece… Ne mutluyduk… Ne çok zaman ayırdık birbirimize… Çevremiz insanla doluydu… ve ben, oğlumla yıllardır kucaklaşmamış olduğumu ilk kez o gece anladım. Hep birlikte içtik, güldük, göbek attık ve ölesiye eğlendik… Ölesiye… İlk gecenin alçakgönüllü misafirperverliği ikinci güne kanlı uzandı. Hayatı önüne geldiği gibi yaşama uzmanı altın dişli bir hayvanın oğluma gösterdiği ilginin rahatsızlık verici bir boyuta ulaşması, hedeflediğimiz keyfin önüne geçince müdahale etmem kaçınılmaz oldu. Özenle seçilmiş kelimelerden oluşan konuşmam kar etmeyince yumruğum devreye girdi, ama ömrünce hiç dövüşmemiş bedenim altın dişe yenik düştü. Beni korumak için hamle yapan oğluma bıçak çekildiğini görünce son bir gayretle yerden aldığım taşı herifin kafasına geçirdim. Gerisi… gerisi… buradayım. Listemde yoktu. Hayatı önüne geldiği gibi yaşama uzmanı altın dişli bir insan müsveddesinin ölümüne sebebiyetten müebbet hapse çarptırıldım. Rahat bir hayatım yok artık. Sıcak kanepem ve filmlerim de. Aslında bir hayatım yok artık. Listem mi? Şu an listemde tek bir madde var. Aslında listenin sekizinci maddesi olan ama yazma cesaretini bile gösteremediğim madde: Ölümü göze almak pahasına da olsa mutlaka bu delikten çıkmanın bir yolunu bulup, yoğun bakımda olduğunu öğrendiğim oğlumu son nefesini vermeden öpüp koklayabilmek ve ona “seni çok seviyorum oğlum” diyebilmek.

 

Seni Seviyorum

Etiketler

Özveri, Hayat, Kader, Sevgi

Uyandığımda başucumda beni bekleyen bir bardak suya gülümserim. Su gibi berrak gözlerine dalmışçasına mutlu kalkar, gece beni düşündüğünü anlamanın huzuruyla selamlarım yeni başlayan günü.

İşe gittiğimde çantamda bulduğum sandviçe dünyanın en değerli sandviçiymiş gibi sarılırım. Olmasa aç kalacağımı bilen sevdiceğin içine özveri koyarak hazırladığı ekmeğimi törenle yer, dünyanın en doyurucu lokmaları eşliğinde sevgine taparım.

Odama kapanıp okumaya yazmaya adandığım sabahlarda yavaş yavaş yüreğime dolmaya başlayan sıcacık kahvaltı kokusuna sarılır, insan olduğumu hatırlarım. Sen olmasan yazı yazamayacağımı, sen olmasan kendime bakamayacağımı bilir kaderime göz kırparım.

Gittiğim yerden beni almaya geldiğini görünce sevinçten çıldıran yüreğim tüm bedenime aşk çığlıkları yollar. Dünyadaki en güzel tavuskuşunun beni tercih etmesinin gururuyla gerinen vücudumun biraz daha uzadığını hissederim.

Bir hata yapsam da beni kucaklayacağını bildiğim kolların arasında erir, iki kişilik bedende vücut bulurum.

Ey beni benden çok seven, düşünen, koruyan, kollayan, benden fazla tanıyan;

Gururumu, onurumu ve ihtiyaçlarımı herşeyden üstün tutan;

İsteklerimi gerçekleştirirken kendi isteğiymişçesine mutlu olan;

Hastalığımda bana bakmaktan, sağlığımda benimle oynamaktan yorulmayan;

Beyazlayan saçlarımı birlikte yaşlanmanın müjdesi olarak görüp sevgiyle kucaklayan;

Dünyanın en güzel kadını, en okunan yazarı, en zeki canlısı olduğumu sanacak denli yüreklendiren;

Beni hiçbir karşılık beklemeden, sadece ben olduğum için seven, bu sevgisiyle beslenen;

Yememi, içmemi, okumamı, yazmamı, giyinmemi, gezmemi, eğlenmemi, mutluluk denizlerinde yüzmemi, ben olmamı sağlayan!

Varlığın için tüm evrene şükrederek haykırıyorum: Seni çok fazla seviyorum.

40

Etiketler

Ölüm, Emeklilik, Farklı Görüşler, Hayat, Kader, Kentlim, Mutluluk, Para, Sıkıntı, Tiyatro, Yaşlılık, İnsan

En sevimli haliyle üzerime diktiğin sabırsız gözlerin benden yanıt bekliyor.

“Lütfeeen. Lütfen evet de.”

Konuşmadan geçen o bir dakika bir ömür gibi gelmiş olmalı sana. Ben de senin gibi miydim acaba otuzumda? Her şey hemen olsun istiyor, ufacık şeyler için bile heyecanlanıyor muydum? Yoksa hep böyle rölantide mi yaşadım hayatı?

Otuzbeş Yaş Şiirini ilk okuduğumda çok üzülmüştüm otuzbeşindekilere. Kaskatı tavrıyla beynim şiirde sadece bu cümleye takılmış, ömrünün yarısının tükendiğini bilen insanların bu üzüntüyle nasıl yaşayabileceğini merak etmişti.

Otuzbeşi ne zaman geçtiğimi bilmiyorum. Üzüldüm mü? Belki üzülmüşümdür. İnsan, yaşamının hay huyunda bir tek kaç yaşında olduğunu sorgulamıyor sanırım. Yani uzun bir süre. Otuzüç, otuzbeş, otuzaltı, hepsi sorgusuz sualsiz akıp gidiyor. Otuzyedi ve otuzsekiz arasında bir fark olmuyor. Benim gibi kırkı devirdikten sonra başlıyor geriye dönüp bakmalar.

“Bak küserim ama.”

Dile kolay. Kırkı devirdik be hareli göz.  Bir dakikanın bu kadar uzun sürebildiği bir zaman kavramında kırk küsur yılı tükettik. Daha dün yaşamışım gibi gelen bazı anıların hesaplayınca yirmi yıl önce yaşandığı ortaya çıkıyor. Genç bir insan için koca bir ömür geride. Çocuk kavramsızlığında ‘Atatürk’ü gördünüz mü’ kadar uzak. Yaşayanın anlağında ise anlamsız. Nereye gitti bunca yıl? Sessiz dakikalarda tek tek gelip beynimin ön tarafına hücum eden gereksiz anılar halay çekiyor da insan yitip giden koca hayatı gözden geçirince elle tutulur hiçbir şey bulamıyor.

“Bu öteki doğum günlerine benzemiyor. Otuzuncu yaş çok önemli. Benim için çok çok özel ve senin de orada olmanı istiyorum. Otuz diyorum!”

Otuz! Ömrünün ilk yıllarının gereksiz bir detay olduğunu düşünürsek kaç yıl yaşamış oluyorsun gerçekte? İlk yıllar. Elinden, büyümeyi beklemekten başka bir şey gelmeyen yıllar. Okunacak. Sınav kazanılacak. İyi insan olunacak. Sağlam bir karakter. Şuraya birkaç kalp yarası koyalım. Oldu. Puanı nereyi tutarsa o alanda uzmanlaşıp bir iş de buldu mu tamamdır. Nerden baksan yirmibeş yıl bu upuzun hazırlık aşamasıyla kayboluyor. Beş yıl mı kendin oldun sen? Bense yeni yeni tadına varmaya başlamıştım ki verilen sürenin bitmek üzere olduğunu fark ediyorum.

“Haydi ama! Amma naz yaptın.”

Naz yapmaya vaktim yok ki benim gamzelim. Ne olduğunu anlamadan yitirdiğim yirmibeş hazırlık yılının acısı var her şeyden önce. Sonrası da farklı değil hani. Ardından gelen yirmi yılı da bu banka yedi. Neden yaptığını bilmeden seninle hiç ilgisi olmayan bir kuruma adadığın koca bir hayat. Neden o bankayı seçtim? Ben iş ararken sadece onlar eleman arıyordu da ondan. Neden her Allah’ın gününü aynı dört duvar arasında geçirdim? Gerçek hayatta karşıma çıksalar asla konuşmak istemeyeceğim Nurten Hanım, Osman Bey, Çatlak Ayten ve Süloyla geçen koca bir hayat. Dolaplarındaki bütün kıyafetleri ezbere bildiğim bu dört gereksiz insan nasıl oldu da yaşantımın en değerli kişileri gibi baş köşeye kuruldular? Ve tabii müdürüm… ve güvenlikçi Zeki… Ya ev hayatım? Ne zaman taşınmıştım bu daireye? Evde yalnız kalmasın diye bir kedi bile alamayacak kadar diğerlerini düşünerek, sevdiklerimden çok görmek zorunda olduklarımla geçen yıllar…

“Anlaşıldı, sen bu anın keyfini çıkarmak istiyorsun. ‘Evet’ demenin bedelini ödeteceksin bana önce.”

Neyin bedelini ödüyoruz biz hayatta? Kim bize ‘evet’ demeden önce bu ağır bedeli ödeterek oyun oynuyor kendince?

“Bak ne diyeceğim? Ben şimdi bize güzel bir kahve yapayım. Şöyle bol köpüklü. Sen de böyle duvar gibi oturmaya devam et. Ama tabii düşün bir yandan da. Kahvemizi içerken de cevabını ver. Ama cevap ‘evet’ olsun! … Oh be, en azından bir gülümsedin nihayet.”

Peki senin hayalin ne dünya güzeli? Otuz yaşın heyecanıyla aykırı işler yapma güdün dışında var mı düşlerin? Sırf yaşamın içinde pusu kurmuş rutinlere yakalanıp ömrünü bilinçsizce tüketmemek uğruna evlenmemiş bir adamla zaman geçirerek biraz daha büyüyor, hazırlık süreni uzatıyorsun. Sonra? Sen de kırkında  mı algılayacaksın hayatın senin istediğin gibi değil de kendi istediği gibi geçtiğini? Benim yaşıma gelince mi fark edeceksin milyonlarca seçeneğe rağmen aynı apartman dairesi, mobilya ve bürodan ibaret olan hayatını?

“Bugün öyle uyuzluğun üstünde ki maşallah, moruklamış gibi davranıyorsun iyice. İstersen küçük bir sahil kasabasından yer alıp taşın da domates filan yetiştir artık sen, ne dersin babacık?”

Ne güzel sataşıyorsun istediğini yaptırabilmek için. Kimbilir neler yapacaksın daha kendi başlattığın oyunları kazanabilmek için. Kazanacak mısın peki? Ne güzel oldurdu şimdi küçük bir kasabada olmak. O güzelim domatesin kokusu geldi burnuma. Sahi güzel olur muydu? İstediğim bu mu gerçekten? O zaman hayatımın son yıllarını mutlu geçirir miydim? Sorgulamadan? Emekli olsam… O para yeter mi ki bir yer sahibi olmaya? Nasıl bir ironidir bu! Bankacıyım ve beş kuruş param yok bankada. Yirmi yıldır başkalarının yatırımlarını düzenliyor, tanımadığım insanların geleceğini garanti altına alıyorum ustaca. Çevreyi hiç önemsemediğini iddia ederek ömrünü çevreye adamış bu adam kendi geleceğini unutmuş. Başkalarının hayatını yaşamış.

“Afiyet olsun.”

Sigortacılığı seçseydim daha mı iyi olacaktı? Aynı! Öğretmen olsam başkalarının çocuklarıyla ilgilenecektim. Avukat olsam başkalarının davalarıyla. Berber bile başkasının saçını yapıyor.

“Bu arada, otuz yaş partilerinin geleneğidir. Bir konsept olur partide. Geçen ay Orkun’un doğum gününü kutladık mesela. Konsept seksenlerdi. Herkes giyinmiş gelmiş. Madonna’yı görecektin. Ama ben o kadar uçmayayım diyorum. Böyle değişik meslekler filan olabilir konsept. Seni de hemşire kılığına sokarız belki? Şaka!”

Konsepti olan bir parti miydi yaşadığım? Parti bitti. Şimdi temizlik zamanı. Sonra da sessizliğe çekilip dinlenmeli. Sonuçta yaşım o kadar da geçmiş değil. Ölmüyorum en nihayetinde. Ama hayatın büyük bir kısmının saçmalıklarla geçtiğini fark etmiş bu ruhun artık günlerini sadece kendi mutluluğuna adaması lazım. Sorun şu ki, şimdiye kadar geçen kısım nasıl olsaydı daha iyi olurdu sorusunun cevabını bilmediğim gibi bundan sonra ne yapmam gerektiğini de hiç bilmiyorum.

“İçsene.”

Yarın o bankadan içeri adımımı atmasam… Kendime muhteşem bir kahvaltı hazırlardım. Bach’ın eşsiz müziğini dinler, düşen yaprakları seyrederdim saatlerce. Arada Ayten’i, Nurten’i, Sülo’yu düşünüp sadistçe gülümserdim. Belki ziyaretlerine de giderdim bir ara ama onlar aynı telaşın parçası olmaya devam edecekleri için bana ‘naber’ demekten fazlasını veremezlerdi. Öbür gün ne yapardım? Bütün gün yatıp kitap okurdum. Bir simitçiye oturup koşturarak geçen insanların öyküsünü düşünürdüm. Hayır hayır. Kahveye gider oyun oynardım. Daha doğrusu bir oyun oynamayı öğrenirdim. Sonra? Ertesi gün? Daha ertesi gün? Böyle geçse günler ne kadar mutlu olurdum? Artık parçası olmadığım hayatın gerçeklerini hatırlayabilir miydim? Yoksa biri bana soru sorunca korkacak kadar kendi kabuğuma mı çekilirdim? Belki de şu ‘nasılsın’ diye soranı pişman edercesine konuşanlardan olurdum.

“Hiç içmeyeceksin sandım.”

Hareketsizlikten, şu an ufak tefek kendini hissettirmeye başlayan ağrılar da artardı herhalde. Gerçekten küçük bir sahil kasabasına yerleşsem? Güneşli, topraklı bir yerlere… Mutlu mu olurdum yoksa büyük şehrin sinemasını, tiyatrosunu, kurslarını mı özlerdim? Hiç katılmadığım etkinlikleri…

“Artık çıkıp bazı hazırlıklar yapmam gerekiyor. Bir şey söyleyecek misin?”

“Evet.”

“Ne?”

“Tamam, peki, gelirim. Otuzuna giriyorsun ne de olsa. Otuzbir olsa gelmezdim.”

“Dalga geçme!”

“Geçmiyorum. Parti fikrinden oldum olası hoşlanmamış olsam da sizinkine geleceğim hanımefendi. Çünkü çok yaşlandınız artık.”

“Evet yaaa. Otuz yaa.. Oha yani! Bir tane beyaz saç gördüm biliyor musun? Neyse, boşver şimdi. Çok sevindim geleceğine.”

“Ama bir şartım var: Kıyafet olarak bankacı kostümünü seçeceğim. Bundan daha iyisini bilmiyorum.”

“İyi, peki. Sen gel de…”

Bundan daha iyisi var mıydı onu da bilmiyorum. Varlığından haberdar bile olmadığı şey hakkında konuşamıyor insan. Kaldı ki hayat, doğaçlama oynanan bir tiyatro oyunu gibi. Katılan oyuncuların ani kararlarıyla şekilden şekle girip seriliyor önümüze. Bundan sonrası nasıl şekillenecek? Gelişine göre oynamaya devam edip sonunu herkesle aynı anda seyredeceğiz.

“Görüşürüz.”

Datça’da Bir Akşamüstü

Etiketler

Datça, Farklı Görüşler, Hayat, Kader, Kadın, Kentlim, Para, Töre, İnsan

Mart boyu Datça sahilinin tüm erkek kedilerini sırtına almak zorunda kalmış tekir isteksizce kulağını kaşıdı, sahilde park etmesine izin verilmiş tanıdık arabanın gölgesine attı minicik yorgun bedenini. Denizden gelen esinti kıyıya henüz atılmış birkaç masadan birinde oturan genç kıza nefes aldırdı:

– Daha sadece Nisanda olmamıza rağmen bu ne sıcak abi ya? Yazın hiç çekilmez burası.

– Tabii çok sıcak oluyor ama sonuçta biz sadece tatildeyiz Meltemcim. O sıcakta çalışmak zorunda olanlara çok üzülüyorum ben asıl. Hele dönercide! Düşünsene.

– Sen de herkesi düşünmeyiver Atahan. Hayrına mı çalışıyor adam, para veriyorlar mis gibi. Benim çalışıp kazanmak gibi bir şansım da yok. Öğrenci kölesi olarak babişin eline bakıyorum resmen. Nasıl uygun görürse beyefendi öyle oluyor. Adam kıstı zaten harçlığımı, ne yapacağımı bilmiyorum. İki bin yollayacakmış artık.

– Kaldığın ev sizin ama değil mi?

– Evet de, iğrenç bir ev abicim. Eski! Garip, demode bir şekli var böyle kapıcı evi gibi. Onaltıncı yüzyıldan kalma mübarek. Arkadaşları çağırmaya utanıyorum ya. Herkes Koru Sitesinde filan ne modern evlerde yaşıyor, ben ezik ezik Bahçeli’de dededen kalma tuhaf evde yaşamak zorunda bırakılıyorum.

– En azından kira vermiyorsun.

– Boşversene Ata ya, şu okul bitse de artık bir işe girip kendi kararlarımın kadını olsam abi, daraldım yani. Ay Atahan, dün başıma gelenler! Var ya abicim yaşadıklarım senin hayal gücün bile olamaz! O kadar yani.

– Hayırdır? Ne oldu?

– Ya zaten Ankara’dan buraya direk uçuş yok. İlla İstanbul aktarmalı uçacağız. Koca bir köyde yaşıyoruz yani, kimse adam yerine koymuyor. Onbeş dakika rötar yapmasını da geçtim, bavulumu kaybettiler abi! Onca yolcu arasında benim bavul kaybolsun yani olacak iş değil. Bahtsız bedevi olayı yani anlıyor musun? Dalaman Havaalanını birbirine kattım ama ne fayda? Yarın gelecek bavul. Allahtan el bagajımda gerekli eşyalar vardı ama halime baksana Allah aşkına! Şu üstümdekilerin renklerine bak! Hiç uyum görebiliyor musun? Ne bulduysam giydim resmen Kezban gibi.

– Yok be! Abartıyorsun.

– Olur mu ya Ata? Utancımdan ölüyorum valla bir gören olacak diye. Bir de okulun bahar tatili ya, herkes buralarda olabilir yani. Rezil olurum valla böyle görürlerse. Hayır bir de sabah yüzücü atletlerden vardı üstümde. Ankara soğuk daha biliyorsun. Nereden bileyim Nisan sabahı güneşinin yakacağını? Saçma yani değil mi? Ama yanmışım işte. Yani tam kıro gibi ya! Amele yanığı abicim. Tam rezil senin anlayacağın. Ya dedim ya, benim yaşadıklarım senin hayal gücün bile olamaz!

– Aman Meltem, geçer güzelim ya, ne olacak? Yazın iyi bir güneşlenirsin, hiçbir şey kalmaz. Miami’ye gideceğim demedin mi? Orada insan anında simsiyah oluyor zaten.

– Ay olur mu Atoş? Sen de bir alemsin? Nasıl dolaşayım böyle yaza kadar? Solaryum paklar dönüşte. Hayır bir de daha düğün var iki hafta sonra. En samimi arkadaşımın düğünü yani. Kankamı rezil mi edeceğim Allah aşkına? Zaten o da ayrı bir sorun. Üf ya, bak hatırladım da sıkıldım yine, sipariş ettiğim ayakkabılar gelmedi hala. Hale bak. Diyorum sana kadersizim ben abi.

– Boşver! Takma kafana. Bak ne güzel hava. Deniz kenarındayız. Sağlığımız yerinde. Daha ne olsun? Keyfini çıkar bence.

– Ya! Ne keyif ama. Para harcarken bile çok dikkat etmem gerekiyor artık. Ellilik bira mı içsem otuzüçlük mü diye düşünmem gerekiyor abi, düşünsene! Üf! Ne biçin baba bu ya! Hiç mi sevmiyor beni anlamadım ki. Neyse Atahan, bir tuvalete gitmem lazım şimdi. Çıkınca da salata bara bir bakacağım tamam mı şeker? Güneşten belli olmasa da akşam oluyor yavaştan. Acıktım. Herhalde bir salata tabağı yapar gelirim. Biraz bekleyeceksin. Sorry! Ay Atahan beşyüz gram almışım ya.Tam yaz öncesi olacak iş mi? Yani diyorum ya, Allah verdi mi heryerden veriyor. Artık sadece salata.

– Tamam. Haydi git gel, bekliyorum.

Topuklu terliklerinin üstünde sektirerek ve üstünü başını çekiştirerek içeri giren kızın ardından bir süre bakıp kalan Atahan aniden oluşan sessizlikte gayri ihtiyari sigarasına davrandı. Kısa bir süre için de olsa kendi kendine kalmanın keyfiyle denizi izlemeye başladı. Az ötedeki masada garsonlardan biriyle oturmuş konuşan genç kadının sesi geliyordu kulağına:

– Ne yapacağımı bilemedim Memet Emmi. Bebemi de aldım buraya geldim. Kezban yengemle konuştuydum. O dedi seni burda diye. Yardım eder dedi. Son çarem sensin Memet Emmi, kurbanın olayım.

– Tamam da kızım çok zorlanırsın burada. Bak ben bile kaç yıldır uğraşıp didiniyorum, anca bu sene yediyüz lira maaşla burada iş bulabildim nihayet. Kiraydı bilmemneydi derken gidiyor o da. Elde var sıfır. Sen ne yapacaksın? Köyde kalsan daha iyi değil miydi?

– Nasıl daha iyi Emmi? Öldürürler beni alimallah. Dedem yaşında adama sattılar beni, düğün öncesi kaçtım diyorum. Sen de bilirsin töreleri. Evlensem, bu benim bahtsız bebeyi de satardı o dürzü afedersin. Başka çarem mi kaldı?

– Bebenin babası kimdi de Ayşe?

– ………..

– Niye sustun kızım? Anlatmazsan nasıl yol gösteririm sana?

– Onüçümde kirlettiler beni Emmi afedersin. Öz dayım, boynu altında kalasıca.

– Allah belasını versin kitapsızın!

– Versin Emmi. Bu bebenin günahı ne? Bunca yıl ben korudum garibi. El kadar bebeyi namussuz belleyenlerden sakındım. Şimdi beni verdiler o yaşlı herife, uçkur düşkünü domuz, buncacık bebeye ne eder o hayvan Emmi?

– Haklısın kızım. Ben sana yardım etmeyi çok isterim. Senin için telaşlanıyorum sadece. Burada da hayat çok kolay değil. Güzel kadınsın, yalnızsın, dulsun. Rahat bırakmazlar. Gözünün yaşına bakmadan harcar, üzerinden para kazanmaya çalışırlar. Yıpranırsın Ayşe.

– Daha ne yıpranacağım Memet Emmi? Başıma gelmeyen mi kalmış benim? Dönersem katil olurum. Yalvarırım yollama beni köye. Burada ne iş olsa yaparım. Kimse o dediklerin, bırak yapsınlar. Çalışırım, ne olsa yaparım. Onlar da kazansın Emmi, ben de kazanayım, yavrumun gursağından iki lokma geçsin. Bir deri bir kemik yavrucak. Bana geceyi geçirebileceğimiz bir göz oda gösterirsen gerisi gelir Emmi. Çalışırım. Domuz gibiyim evelallah. Dörtten sonra okumadım ama elimden her iş gelir Emmi. Yollama geri köye, kurbanın olayım. Dönersem ya ölürüm ya katil olurum.

Duyduğu topuk sesiyle irkilen Atahan elinin tersiyle gözlerini sildi.

– Salata çeşitleri çok azmış ya. Yalnız inanabiliyor musun, tuvalette kağıt yoktu, ben koydurdum. Ne köylü milletiz biz ya. Hayır, burası da turistik bir yer yani sonuçta. Bana rastlıyor herhalde bütün terslikler. Mıknatıs gibiyim ha, çekiyorum. Daha ne gelecek bakalım başıma.

– Bir sus Meltem ya! Bir yok ol iki dakika! Gözünü seveyim bir kapa şu lanet çeneni.

– Aah! Ne diyorsun sen ya?

Elinde çatalı öylece kalakalmış kıza hiç bakmadan toparlanıp kalkan Atahan gözyaşlarına hakim olmaya çalışarak hızla uzaklaştı. Genç kızın salatasındaki tavuk parçalarının kokusunu alan tekir koşarak masaya yaklaşıp gözlerini kızın gözlerine dikti ancak onu fark edip arkasından koşarak gelen kara kedinin üstüne çıkmasını engelleyemedi. Datça’da yavaş yavaş akşam olmakta, gökyüzü bütün bahtsızların üzerine kara örtüsünü örtmekteydi.

Adınız Ne?

Etiketler

Çocuklar, Kader, İsimler

Önceki gün posta kutumda bulduğum için havalara uçmama sebep olan ve işyerinde gören herkesi kıskandıran mektuptan bir cümle: “İnsanlar adını yaşar ve yaşatırmış”.

Birçok zaman isimler önemli değilmiş gibi davranırız feylesof bir tavırla. Ama herhalde öğretmenlik gibi mesleklerde çalışanlar insan yaşamında isminin ne kadar önemli bir yere sahip olduğunu bilirler. Okulun ilk haftası yeni öğrencilerinizin ismini öğrenmeye çalışırken tavırları ile isimlerinin örtüşmesi çok yardımcı olur (malum; pembeli, gözlüklü, sarı gibi isimlerle çağırmak istemediğimize göre). Bildiğim bütün ‘Ada’lar sessiz, sakin ve huzurludurlar örneğin. Şimdiye kadar girdiğim her sınıfın Eren’i en ufak tefek ama gürültülüsü olmuştur. Adına ‘…can’ eklenenler de pek sakin duramaz, ama ‘Ege’ ismi verilmiş tanıdığım bütün çocuklar kendi yaşının ötesinde bir bilgi birikimine sahip, bir o kadar da derin bakan ama mütevazı çocuklardı.

Tabii ismimiz, ailemizin bize verdiği anlamı ve çocukluğumuzda bize nasıl davranacağını da gösteriyor. O yüzden karakter üzerinde belirleyici oluyor. Örneğin doğduğunda ‘Buyrukbay’ olduğu söylenmiş bir kimsenin mütevazı olmasını beklemiyor insan. Bir aile büyüğünün adı verildiyse ya çok değer verip her dediğinizi yaparak şımartıyorlar sizi, ya da ataerkil bir aile oldukları için çok kuralcı yetiştiriliyorsunuz.

Ancak bir yandan da adınızın içerdiği sesler kadar anlamı belirleyici oluyor yaşamımızda, ki yabancılara uzak bir kavram olduğu için bizim açımızdan çok havalı bir durum aslında. Örneğin gönderdiği mektubun sadece minicik bir bölümüyle beni bu kadar laf yazmak zorunda bırakan Latif arkadaşım çok latif bir insandır, herkes sever. ‘Fatih’ler fethedendir. Bu fetih ülkelere doğru da olur, insanların kalbine de. Kardeşim Özge o kadar özgedir ki tüm ömrünü kendine özgü yaşadı.

Ben mi? Yaşamımın en büyük sıkıntısı ortada değil mi? Sezen Aksu’nun dediği gibi “benim bütün derdim özlem”. Yaşadığım güzel olayları özlerim, kokuları özlerim, görüntüleri özlerim, dostlarımı, babamı, yanımdayken bile annemi, okuduğum bir kitabın yaşattığı zevki, denizi, tekneleri, karadan çok uzakta olmayı, güneşi, Ankara’dayken Salobreña’yı, Ascot’tayken Ankara’yı, yaşamadıklarımı, tanışmadıklarımı, çocukluğumu, yaşlılığımı, bugünümü, Tavukçunun müdavimlerini, bacanaklarımı, listenin sonunun gelmesini…

Tesadüf

Etiketler

Arkadaş, Kader, Kentlim, Türk, Tesadüf, Yabancı, İnsan

“Ersen!”

“Aaa, Ayla!”

“Selam! Sen ne arıyorsun burada? Turistik bir gezi için biraz soğuk bir zaman seçmemiş misin?”

“Yok Ayla, ben  altı aydır buradayım.”

“Nasıl yani? Sen de mi Barselona’da yaşıyorsun artık?”

“Onun gibi bir şey. Yaşamaya çalışıyorum diyelim. Hayallerimi süsleyen şehirden uzak kalmaya daha fazla dayanamadığım için çıktım geldim.”

“İyi yapmışsın. Fakültemizin medar-ı iftiharı! Mimarlığı birincilikle bitirmiş bir şahıs olarak tabii ki Barselona’da da rahatlıkla iş bulursun.”

“Aslında tam öyle değil. Hala bir yerde çalışmıyorum. Kaç işe başvurdum. Başta çok ilgilenmiş görünüyorlar, sonra bir daha dönmüyorlar. bir şeyler oluyor ama anlamıyorum.”

“Ya, Türklerin gözünü seveyim. Bunlar çok güvenilmez adamlar abi! Benim de üç yıl oldu buraya yerleşeli ama mutsuzluğum otuzüç yıla bedel. Kimseye güvenmiyorum. Kimseyle görüşmüyorum. Avrupalı bireyselciliğinde takılıyoruz senin anlayacağın. Özledim ama ülkemdeki dayanışmacı ruhu, yardımseverliği, sıcaklığı. Güvenilir bir dostla sohbet etmeyeli yıllar oldu. Eşimle bile rakip firma gibiyiz.”

“İspanyol’du değil mi senin eşin?”

“Evet. Başka türlü nasıl yerleşecektim buraya? Sen parlak bir mimarsın. İyi bir iş bulacağından eminim. Ben şu an üç kuruşa mesleğimle hiç ilgisi olmayan işlerde çalışıyorum. Mesleği çok özledim ama. Senin gibi asla olamam ama seviyorum yine de.”

“Yok canım, abartıyorsun. Sen de iyiydin. Önceliklerin farklı olduğu için böyle şekillendirdin hayatını. Eminim yoluna girer.”

“Ya, ne demezsin? Ay ayak üstü iki dakika sohbetle bile açıldım baksana. Ne çok ihtiyacım varmış. Bütün hayatımı anlattım. Başını ağrıttım, kusura bakma.”

“Olur mu Ayla? Şehre aşığım ama iletişim içinde olduğum hiç kimse yok neredeyse. Bir Türk’le karşılaşmak bana da iyi geldi. Hem de sınıf arkadaşımla. Tesadüfe bak.”

“Hakikaten. Sağol Ersen, bana da iyi geldi. Vaktin varsa oturalım bir yerde biraz.”

“Yok, başka zaman yapalım onu. Yine bir iş başvurusuna gidiyorum şimdi. Yarım saat sonra orada olmam lazım. Adresi de tam bilmiyorum. Ofisin yerini bulacağım daha.”

“Bakayım ……. Ha, Carrer Laforja, yakın ya, hemen şurası, ben sana gösteririm.”

“Hah iyi, sağol. Türk insanına adres sor, oraya götürür bile seni değil mi?”

“Tabii”

“Parasızlıktan perişanım artık. Birikimimi tüketmekle meşgulüm. Bu seferki iş olur umarım. Parası da iyi.”

“Ay ne güzel ya. Dosyada da çizim örneklerin var herhalde.”

“Evet, iyilerden bir portfolyo oluşturdum, belki işe yarar diye. Bakmak ister misin?”

“Tabii ki.”

“Bak bu benim en sevdiğim.”

“Ay çok güzel! İşte, sen harikasın abi!”

“Yok canım, abartma.”

“Ver ben elimde bakayım, sen zahmet etme.”

“Yok canım ne zahmeti, ama sen ona bakarken ben şuradan bir sigara alıp geleyim müsaadenle. Olur mu?”

“Tabii tabii git sen.”

“Hemen gelirim.”

“Tamam, acele etmene gerek yok! ………………….. Git bakalım Ersen Efendi. Acele etme sakin. Hayatta her şeyin birincisi olunmaz ki. Bu ülkede yaşayacağım, hayatta kalacağım diye yıllarca uğraşayım, bir hiç uğruna bütün saçları beyazlatayım, sen gel üç günde iyi maaşlı bir işe yerleş. Yok öyle yağma. Bu işi alırsam Carlos’a da bir tekme! Oh! Çok bekledim ben böyle bir fırsat için. Fırsat, uçan bir kuş. Üstünden geçerken bacağına yapışmazsan kaçırırsın. Ofis hemen şuradaydı zaten. Haydi kızım Ayla, senin sıran geldi. Show time!”

Alışveriş

Etiketler

Alışveriş, Empati, Kader, Kentlim, İnsan

Mağazanın vitrinine bakıyormuş gibi yaparak bir süre içerideki koşturmacayı izledi. Memurların bolca görüldüğü bir semtteydi, öğle yemeği zamanıydı ve aybaşıydı. Tezgahtar kızlar raflarda dağıtılmış bluzları kimbilir kaçıncıya topluyorlar, müşteriye göstermek için yeniden açıyorlardı. Köşeye dayanmış bir tanesi belli etmeden ayakkabısını çıkarıp giyiyor, ayağının burun tarafını yukarı aşağı oynatıyordu. Elli yaşında bir kadın olarak mağazanın dışından görebildikleri bu kadardı.

Mağazadan dışarı çıkmakta olan iki kadını fark edince onlara çarparak içeri girdi. Arkasından bakıp kalan kadınlara aldırmadan köşede ayağını oynatan tezgahtarın yanına gitti.

“Siyah üzerine iri çiçekli bir bluz lazım.”

“Size mi olacaktı?”

“Bana tabii. Olamaz mı?”

“Hayır bedenini anlamak için sordum. Tabii ki olur. Böyle buyurun lütfen.”

Aceleyle ayakkabısını düzelten kız, sol ayağına basmamaya çalıştığı için hafif topallayarak mağazanın iç tarafına yöneldi.

“Şu mankenin üzerindeki model var hanımefendi. Uygun mu sizin için?”

“Aaaa, o nasıl sünmüş öyle ayol. Neden öyle giydirdiniz o bluzu mankene? Uzamış hep omuzları filan.”

“Bazen müşterilerimiz kumaşını anlamak için uzanıp elleyerek bakıyorlar maalesef. O yüzden öyle olmuştur.”

“Hayır efendim. Bu müşteri hatası değil. Müşterinin hiç suçu yok. Bu sizlerin suçu. Patronunuzun suçu. Müşteriden değil patrondan kaynaklanıyor. Patronunuzun müşteriye saygı göstermemesinden.”

“………..”

“Cevap vermeyin siz. Anca dikilin öyle bir köşede. Herkes çalışmadan para kazanmak istiyor. İşçisi de patronu da. Nasıl düzenbaz bir toplum! Nasıl dolandırıcı olmuş herkes!”

“Hanımefendi,”

“Yok yok yok, lazım değil! Patronunun müşterisine saygı göstermediği, işçisinin hiçbir iş yapmadan terbiyesizce ayakkabısıyla oynadığı bir yerden alışveriş yapmam ben!”

Hışımla kapıya yönelip içeri girmekte olan genç bir adama çantasını çarparak dışarı çıktı. Köşeyi dönünceye kadar hiç arkasına bakmadan süratle ilerledi. Dönünce yavaşlayıp çantasını kurcalamaya başladı.Eve girmeden bir sigara iyi olurdu. Bütün gün bir daha içemeyecekti. O da bir yerde çalışabilse ne güzel olurdu. Farklı bir ortama girerdi, öğlen arası olurdu, alışverişe çıkardı, para biriktirirdi, tatile giderdi, özel zamanı olurdu, belki arkadaşları bile olurdu. Saygı duyulurdu.

Sigarasından son bir nefes aldı, acı çıkan son kuruyemiş tüm keyfini kaçırmış gibi yüzünü buruşturarak, yanından geçmekte olduğu apartmanın bahçesine fırlattı.

‘Yavaş açınız’ uyarısı asılı kapıya şiddetle yüklenerek fırına girdi. Taptaze ve lezzetli görünen kuru pasta çeşitlerinin sergilendiği camekana parmaklarını yapıştırarak tüm pastaların isimlerini, fiyatlarını ve neli olduklarını öğrendi.

“Şu incirliden versene bana iki tane.”

“İki tane mi?”

“Evet. Yemem yasak ama güzel görünüyor, tadına bakacağım.”

“Doksan gram etti hanımefendi. Bir tane daha vermek zorundayım.”

“Neden? Kaç gram olması gerekiyor?”

“Yüz gram”

“Bir tane daha koyunca kaç lira yapıyor?”

“İki buçuk lira”

“Ne? Neden o kadar pahalı bunlar? Alt tarafı iki küçük kuru pasta!”

“Üç”

“Üçüncüyü sen zorla veriyorsun”

“Vermek zorundayım”

“Çok pahalı”

“Spesiyalimiz o bizim hanımefendi”

“Çok pahalı”

“Bunlardan vereyim isterseniz. Onun kilosu onbeş lira.”

“Bu niye pahalı?”

“Spesiyal o”

“Spesiyal ne demek?”

“Özel demek”

“Onu biliyorum! Ben beş dil biliyorum!”

“……………”

“Spesiyal olunca ne oluyor?”

“Özel yapım ablacım. O yüzden pahalı.”

“Ne? Ablacım mı? Niye şimdi sen ağzını bozdun? İki pasta için mi?”

“Yok Hanımefendi, bozmadım”

“Yetkili yok mu burada? Amaaan, lazım değil pasta da yetkili de! Kıytırık bir pasta işte. Kendiniz yiyin. Hırsız herifler!”

Benzer şeyler yaşadığı onuncu mekandan da sinirle çıkarak koşmaya başladı. Oturdukları apartmanın kapısında oturmuş etrafı seyreden kara kediye tekme atarak binaya girdi. Nefes nefese kaldığı için bir süre duvara yaslanarak soluklandı. Yaşaran gözlerini sildi ve sırayla evin  tüm kilitlerini açarak içeri süzüldü. Şakır şukur bunca kilit açınca sessiz olmaya çalışmanın bir anlamı yoktu. Tabii. Çatallı bir ses adını haykırdı:

“Nesrin! Neredesin sen kaç saattir?”

“İşlerim var demiştim ya annecim. Özür dilerim, biraz geciktim.”

“Biraz mı? Ne birazı? Saatlerdir yoksun ortalarda. Altmış yaşına geldin hala fingirdiyorsun sokaklarda.”

“Ne altmışı annecim, kırkdokuz yaşındayım ben.”

“Sus! Cevap verme anneye! Altmış dediysem altmıştır. Senin yaşındakilerin torunları oldu. Kaldın başıma kız kurusu! Hiçbir işe de yaramıyorsun. Bari bir işte çalışsan! Yok! Herkes nasıl da dolandırıcı olmuş! Düzenbazlar! Yürü git yemeği yap! Açlıktan ölüyorum. Daha tırnaklarımı keseceksin. Haydi sallanma kız!”

“Tamam annecim. Hemen gidiyorum.”

Gurbaa

Etiketler

Ege, Kader, Köylüm, Kentlim, İnsan

Kadın – Tut! Kaçıyor!

[Suya düşme sesi]

Adam – Hay…..!

Kadın – Ya Numan, dikkat etsene… Kaçırdın işte yine. Daha en az yarım saat daha buradayız şimdi.

Adam – Zaten sinirlerim tepemde, bir de sen dırdır etme Nuray Allah aşkına. Ne yapsaydım daha? Arkasından suya bile atladım. Hale bak, üstüm başım sırılsıklam oldu.

Kadın – Daha hızlı olmalısın. Sen iki saatte atlıyorsun hayvanın üstüne. Bir süre sabit dur, hazır hissedince hemen atla. Yavaş yavaş değil.

Adam – Kurbağa yakalama uzmanı olduğunu bilmiyordum. Gel sen yakala!

Kadın – Ben senin yanında durup destek olmak için hayatımı tehlikeye atayım, sen dalga geç benimle. Evlenelim dedim, yanaşmadın. Gurbaaya kaldı işimiz işte. Babam duyarsa kıtır kıtır doğrar beni.

Adam – Ben de senin yanında durmaya çalışıyorum Nuray ama şu halimize bak. Dua et de üniformamın bu hale geldiğini gören olmasın. Kıtır kıtır doğramasalar da bunun da cezası var.

Kadın – Haydi Numan kurbanın olayım yakala bir tane de gidelim artık. Çok korkuyorum.

Adam – Tamam canım ya, uğraşıyorum işte. Hala anlamıyorum ki gecenin bir yarısı neden bu durumda olduğumuzu. Bir gören olsa bittim! Koskoca Jandarma Komutanı gece yarısı kurbağa avında!

Kadın – Ne yapacaktık Numan? Elele tutuşup hastaneye mi gidecektik? Ebeyle mi konuşacaktık? Evli değiliz bir şey değiliz. Vururlar beni valla!

Adam – Yok be güzelim, evde testi kendin yapabilirdin. Alırdım ben sana eczaneden bir tane. Çaktırmadan yapardın.

Kadın – Olmaz! Bulurlar onu da bitirirler beni! abilerim delik deşik eder.

Adam – E kurbağayı bulunca ne olacak? Eczacının ya da doktorun, ya da her kiminse, yine seni görmesi gerekmeyecek mi?

Kadın – Yok aman, Allah korusun! Ben bir kavanoza edip sana veririm. Sen götüreceksin ilçeye hastaneye. Gurbaayı da.

Adam – (daha yüksek sesle) İlçeye! Nasıl izin alacağım ben hiç düşündün mü? ‘Kurbağamı gezmeye götüreceğim’ diyeyim istersen! Yanımda bir kavanoz da idrarla! Akıl var mantık var Nuray. Ne diyorsun sen?

Kadın – Bağırma! Ne dersen de Numan. Ben bilmem! Evlenmeye yanaşmadığına göre sen temizleyeceksin bu işi. Bizim serada mercimeği fırına verirken ‘senin için ölürüm’ diye inliyordun. Bizimkiler beni bitirmeden ben seni şişlerim Allahıma!

Adam – Ya, hemen panik, sinir, şiddetle tehdit. Bu ne Nuray ya? Sakinleş biraz.

Kadın – Anca o kurbağa bulununca sakinleşirim.

Adam – Peki yakaladık diyelim. Ben de bir yolunu buldum gittim ilçeye. Sonuç pozitif çıktı. Ne yapacaksın? Yine eczaneye ya da doktora gitmen gerekmeyecek mi?

Kadın – Tövbe de! Ağzından yel alsın! Ölürüm de gitmem.

Adam – Ya?

Kadın – Sen bana bırak onu! Yüksekten atlarım, ağır şeyler taşırım, karnımın üstüne tüpü koyarım, halı silkelerim, ip atlarım, sabun kullanırım, olmadı merdivenlerden yuvarlarım kendimi.

Adam – Yahu Nuray, sen zaten öldüreceksin kendini bu gidişle. Abinler ya da baban öldürmesin diye düştüğümüz hallere mi yanayım, çözüm olarak bulduğun yollara mı? Resmen ‘evlenmek’ en zararsızı kalıyor. Cahil cahil bir iş yapıp öldüreceksin kendini. Sonra benim yüzümden olduğu da çıkacak ortaya, beni de bitireceksin. Yirmi yaşında kızın ölümüne sebep oldum diye gazetelerde boy boy…

Kadın – Onaltı.

Adam – Ne? Neden söylemedin?

Kadın – Söylüyorum ya.

Adam – Allah’ım yandım ben!

Kadın – Bul şu gurbaayı.

Adam – Hayvan senin içine edeceğini bildiği için kaçıyor işte. Benden akıllıymış. Kurbağa kadar olamadım.

Kadın – O gece öyle demiyordun ama.

Adam – Hay dilim kopsaydı, her yerim kopsaydı da… Telefonla niye oynayıp duruyorsun sen?

Kadın – Saate bakıyorum, çok geç oldu. Hem söyle bakalım, amacın benimle gönül eğlendirmek miydi senin?

Adam – Değil tabii ama bu kadar ciddi bir duruma gireceğimizi de düşünmemiştim. İstanbul’dan yeni tayin oldum biliyorsun. Orada bu tür şeyler olağandır. Sen de İzmir’de okuduğunu söyleyince, bir de üstüne yakınlık gösterince, senin için de normal sandım. Bu arada, yüksekokul okumadın mı sen İzmir’de? Nasıl onaltı yaşında oluyorsun?

Kadın – Yok, ilkokul üç, dört.

Adam – Of… Ne günah işledim ben Allah’ım?

Kadın – (kıkırdayarak) Sen bilirsin ne günah işlediğini.

Adam – Gülme Nuray ya. Her taraftan bağladın beni. Yok mu kurtulmanın başka yolu?

Tabii ya, nasıl aklıma gelmedi daha önce? Para vereyim mi sana?

Kadın – Töbe! Vay seni Yunan’ın dölü! Sen beni yollu mu sandın gavurun eniği?

Adam – Ya olur mu, öyle demek istemedim. Birisiyle evlenip kurtarırsın kendini diye teklif ettim.

Kadın – Sen al o zaman beni!

Adam – Ben mi? Benim ideallerim var Nuray. Daha yeni Teğmen çıktım ben, yapma.

Kadın – Benim de vardı ideallerim, bitirdin hepsini. Kim alacak beni artık? Paketi açılmış sütü alır mısın sen? Başkasının içtiği şerbeti içmeye devam eder misin?

Adam – Onaltı yaşındasın ama maşallah dil pabuç kadar. Nereden öğreniyorsun bu lafları?

Kadın – Anamgilden.

Adam – Kurbağa testini de mi o öğretti?

Kadın – He. Benim geleceğimi öyle öğrenmiş.

Adam – Zavallı kurbağayı da harcadın yani.

Kadın – Yok len öldürmüyorlar. Senden daha şanslı yani.

Adam – Şşş, bir çıtırtı duydum.

Kadın – Yok çıtırtı filan, oyalanma şimdi.

Adam – Hayır bak dinle, ses yaklaşıyor.

[Otların arasından yaklaşan ayak sesi]

Kadın – Bekçi İbraam!

Bekçi – Napıpdurun kız burlaada? Buben bilipduruu mu hurda olduunu?….. Kumandan? (şüphelenmiş bir sesle) Gece yarısı naapıpdurun hurda?

Adam – Eeee… şey… Nuray kardeşi evine götürüyordum da ben…

Bekçi – Sen mi? Niye ki?

Kadın – Şey İbraam abi, Kumandan utandı herhal, ben diyiverem. Beni bubemden isteyecek de , evin yolunu bilmeyipbatı, ben gösteriveriyom.

Bekçi – Vay vay vay, harika haber Nuray Kız! (ciddileşerek) Doğru mu bu Kumandan? Köyümüzden kız alman bizi guruu veri.

Adam – (kendi kendine) Battı balık yan gider. (sesi çok az çıkar) Ya….doğru….tabii…. öyle olacaktı…. tam da…. Meraklanmayın yani bir problem yok.

Bekçi – Eyi eyi. Kızı ben götürürüm Kumandan. Sen pastaneye uğramamışsın daa. Hadi gülü gülü. Allah bi yastıkta gocatsın.

[Toprak yolda uzaklaşan ayak sesleri]

Bekçi – İyimin gız? Mesajını alınca hemencicik geldim ya.

Kadın – Tam zamanında İbraam Abi. Sana duvacı olcem.

Bekçi – Bekçiniz ne günler için gız? Hadi gızım ben gidipdurum. Sen de eve gidive hurdan bakem dikkatlice. Eyi gecele.

[Otlar arasından uzaklaşan ayak sesleri]

[Telefonla arama yapma sesi]

Kadın – Alo? Kız Zehra Aba, gumandan -beni- evlenme teklif etti. Siz kendingize başka kumandan bakın gali.

Kadere Kafa Yorulur mu?

Etiketler

Özlü Sözler, Cervantes, Dostoyevski, Kader, Piri Reis, Tesadüf, Yazarlar, Yaşar Kemal

Kaderini değiştirmek ve kendi yaşamına hükmetmek için ne mümkünse yapanlardan olsam da biliyorum ki aslında bize sunulan hayatı yaşıyoruz. O yüzden değil midir ki birçok insan uğraşır didinir, istediğine ulaşamaz da tam vazgeçtiği zaman karşısına çıkar o istediği her neyse?

İyi bir okulda okumam kadar öğretmen oluşum da tesadüftür, dünyanın en güzel insanına rastlayıp hayatımı keyiflendirmem de, yaşlanmayı düşlediğim yeri bulmam da… Dünyaya gelişim bile benden önceki üç bebeğin ölmesi sebebiyledir.

Ölüm, karşısında çaresiz kalıp kadere lanetler okuduğumuz en yaralayıcı durumdur. Bu yüzdendir ki bir yakınını kaybetmiş olanlar bir kanadı kırık gezerler hep ve ‘acaba birşey yapabilir miydim’ diye sorgulamak hayatlarının acıtıcı bir parçası olur.

Dörtbuçuk yaşında babasını kaybetmiş olan Yaşar Kemal’i de derinden etkileyen ölüm olgusu en güzel eserleri yaratabilmesinin özünde yatan psikoloji olmalı.

Yaşar Kemal’in babası Sadık Bey, aşireti ile birlikte 1915’de Ermeni katliamından kurtulmak üzere Van, Erciş’ten Çukurova’ya göç eder. Adamlarıyla birlikte Kadirli’deki Ali Saip çiftliğine gelir. Eskiden Ermenilerin olan ve Ermeniler kaçınca Ali Saip’in aldığı çiftliği çalıştırmaya başlar. Ölümden kurtarıp besleyip büyüttüğü Yusuf adındaki oğulluğunu da yanında getirmiştir elbette. Ancak Yusuf kadın kavgası ve tahriklere kapılarak Sadık Bey’i öldürür, sonra da dağa çıkıp eşkıya olur. Ancak, babası camide namaz kılarken kalbinden bıçaklanarak öldürüldüğünde orada olan Yaşar Kemal olayın etkisini yıllarca üzerinden atamaz. Öldüğü için ona çok kızar, küser ve Kadirli’ye gitse bile babasının mezarına gitmez.

“Anlıyorum deme bana, anlayabilir misin hissettiklerimi, bakabilir misin hayata benim gözlerimden” ve “Hüzünlüydüm.. Bitmeyen bir dert taşıyan yüreğimle, doğacak olan güneşi bekliyordum o tepenin üzerinde..” sözleri belki kendi yaşadığı hüznü de ifade etmektedir.

Ancak ne ölenin ne de yakınlarının bu durumu değiştirebilmek için yapabileceği hiçbir şey olmasa da yine kaderiyle ölümü yenmiş olanlar vardır. Gazetelerde okuruz hep son anda binmekten vazgeçtiği uçağın düştüğü ermiş insan vakalarını.

Her insanın hayatı en çok kendisi için kıymetlidir elbet ama hepimiz için değerli karakterlerin ölümden dönmesi bir insanlık mucizesidir.

Eserleri ile birçok düşünürün fikirlerini derinden etkilemiş olan Rus yazar Fyodor Mihayloviç Dostoyevski, 1849 yılında devleti yıkmaya çalıştığı iddiası ile tutuklanıp ölüm cezasına çarptırılır. Sekiz ay hapishanede kaldıktan sonra tam kurşuna dizilmek üzereyken af kararı çıkar. Cezası dört yıl kürek, dört yıl da hapis cezasına dönüştürülür ve cezasını çekmek üzere Sibirya’ya sürülür.

Gerçi Rus yazar ölümle defalarca karşılaşmıştır. Örneğin, onun da babası topraklarında çalışan köylüler tarafından öldürülür. Annesi öldüğünde onbeş yaşındadır. Eşinin ve kardeşinin ölümlerini görür. Kızının ölümünün ardındansa büyük bir sarsıntı geçirir. Kendisinin kurşuna dizilmesi için yapılan hazırlıkları izlemek bile onda yeterince derin izler bırakmıştır zaten, ancak okur bencilliğimizle biz bunların hiçbirisiyle ilgilenmeyiz de idam sehpasından kurtulmuş olmasına seviniriz tabii. Nitekim ‘Yeraltından Notlar’, ‘Suç ve Ceza’, ‘Kumarbaz’, ‘Budala’ ve ‘Ecinniler’ gibi birçok muhteşem yapıtı özgürlüğüne kavuştuktan sonra kaleme alır ve dünya edebiyatını en çok etkileyen yazarlardan biri haline gelir. Ölmüş olsa kaç nesil edebiyat sever ve düşünür bunca zevkten mahrum olacaktı. Bu da, bir yerlerde bir gücün çaresiz anlarda insanlık adına direndiğini gösteriyor.

Tabii aynı düşen uçaktan kıl payı kurtulan insanların bir hafta sonra yolda yürürken ölmesi olayında görüldüğü gibi kaderin bizimle oyun oynadığı anlar da vardır. ‘Çok sevinme, geleceğin yine de benim ellerimde’ diyerek serseri bir edayla göz kırpar adeta. Bir elinden olmamak için yaşamını değiştiren Cervantes kolundan olur örneğin.

1569 yılında bir düelloda rakibini yaraladığı iddiasıyla İspanyol yazar Miguel de Cervantes Saavedra hakkında tutuklama kararı çıkarılır. Verilen cezaya göre bir eli bilekten kesilecek ve 10 yıl sürgünde kalacaktır. Bu olay üzerine Cervantes İtalya’ya kaçar.

1570’te papanın Osmanlılara karşı birleşmek için yaptığı çağrıya İspanya ve Venedik karşılık verir. Cervantes de Roma’daki İspanyol birliğine katılır. Böylece 1571’de yapılan İnebahtı Deniz Savaşı’na katılan Cervantes, iki kez göğsünden yaralanır ve sol kolunu kaybeder. Daha sonra Osmanlılar tarafından tutsak edilen Cervantes, 1575-1580 yılları arasında Cezayir’de esir olarak yaşar. Esareti sona erip ülkesine dönünce donanmada çalışmaya başlar ancak yine dolandırıcılıktan hapse atılır. Esaret ve hapis yıllarının sonucu olarak hem roman türünün, hem modern romanın ilk örneği olarak kabul gören ‘Don Kişot’ adlı eser ortaya çıkar. Yaşam öyküsünü “The loss of my left arm, is for the greater glory of my right” sözleriyle kendisi oldukça güzel özetlemiştir.

Bu arada Osmanlı’dan nasibini alan Cervantes değildir sadece. Türkçe’nin yanısıra Rumca, İspanyolca, Portekizce ve İtalyanca da bilen Akdeniz’in kurdu ve çizdiği dünya haritası ile günümüz bilim insanlarının bile hala çözemediği coğrafyacı Piri Reis, Kanuni Sultan Süleyman tarafından öldürtülmüştür.

1490larda baharat ve ipek yollarının Türklerin kontrolünde olması ve çok geniş bir bölgeye Türkçe konuşan halkların hakim olması İspanya, Portekiz ve Ceneviz başta olmak üzere Avrupalıları deniz yollarına zorlamaktadır. Bu arayışlar sırasında Vasko De Gama Hint Okyanusuna açılır, Kristof Kolomb Amerika’yı keşfeder. Denizlerin hakimi Portekizliler, Kızıldeniz ve Basra Körfezi giriş çıkışını tutarak karalardaki ticaret yollarını okyanusa yöneltmek isterler. Devrin Padişahı Kanuni Sultan Süleyman duruma Piri Reis’in müdahale etmesini buyurur. 1552’de Akdeniz’e açılan Piri Reis seksenli yaşlarda olmasına rağmen birçok başarıya imza atar, fakat yaşadığı bir talihsizlik sonucu bir kalyonu ile taşıdığı toplar, barut, top gülleleri ve mühimmat Aden sularında batınca, Portekizliler de kırk gemi ile gelince kuşatmayı bırakıp çekilmek durumunda kalır. Ganimeti gemilere yükler, Portekiz donanmasının arasından ustaca sıyrılarak Basra Körfezinden çıkıp Süveyş’e ulaşmayı başarır, ancak Kahire’de Kanuni’nin cellatlarınca boynu vurulur.

Neyse ki, babası Osmanlı Sarayı’nın saatçisi olarak çalışmış bir adam olduğu için hayatının bir döneminde bu topraklardan geçmiş olma ihtimali olan Jean-Jacques Rousseau kader kurbanı olmadan meditasyonuna devam etmiştir.

“Hiç kimse kaderini değiştiremez ve kaderinden kaçamaz” demiş büyük Alman edebiyatçı Johann Wolfgang von Goethe. Bunu kısaca “Akacak kan damarda durmaz” diyerek özetlemiş atalarımız. “Kader, korkunç bir düşmandır” diyen Atina’lı oyun yazarı ve düşünce adamı Euripides’e Roma’lı şair Publius Ovidius Naso “Kaderle sevgi cesurdan yanadır” sözleriyle karşılık vermiş sanki. Çünkü o cesareti bütün silahlardan üstün görmüş. Ve yüzyıllar sonra Fransız yazar Jean de La Fontaine “Her dertli kaderi kendine düşman bilir”  diyerek, kaderden korkanlarla tam kendine özgü bir üslupla dalga geçmiş sanki. Daha ileri gidip, kaderin buyruğuna boyun eğmemek gerektiğini söyleyenler olmuş. “Kader hiçbir zaman irademe karşı koymadı”  diyen Fransa İmparatoru Napoléon Bonaparte, karşı koyulacağını anlayınca intihar etmiş olmalı. Söyleyeninin o kadar kasmayıp, dünyaya daha geniş baktığını düşündüren “Yarın ne olacak sorunlarını unut, kaderin yaşamına son verdiği bu günü yanına kar say” sözleri ise Horace (Horatius) adındaki bir başka Roma’lı şair ait. Yahya Kemal Beyatlı’nın dediği gibi ”Hiç şaşmayan saat gibi işler durur kader” her halükarda. İster değiştirebileceğimize inanalım, ister bugün kaçabilsek de yarın mutlaka yakalanacağımıza. Bunca düşünürü, yazarı, devlet adamını düşündüren bir kavram olduğu ortada. Herkes fikrini satırlara dökmüş önemsediği için. Ne kadere meydan okuyanlardan ne de kaderine küsenlerden olan bir insan olarak kendime en yakın bulduğum yaklaşımı yansıtan söz ise İngiliz yazar William Shakespeare’den gelmiş: “Alın yazımı değiştiremem ama istemediğim kadere de boyun eğmem”.

Yeni Yıla Nasıl Girersen…

Etiketler

Kader, Yeni Yıl, Yol

“Ya sen emin misin? Burada mı geçireceğiz hakikaten geceyi? Üç koca insan Allah’ın unuttuğu bir yerde duran bir arabanın içinde?”

“Napalım hayatım? Bu karda kıyamette yola çıkmayalım dedim ama tutturdun yılbaşını Muğla’da annemlerde geçireceğim diye, dolanıp duruyoruz işte. Karayollarıyla anlaşsaydım bir de kar küreme makinesi takardık arkaya, para kazanırdık bari.”

“Ne dalgacı adamsın ya! Yeni yıla girmemize dört saat kaldı sadece Selahattin. Devam etsek?”

“Ya kadın, saatlerdir sürüyorum zaten. Üç kere yol değiştirdim. Afyon civarındaki tüm yolları denedim. Hepsinde kaldık işte bir şekilde. Onbeş saattir direksiyon sallıyorum. İnsaf ya!”

“Ama çok yaklaştık”

“İyi de, baksana göz gözü görmüyor. Karın cama doğru yağması bir taraftan, sis bir taraftan. Hiçbir şey görülmüyor. Aniden araba çıkıyor önüme. Yollar kaza dolu, görmedin mi? Biz de mi kaza yapalım?

“Kaza yapmazsın sen kocacım kocacım. Benim kocam dünyanın en iyi şoförüdür.”

“Çok başarısız anne ya! Daha iyi olabilirsin.”

“Amaaan, babasının kızı! Sen ne zaman öğreneceksin biraz kız gibi olmayı bilmem ki.”

“Kızıma laf yok. Biraz burada duracağız hanım. İşte o kadar. Dinlenmem lazım. Biraz kestirirsem daha iyi olur belki. Belki görüş de açılır.”

“Ayol donarız burada. Ne uyuması?”

“Sıcak arabanın içi. Hem ben bu battaniyeleri neden aldım yanımıza? Kızım veriver battaniyeleri bagajdan.”

“Ha şunu daha önceden söyleseydin ya. Sen bunu baştan planlamıştın yani. Yılbaşında kayınvalidende olma da nerede olursan ol değil mi? Vay vay vay. her şeyi önceden düşünmüş beyefendi.”

“Maşallah anne! Sherlock Holmes valla!”

“Yahu ne diyorsun sen Türkan? Ağzından çıkanı kulağın işitiyor mu?”

“Evet beyefendi. Evlendiğimizden beri sevemedin anneciğimi de ta gittin Ankaralara yerleştin zaten.”

“Hoppalaaa… Bu kadar mı ilerletebildin?”

“Anne sen senarist olsana.”

“Sus kız! Gözünü açıp iyi bak babana da nasıl bir koca bulmaman gerektiğini öğren.”

“Koca mı?”

“Koca mı? Delirdi yine. Evlenmeyecek benim kızım. Biz de yola devam etmiyoruz. Haydi uyu.”

“Uyuyamam efendim. Ya ayı filan gelirse?”

“Ayıya vermiş miydin arabanın anahtarını baba?”

“Yok kızım unutmuşum.”

“Aferin size ya. Ne kadar eğleniyorsunuz baba kız.”

“Sen de eğlenmene bak Türkan. Arabada yılbaşı şapkalarından beş kilo Amasya elmasına kadar her şey var sayende. İstediğin gibi takıl.”

“Benim adım Türkansa bu yola devam edilecek!”

“Türkan değilmiş demek ki balım. Sana bundan sonra Müjgan diyeyim mi? Nurdan? İyi geceler Asuman.”

“Ayyyy! Kalk be adam! Sür şu arabayı!”

“Türkan! Bu dağa bir kere çıkmaya başladık mı bir daha böyle sığınabileceğimiz cep de yok. Gereksiz bir takıntı uğruna hepimizi öldürmeye kararlısın anlaşılan. Çık otostop yap git o zaman. Ben kızımın hayatını tehlikeye atamam sen ananın yanına varasın diye.”

“Yaşa baba. Katılıyorum. Anne, relax ya. Kaçmıyo ya ananem. Yarın koklarsın.”

[Kadın ağlamaya başlar.]

“Ay bravo. Son perdeye geçtin yani. Uyu biraz uyu. Ya da dışarı çık da oksijen girsin biraz beynine. Kurtlara da selam söyle.”

[Adam ve kız uykuya geçer. Kadının içli içli ağlama sesiyle sahne kararır.]

[Güçlü bir ışık arabanın içini doldurur. Çok yakından geçtiği anlaşılan bir tırın kuvvetli korna sesiyle arabadakiler korkuyla uyanır.]

“O neydi ya? Of ne güzel uyuyormuşum. Ödüm koptu.”

“Aman ne iyi. Döşeğinizin rahat olmasına sevindim Beyim. İyi uyumanız bizim için önemli tabii.”

“Sana da günaydın Nejla. Özlemişim seni yahu. Kaç kişinin böyle bülbül gibi karısı var? Nasılsın güzel kızım?”

“İyiyim. Rüyamda hindi gördüm. Aa baba saate bak! Haydi: 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1 – 0! Mutlu yıllar!”

“Mutlu yıllar canım kızım. Güzelliklerle dolu bir yıl geçirirsin umarım. Allah’ım seni bütün kötülüklerden korusun. Sana da mutlu yıllar hatun.”

“Baba radyoyu açsan da biraz müzik dinlesek.”

“O değil de bir hava durumu bulalım önce kızım. Sonra Kandıralıdan oyun havaları çalarız.”

[Radyo açılır. Sahnede haber spikerinin sesi duyulur.]

“Halk yeni yıla sokakta girdi sevgili dinleyiciler. Şu an Muğla’da ayaz var ve insanlar bulabildiği tüm battaniyeleri öncelikle bebeklere örtüyor. 6.5 şiddetindeki depremin üzerinden yaklaşık bir saat geçti. Çok sayıda bina yıkılmış durumda. Yılbaşı öncesi olduğu için göçük altında çok sayıda insan olduğu düşünülmekte. Arama-kurtarma ekipleri olay yerine ulaştı. Yetkililer de inceleme yapmaya devam ediyorlar. Şimdi hava durumunu almak üzere haber merkezimize bağlanıyoruz.”