Öğretmen Yanlış Yapar mı?

Etiketler

Çocuklar, Öğretmen, Eğitim, Saygı, İnsan

Bilmediğiniz bir konuyu bir başkasına öğretebilir misiniz? Peki benimsemediğiniz bir kavramı savunup, içselleştiremediğiniz bir yaşam tarzını kitlelere yaymayı başarabilir misiniz?

Geçen hafta sonu İzmir’de yapılan eğitim konferansında gözlemlediklerim mesleğimizin geleceğini bir kere daha düşünmeme sebep oldu. Gerek organizasyon, gerek ana konuşmacılar, gerekse konular son derece kaliteliydi, ancak salonu dolduran kalabalığın tamamının öğretmen olduğunu düşünmek zordu.

Sekizde başlayan kayıt işleminin ona kadar sürmesine ve çok seri çalışılmasına rağmen, geç gelenler yüzünden ilk konuşmanın yarısını kaçırdık. Geç gelmeleri yetmiyormuş gibi uzun yoldan dolaşma cesaretini (ya da enerjisini) gösteremeyip bütün sırayı ayağa kaldırma hakkını kendilerinde gören, bununla da yetinmeyip bağıra çağıra konuşarak yerleşen kişiler gerçekten öğretmen miydi? Zamanı doğru kullanma ve başkalarına saygı gösterme tutum ve becerisini nasıl öğretir bu insanlar? Peki cesaret kavramını? Özgüveni ve birey olabilmeyi? Civcivlerini getirmiş tavuk gibi ‘sıra kapatan’ öğretmen gördüm: “Seda, sen en başa otur, ben de bu başa oturuyorum. Eşyalarınızı koyun, bu sırayı komple biz kapatalım.” Keşke gelmişken başka öğretmenlerle tanışıp fikir alışverişinde bulunmayı tercih etseydiniz…

Kişisel gelişiminde yol kat edemeden profesyonel gelişimine geçmiş gençler vardı: “Ya şimdi öğlen birlikte yemek yedik. Yanımızda ona da yer ayırmazsak ayıp olur. Bu duruma düşmek istemiyoruuum.”

Herkese çarparak yürüyenler, gürültü yapanları keskin ve yıpratıcı bir “şşşşşş” sesiyle susturup bir süre sonra kendileri gürültü yapmaya başlayanlar, konuşmacılardan çok konuşmasına rağmen anlatacaklarını bitiremeyenler, yüksek sesle esneyerek sıkıldığını belli etmekten haz duyanlar (üstelik en sağlam sunum sırasında), konuşmanın ortasında kırıta kırıta salonu terk edenler, öğleden sonraki sunumu izlemeyip yayınevlerinin tablet, vs armağan ettiği çekilişe gelenler (zaten belki de aslında sadece onun için gelenler)…

Eş zamanlı sunumlarda kendisi de konuşmacı olmuş bir öğretmenimiz bir başkasının sunumunu izlerken önce yanındakilerle konuştu, rahatsız olduğumuzu fark edince telefonunu çıkarıp twitter’a girdi, çantasından şeker bulup önüne, arkasına, yanına ikram etti, en son gördüğümde ise top patlatma oyununa geçmişti.

Derse girmeden önce her öğretmen çok ciddi hazırlıklar yapıp anlatacağı konuya hakim olana kadar çalışır. Peki dünya okulu (IB) olmak isteyen tüm okulların müfredatına girmiş saygı ve özgüven gibi tutumları, organizasyon becerilerini ve nicesini nasıl öğretiyorsunuz Sevgili Öğretmenlerim? İnanmadıklarınızı çocuklarınıza nasıl aktarıyorsunuz? Yoksa yeni nesil sanatçılardan sonra yeni nesil öğretmenler de mi rol model olduklarına inanmıyorlar?

Sigara İçin

Etiketler

Annem, Kentlim, Saygı, Sigara, Yasak, Şehir

Sigara içmeyen biri olarak sigara yasağının kaldırılmasını talep eden bir kampanya başlatabilirim. Yasağın sigara içimini artırıyor olması gerçeği, yasaklara karşı olmak ve benzeri tespitler ve düşünceler, durumun sürekli gündeme getirilen boyutları zaten. Ancak ben bu yasağın sosyal içiciler olarak benim gibilere getirdiği zarardaki artış açısından konuyu ele almak istiyorum.

Hayatın içinde olmayı sevip sık dışarı çıkan kişiler olarak eskiden cafe ve benzeri yerler ikiye ayrılırdı bizim için: çok dumanlı ve oturulabilir dumanlı yerler. Sigara içmediğimiz için önünden geçtiğimiz mekan duman altı görünüyorsa oturmaz, devam ederdik yolumuza. Zaten yaz kış dışarıda oturmayı sevdiğimiz için, daha çok, kışın da bahçesine servis yapmayı göze alan birkaç mekandan birini tercih ederdik.

Şimdi ise durum o kadar net değil. Yasağın gelmesiyle bu tür mekanlar beşe ayrılır oldu:

1. Tavukçu gibi asla ödün vermeyen (Long Live Poyraz!) karakterli mekanlar, ki yasak sonuna kadar uygulandığı halde hala dolup taşar.

2. Sigara yasağı nasıl oluyor da kendisine asla dokunmuyor acaba diye düşündüren ve bir yasak olduğu bilgisinin kendilerine ulaşmadığı hala duman altı mekanlar.

3. Dumansız hava sahası görünümü sergilediği için oturduğunuz ancak belli bir saatten sonra garsonun masaları dolaşıp “sigara ihtiyacınız var mı, almaya gidiyorum da” diyerek şaşkınlık yaratan yarı-karakterli mekanlar.

4. Daha önce görmediği her müşteriden şüphelenen, “burada sigara içiliyor mu” sorusuna oynak yanıtlar veren mekanlar ki sanırım en karaktersizi ve yorucusu bunlar oluyor. Çünkü bu sefer siz kandırılıyor olduğunuz hissiyle bir mücadeleye giriyorsunuz ve yediğiniz içtiğiniz zıkkım olduktan sonra bir daha gelmemek üzere ayrılıyorsunuz.

5. Dış mekanını elektrik sobalarıyla donatıp muhtemelen dünyanın hiçbir yerinde görülmeyen bir duyarsızlık örneği olarak “havayı ısıtan” mekanlar. Bunlar da dışarıdaki bir masaya oturduğunuz gibi “istemiyorum” yanıtını kabul etmeyen garsonların tepenizdeki sobayı hemen açarak beyninizi sulandırdığı mekanlardır.

Yani eskiden mekanı bilip, oturup oturmayacağımıza karar verebilirdik. Oysa şimdi durum sigara içenler için de içmeyenler için de daha zor ve bunaltıcı bir hal aldı. Hatta öyle ki resmen bu konuda bile taraf olduk gereksiz bir şekilde. Sigara içen de artık daha öfkeli olduğu için yasağı biz koymuşuz gibi agresif davranabiliyor.

Eskiden sigara içmeyeni rahatsız etmemek için daha özenli davranan ‘Sigara İçenler Grubu’ şimdi “açık mekana karışamazsınız” asabiyetiyle her yerde sigara tüttürüyor. Sokaklarımız zaten fazlasıyla kalabalıkken, son sürat koşturduğunuz yolda önünüzdekinin dumanını ciğerlerinize çekmek hiç zevkli gelmiyor tabii. Ya da sabah vakti kalabalık bir kuyrukta beklerken.

Artık cafe-restaurant bahçelerinde de oturamıyoruz örneğin. Karlı bir havada dışarıda oturacak kadar gözünüz karardıysa kesin sigara içmek içindir muamelesi yapılıyor. Sıcağa beş dakika ara verip sigara içmeye dışarı çıkan gürültülü grup -muhtemelen sıcak olsun diye- size en yakın noktada tepenizde dikilip baca gibi tüterek beş dakikada sizin gecenizi bitirebiliyor. Ve ben her seferinde, bize gelmesin diye dumanını nereye üfleyeceğini bilemeyip neredeyse yutan annemi düşünürüm. Oysa şimdi, bazen öğrencilerimin ödev kağıtlarından bile alıyorum yoğun sigara kokusunu. Ev onların nasıl olsa, kimse karışamaz.

Sanırım bu belirsizliğin gizli mağdurlarından birisi de garsonlar, yani görünmeyen patronla müşteriler arasında gidip gelen ‘vitrindekiler’. Dışarıda oturmak istediğinizde “içeride sigara içebilirsiniz” derken ‘acaba yanlış mı yaptım’ korkusuyla gözünüzün içine bakanlar.

Gemlik’te iki katlı bir balık lokantasına girişte yönelttiğimiz “yukarıda sigara içiliyordur herhalde değil mi” sorusuna “tabii tabii” diye cevap veren garson bomboş olan alt katta oturma isteğimizi önce anlamadı ama sonra bütün gece gelen herkesi aynı açıklamayla üst kata yönlendirdi ve ben de kibar, düşünceli ve işini iyi yapan bir garson olduğu için içine düştüğü duruma çok üzüldüm ama uzun zamandır ilk defa tam keyifli bir yemek yedim.

Sayın yetkililer, buradan sizlere sesleniyorum: Acaba iş yerleri dışındaki yerlerde sigara içilmesini serbest bırakabilir misiniz? Düşman iki taraf olarak değil de içten gelen bir saygıyla özen göstererek birbirimizi koruduğumuz paylaşım saatlerimizi özledim.

Sessiz Olun, Uyanmasınlar…

Etiketler

Kentlim, Saygı, Temizlik, Şehir Kaçışları, İnsan

Şehir kalabalığında yaşamayı sevmeden şehirde yaşayan insan sürüsü olarak kendimize çıkış yolları bulmamız gerekiyor. Benim için bunlardan en önemlisi sabah sessizliğine tapınma seremonisidir.

Sabah hava ağarmaya yüz tuttuğunda tek tük kuş seslerini duymaya başlarsınız. Çok işleri olduğu için olmalı, ilk önce minik serçeler uyanıp konuşmaya başlar. Hemen camı açıp tekrar yorganın altına süzülür, kuşlar dünyasının sabah haberlerine kulak veririm yüzümde gevrek bir gülümsemeyle. Bir süre sonra alakarganın cakırtısı eşliğinde kalkıp parmak uçlarıma basarak çalışma odasına geçer huzura ermeye orada devam ederim okuyup yazarak.

Özellikle hafta sonları, bu sessizlik en az dokuz – dokuz buçuğa kadar sürebildiği için, erken uyanan insanların benim gibi ‘sabah sessizliğine saygılı kent bıkkınları’ olduğunu düşünürüm. Mümkün olsa tuvalete bile girmeyebilirim komşular sesime uyanıp gürültü yapmaya başlamasınlar diye.

Ancak maalesef en geç onda bütün mahalle uyanmış olur. Eskiden sadece martta sevişmeleri beklenen kedilerin ‘yaz demedim, kış demedim, eğlendim’ edasıyla attıkları aşk çığlıklarına yoğurtçunun beyin delen motor sesi eşlik eder. Derken kapıcımız çılgın bir ıslıkla apartmanı dolaşır ve camlarda, silkelenen takıntılı kadınlar belirmeye başlar. Herkesi uyandırmaya ant içmiş gibi güne yoğun temizlikle başlamakta kararlı kadınlarımız. İlla yere düşen dikkatsiz tencere kapakları ve sevimsiz soğan kokusu düşünmemi engellemeye başlar. Ve tabii yaşlı dolmuşların gidiş-gelişinin artmasıyla trafik sesi çoktan yükselmiştir.

Saat onbir itibariyle üstümüzdeki dairede yaşayan ileri ergen delikanlı müsveddesinin dengesiz çığlıkları saygı törenimin bittiğini haber verir. ‘Allah’ım, lütfen üç çocuk yapma çağrısını ciddiye almasın insanlarımız’ dualarıyla günlük koşturmacaya geçerim.