Yassak

Etiketler

Yasak, Şehir

Sistemin net oturmadığı kurumlarda, başa gelen her yöneticinin kendi kurallarını koyarak işe başlaması normal kabul edilir. Dolayısıyla sizden de yeni gelen kuralları hemen içselleştirip yasaklara uymanız beklenir. Tabii ki sorgulamadan.

Böyle yaparsanız rahat edersiniz. O zaman “lütfen çimlere basın” tabelalarının yanından geçtikten beş dakika sonra “çimlere basmak yasaktır” levhasını görünce yadırgamazsınız örneğin. Bazı çimler daha kaliteli olur nitekim.

Bu durumda, bir belediyenin yerleştirdiği “grup halinde piknik yapmak yasaktır” uyarısına da şaşmamak lazım doğal olarak. Hemen sarmayı pay edip tek kişilik örtülerle dağılmanızı öneririm.

“Beyaz donla denize girmek yasak” dendiyse vardır büyüklerin bir bildiği. Hemen çıkaralım. Zaten beyazdan başka renk çamaşır da giyin biraz bence. Mesela mavi don denizde pek dikkat çekmeyebilir.

Belediyeler de fenalık geçirmese böyle şirin yasaklara yönelmezdi zahir. Ama tabii bu birbirinden manidar uyarıları görmek kafamda ister istemez şu soruyu oluşturdu: Sen yönetici olsan ne yasaklar koyardın?

Buyurun bunlar da Soydan Başkan’ın yasakları, ama demokrasi önemli olduğu için sizin eklemelerinizi de bekliyorum.

1. Geze dolaşa ya da sahilde çekirdek yiyip kabuklarını yerlere atmak yasaktır.
2. Sigara izmaritlerinizi oraya buraya fırlatmak yasaktır.
3. Sinemada yiyip içmek yasaktır.
4. Kapımızda olan öldürücü sıcak hava dalgaları ya da Balkanlardan gelen dondurucu soğuklar hakkında haber yapmak yasaktır.
5. Saat 21:00’den sonra sinema ve içkili restoranlara 13 yaş altı çocuk sokmak yasaktır.
6. Hortumun ucunu kıstırmak suretiyle kaldırımdaki yaprakları caddeye yönlendirme işlemi için su kullanmak yasaktır.
7. Kafe gibi, insanların oturup dinlendiği yerlerin önünde araç kliması açık bir şekilde duraklamak yasaktır.
8. Bakir koy keşfedince yedi sülalenize telefon edip davet etmek ve sosyal medyadan fotoğraflarını paylaşmak yasaktır.
9. “Balık elle yenir” demek yasaktır.
10. “Günaydın” diyen ya da “iyi günler” dileyen müşteriyi yanıtsız bırakmak yasaktır.
11. Araç trafiğine kapalı yerlere araçla girmek yasaktır.
12. Doğa gezilerinde çiçek toplamak yasaktır.
13. “Aynen” demek yasaktır.
14. Balkondan silkelenmek yasaktır.
15. Açık havada elektrikli ısıtıcı kullanmak yasaktır.
16. Cep telefonuna bakarak yürümek yasaktır.

Eğitim gibi canımızı yakan konuları daha üst mercilere bırakıyorum efendim. Onlar gerekeni yaparlar. Ben başlangıç olarak bu kadar kural koyuyorum. Herkes kuralları bilecek. Yassah kardeşim! Uyacan.

Dükkana Bak

Etiketler

Kentlim, Para, Sendika, Yasak, Yürüyüş, Şehir, İmkan, İşçi

– Niyazi, ben sendikaya gidiyorum oğlum. Sen dükkana bakalak ol.

– Gidiyor musun usta?

– Evet. Sen önce yeni gelen malları yerleştir. Dur ama önce rafları bir sil güzelce.

– Bugün biraz daha mal gelecek usta. Para bırakmayı unutma.

– Ne parası lan? Para mı var ustanda? Oyala adamları. Söyleyiver bir şeyler işte. Aman ha, sakın malları geri götürmesinler.

– Ne diyeyim adamlara usta?

– Ulan onbeş yaşına girdin diye gerim gerim dolanmasını biliyorsun da iki adama ne diyeceğini mi bilemiyorsun?

– Bugün Nurullah abiden alacağını istemeye gitmeyecek miydim ben?

– Doğru. Oraya da git mutlaka. Ama oyalanma. Bugün tatil günü. İnsanlar işe gitmediği için müşteri çok olur.

– Yasak değil mi bugün dükkanı açmamız usta?

– Eee yok değil de, sen yine de dikkatli ol. Resmi olduğunu düşündüğün birileri olursa burada çalıştığını belli etme. Sen de müşteriymişsin gibi yap, sonra çık git bir yerlerden beni ara.

– Niye ki?

– Niyesini karıştırma şimdi oğlum. Sen dediğimi yap. Eşeği sağlam kazığa bağlayalım.

– Usta be…

– Ne?

– Usta iki ay oldu çalışmaya başlayalı. Söz vermiştin ya hani… Sigortamı usta… Ne zaman yaptıracaksın?

– Oğlum her şeyin bir sırası var. Yaptıracağız işte. Az sabret. Sen önce iyi bir eleman olduğunu kanıtla bakayım. Varsa yoksa ‘haklarım’. Sorumluluklarından başlayalım istersen.

– Usta yapıyorum ya yaa! Bak tatil günü işe bile geldim.

– Geleceksin tabii oğlum. Para kazanmak istemiyor musun?

– Daha paramı da vermedin ki usta!

– Dilin çok uzadı senin Niyazi! Ustanda para mı var da sana versin? Çalış biraz da kazanalım.

– Sabah sekizde açıyorum dükkanı, akşam dokuzda gidiyorum usta! Ne yapayım daha?

– İçim şişti Niyazi! Haydi bir süpür bakayım şu dükkanı. Çıkmam lazım benim.

– Usta be…

– Yine ne var yahu? Sohbet edeceğin tuttu. Geç kalıyorum oğlum!

– Bugün gitmen şart mı usta sendikaya?

– Oğlum dünyadan haberin yok mu senin? Bugün 1 Mayıs. Yürüyüş var. Sendika olarak katılacağız.

– Deme be usta! Ben de geleyim mi?

– Senin ne işin var? İşçilerin hakkını korumak sana mı kaldı bücür? Sen de gelirsen dükkana kim bakacak? İstersen sen git ben kalayım Niyazi Efendi. Belediye Başkanının seni görmesi daha önemli tabii.

– Afedersin usta.

– Biraz düşün de konuş be oğlum! Haydi çıkıyorum ben artık. Arkada peynir-ekmek var. Yersin öğlen. Gözünü dört aç bak! Haydi eyvallah… Adamın haklarını savunmaya gidiyoruz hala dır dır dr…

– Afedersin usta…

 

 

Otobüs Bakanı

Etiketler

Yasak, Yol, Yolculuk

5 Numara – Muavin Bey oğlum, kaç saat kaldı Antalya’ya?

Muavin – Ne bileyim Beybaba. Burdur’u geçtik yeni, ama kaç saat kaldığını bilemem. Allah bilir onu. Haydi yat uyu biraz. Yatçaz kalkcaz, yatçaz kalkcaz, hoop ordayız. Komiğim ya.

Şoför – Oğlum güzelce cevaplasana yolcuyu. İki saat kaldı amcacım. Kusura bakma, muavin bugün başladı işe.

5 Numara – Belli zaten. Sağol evladım. Oğlumu arayıp bir haber vereyim o zaman. Elmalı’dan gelip alcaklardı. Ben yolları bilemem, inemem orda burda dedimdi de Antalya’ya gelecekler almaya.

Muavin – Yooo! Cep telefonunu açamazsın amca! Hepimizi öldürecek misin sen? Kapat kapat kapat!

5 Numara – Aman oğlum, bu kadar şey mi öldürcek bizi?

Muavin – Yassak beyefendi! Y-a-s-a-k: Yasak.

Şoför – Oğlum bırak arasın, kısacık konuşmadan bir şey olmaz, abartma. Kalsın mı otogarda gece yarısı adamcık?

Muavin – Şimdi herkes telefonla konuşmaya başlar ama.

3 Numara – Aman merak etme konuşmayız. Bırak adam arasın oğlunu. Sen bir çay getirir misin bana?

Muavin – Saati değil. Birazdan herkese servis yapacağım zaten.

3 Numara – Nasıl ya? Anonsta ‘sınırsız ikram’ diyen sen değil miydin? Servis yaparken mi sınırsız içeceğim?

Muavin – Anonsun işe gelen yerleri çok iyi dinlenmiş maşallah. Telefonun yasak olduğunu da söylemiştim ama o sırada gürültü oldu da duyulmadı herhalde.

[TELEFON ÇALMA SESİ]

Muavin – Bak çalıyor birininki? (SESİNİ YÜKSELTEREK) Lütfen telefonları kapatalım. Sesler yolcularımızı rahatsız etmektedir.

Şoför – Halil! Oğlum yürü git bir çay getir.

Muavin – Su ısınmadı.

Şoför – E öyle desene o zaman yahu! Ne çok konuşuyormuşsun sen ya! Kaza yaparsam sayende olacak.

Muavin – Aşkolsun Osman Bey. Ben firmamızın kalitesini koruyabilmemiz için kuralların net koyulması ve uygulanması gerektiğine inandığımdan bu kadar profesyonel davranıyorum. Şirket itibarı, anlıyor musun?

12 Numara – Klimayı açar mısınız?

Muavin – Hanımefendi bakın bu düğmeye basınca ben yanınıza gelirim zaten. Buradan bağırıp herkesi uyandırmanız gerekmiyor. Klima da açık zaten. Çevirin onu kendinize doğru. Hah, tamam. Geliyor değil mi şimdi?

12 Numara – Evet. Bir de su verir misiniz?

Muavin – Servise geçeceğim şimdi. Sonra veririm.

12 Numara – Susuzluktan ölüyorum oğlum!

Muavin – O ne? Çekirdek mi yiyorsun abla sen? Yok artık ya! Tabii susarsın! Otobüste çitlenir mi hanımefendi? Etrafımıza saygı gösterelim biraz ama. Anonsta da dedim ‘kabuklu kuruyemiş yemek yasaktır’ diye. Hiç dinlemiyorsunuz beni ya! Boşuna mı anons ediliyor? Ah Deniz Binbaşı olsaydı şimdi burada, görürdünüz siz. Bir gün hiç unutmuyo-

Şoför – Halil!

Muavin – Geldim! Kaldır o çekirdeği abla evinde ye.

12 Numara – Allah Allah! Ne ters çocuksun sen

Muavin – Ben işimi yapıyorum bayan. … Buyur Kaptan.

Şoför – Oğlum bir saatlik yol kaldı. Servisi yap artık. Yolcuyla da düzgün konuş Halil! Son uyarım bak. Yoksa yolculardan önce ben şikayet ederim seni.

Muavin – Kırıyorsun ama beni Kaptan.

Şoför – Muavin şoförün işini kolaylaştırır oğlum, zorlaştırmaz.

Muavin – Ben de onu yapmaya çalışıyorum zaten.

[MİKROFON AÇILMA SESİ]

Muavin – (MİKROFONDAN) Sayın Yolcularımız, ikram servisimiz başlamak üzeredir. Lütfen koltuklarınızın dik, tepsilerinizin açık olduğundan emin olunuz.

[MİKROFON KAPANMA SESİ]

Muavin – (ARKAYA SESLENİR) Beyefendi lütfen yerinize geçer misiniz? Koltuk değiştiremezsiniz.

14 Numara – Yahu ne bu? Esir kampında mıyız? Yasak dedin diye geçmedik, yol boyu ılış-tıkış  geldik, yolcusu da yokmuş işte bu koltukların, kimseyi oturtmadın bomboş yere. Niye oturtmuyorsun abicim?

Muavin – Kaza geçirip ölürsen koltuk kayıtlarından anlayacağız kimin öldüğünü.

Şoför – Halil! Seninki hiç anlaşılmayacak gibi geliyor bana! Servisini yap!

Muavin – İyi ya, anladık! Tövbe tövbe…

[KISA GEÇİŞ]

Muavin – Ne alırsınız hanımefendi?

1 Numara –  Şu keklerden alabilir miyim?

Muavin – Bari tuzlulardan verseydim teyze? Zaten kilolusun, al, ikiyüz kalori daha al.

1 Numara – Aaa, Sana ne oğlum? Sen mi alıyorsun?

Muavin – Uyardım sadece anne. İyilik olsun diye söyledim. Yok, insanlara yaranmıyor. Televizyondaki o gözlüklü söylese ayıla bayıla dinlersiniz değil mi? Hemen bırakılır kekler filan, bir tane kayısı yenir yerine. Muavinim diye mi böyle davranılıyor? Ben de bu otobüsten sorumlu Bakanım!

1 Numara – Delinin zoruna bak! Al! Kekini de istemiyorum. Şikayet edeceğim seni indiğimiz gibi.

Muavin – İstersen Ulaştırma Bakanına çık.

Şoför – Halil! Tut şu çeneni! Muavinliğini bil! İşini yap sadece be adam. Kusura bakmayın Hanımefendi, Antalya’ya bir varalım, onu ilk ben bildireceğim zaten. Kimleri alıyorlar işe yahu? Ucuz etin yahnisi işte. Mübarek kavun değil ki koklayıp da alasın. Ne bakıyorsun? İkramını yap çabuk! Sesin çıkmasın artık!

Muavin – Pes yani. Bu kadar haksız eleştiri üzerine daha ne diyeyim zaten? Bu orantısız güç kullanımı karşısında benim de iki çift lafım olacak tabii ama ben prensipli bir profesyonel olduğum için şu an sadece işimi yapmayı tercih ediyorum.

Şoför – İyi, isabet olur!

Muavin – Buyrun hanımefendi, içecek olarak ne alırsınız?

2 Numara – İkisi bir arada. Bunların sütsüz değil de şekersiz olanı var mı?

Muavin – O daha icat edilmedi bayan.

2 Numara – Hımm, tamam o zaman. Bir de televizyondan başka kanal çıkmıyor mu?

Muavin – Yok, tek kanal var. Güzel ama. En iyisi oydu.

3 Numara – Benim kulaklıklar da çalışmıyor zaten.

Muavin – Tabii herkes kulaklıkları kafasına göre saçma sapan kullandığı için bozuluyor bunlar da. Kullanım hatası. Ne yapayım? Eğitemiyoruz halkı maalesef. Hem sen niye her şeyi yanlış zamanda söylüyorsun abla ya? Servis yapıyorum şimdi. Aaaa, o ne ya? Amca ayakkabını mı çıkardın sen? Anonsta dedim ya ayakkabı çıkarmak yasak diye.

7 Numara – Oğlum şişti iyice ayaklarım, çok rahatsız oldum.

Muavin – Olmaz! Giy çabuk. Senin ayak kokunu mu çekeceğiz biz? Ayıp ya. Giy onları. Hangi birinizi eğiteceğiz şaşırdım kaldım.

7 Numara – Benim ayağım kokmaz!

Muavin – Hııı, hiç kimsenin ayakları kokmuyor zaten. Bir benimkiler kokuyor. Yaa. Bir benimkiler kokuyor.

7 Numara – Kokmaz valla!

Muavin – Çabuk ayakkabılarını giy! Yoksa indiririm seni otobüsten aşağı. Duydun mu? Valla indiririm.

[KESKİN BİR FREN SESİ VE OTOBÜSTEN “AY” SESLERİ DUYULUR]

Muavin – Noldu ya?

Şoför – İn lan aşağı! Yettin artık! Sabredeyim Antalya’ya kadar dedim ama insanlıktan çıkardın artık adamı.

Muavin – Yapamazsın Kaptan! İş akdine aykırı.

Şoför – Başlatma lan akdinden! Bu kadar şahit var burada.

Muavin – Ne yapayım ben bu karanlık yerde yol ortasında?

Şoför – Ne yaparsan yap! Ayakkabını çıkar, dolaş, kurda kuşa çemkir, al bu çekirdekleri ye! Defol!

[ALKIŞ SESLERİNİ OTOBÜSÜN HAREKET ETME SESİ TAKİP EDER]

Mahkeme

Etiketler

Akdeniz, Köylüm, Yasak, İmar

Yarısı dolu bardağı bir dikişte bitirdi. Yenisini koymaya çalışırken gördüğü bardaklardan hangisinin gerçeği olduğundan emin olmadığı için yerlere döktü. Bardağı elinin tersiyle fırlatıp şişeyi ağzına dayadı. Öğlenden beri içtiği yarım kasa birayı şişeden içmişken viskiye geçince kibarlaşmaya ne gerek vardı? Jürgen öyle içerdi de ondan. Bu minicik ahşap kafeyi ve iki bungalovunu sıfırdan var edişini oradan her geçişinde durup izleyen Jürgen. Son çiviyi çaktığı gün bir şişe viski alıp oturmuş iki bardak istemişti. İlk müşterisi bu geleneği hiç bozmamış, her mayıs bir şişe viskiyle çıkagelmişti. Tüh! Bu şişe de bitmek üzere. Masaya, sandalyeye, bar taburesine çarparak barın arkasına ulaştı. Alttaki kapalı kutuları eşeleyip Almancı Sabri’nin getirdiği eksport rakıyı buldu. ‘Önemli bir günü kutlarken içeceğiz bunu’ diyerek sıkı sıkı tembihlemiş, şişeyi saklamıştı karısı. Bundan daha önemli gün mü olur? Yarın ilçeye gitmesi gerek. Mahkemesi var. Doğup büyüdüğü topraklara ev yaptığı için sorun yaşamıştı kısa bir süre önce. Hayatında ilk defa mahkemeye çıkmış, ‘birisinden izin alması gerektiğini neden düşünemediğini’ anlatmaya çalışmıştı dili döndüğünce. Şimdi de atalarına ait bu topraklara kafe yaptığı için kızmıştı büyükler. Bir gün güzel giyinen, güzel konuşan birileri kafeye gelmiş, ölçüp biçmiş ve bu toprakların ailesine ait olmadığını, kendisinin de bir ‘işgalci’ olduğunu söylemişlerdi. Çok içerledi duyduklarına. Bir de tekrar mahkemeye çıkması gerekmesine. Fikrine güvendiği herkese anlatıyor, yüreğine su serpilmesini bekliyor. Herkes gülüyor ona. ‘Bir şey olmaz, abartma’ diyorlar. Köylerine turist gelmeye başladığından beri sırayla hepsi mahkemeyle tanıştıklarından alışıklar. O korktuğu için gülüyorlar. Avukat bile gülüyor. Ama içeri düşecek olan onlar değil tabii. İlk mahkemede beş yıl hiç suç işlememesi gerektiği söylendiği için karabaşa bile ‘hoşt’ diyemiyor, bu zoraki pısırıklık yıllarla oluşturduğu sağlam duruşu yok ediyordu. Yüreğine oturmuş bu ağırlık ise içten içe yiyip bitiriyordu. Bu mahkemeler nereden girdi hayatlarına? Anlaşmazlıklar ne zaman başladı köylerinde? Devletten medet umacak kadar çözümsüzlüğe ne zaman düştüler? Devlet ne zaman onların sorunlarıyla ilgilenmeye başladı? O çocukken her evin dedesi çözerdi sorunları. Anlaşmazlıklar bir gecede çözülür, küsler barışır, yine dost olurdu. Mahkeme denen şey ne zaman girdi hayatlarına? Ya ‘suçlusun’ derlerse? İlçeden geri dönemezse yarın? Ne der oğluna? Dedelerimin dedelerinin oynadığı toprakları işgal etmişim yavrum, kusura bakma mı? Nasıl dayanır oğlunu görmeden? Nasıl dayanır mahpusluğa? O yaz-kış içeride oturamayan özgür ruhu ölür hapse girerse. Dayanamaz. Başı masaya düşünce rakısını devirdi. Okkalı bir küfür basıp yenisini doldurdu. Ne günleri geçmişti bu minicik barın arkasında. Müşterilerinden çok kendi mutlu olurdu her gece ayakta dikilmesine rağmen. Kahkahalar gökyüzünü bulur, dostluklar kurulurdu.

“Yok, dayanamam ben, ölürüm içeri girersem.”

Bir sigara içmeli. Bırakmaya çalışıyordu ama şimdi sırası değil. Dama girerse içmeyip de ne halt edecek? Allahtan karısının sigara paketi kafede kalmış. Üstünde de zipposu. Zipponun sönmeyen alevi ona ateş başında toplandıkları serin sohbet akşamlarını hatırlattı. Elinde yanan çakmağa bakıp o neşeli akşamlara daldı. Herkesin kahramanı olduğu akşamlara. Ateş birazcık hafiflese gidip arkalardan kütükler bulup gelir herkesi sevindirirdi. Tam içi geçmek üzereyken toparlanıp doğruldu ama çakmak elinde değildi. Kasaların yanında yığılı eski gazetelerin üzerine düştüğünü fark edince almak için hemen eğildi fakat bunca işkenceye dayanamayan bedeni dengesini kaybedip yere uzandı. Tek tek kendi elleriyle çaktığı kalaslardan oluşan ahşap barda hızla yükselen alevler yerde baygın yatan bedenini aydınlatıyordu.

Sigara İçin

Etiketler

Annem, Kentlim, Saygı, Sigara, Yasak, Şehir

Sigara içmeyen biri olarak sigara yasağının kaldırılmasını talep eden bir kampanya başlatabilirim. Yasağın sigara içimini artırıyor olması gerçeği, yasaklara karşı olmak ve benzeri tespitler ve düşünceler, durumun sürekli gündeme getirilen boyutları zaten. Ancak ben bu yasağın sosyal içiciler olarak benim gibilere getirdiği zarardaki artış açısından konuyu ele almak istiyorum.

Hayatın içinde olmayı sevip sık dışarı çıkan kişiler olarak eskiden cafe ve benzeri yerler ikiye ayrılırdı bizim için: çok dumanlı ve oturulabilir dumanlı yerler. Sigara içmediğimiz için önünden geçtiğimiz mekan duman altı görünüyorsa oturmaz, devam ederdik yolumuza. Zaten yaz kış dışarıda oturmayı sevdiğimiz için, daha çok, kışın da bahçesine servis yapmayı göze alan birkaç mekandan birini tercih ederdik.

Şimdi ise durum o kadar net değil. Yasağın gelmesiyle bu tür mekanlar beşe ayrılır oldu:

1. Tavukçu gibi asla ödün vermeyen (Long Live Poyraz!) karakterli mekanlar, ki yasak sonuna kadar uygulandığı halde hala dolup taşar.

2. Sigara yasağı nasıl oluyor da kendisine asla dokunmuyor acaba diye düşündüren ve bir yasak olduğu bilgisinin kendilerine ulaşmadığı hala duman altı mekanlar.

3. Dumansız hava sahası görünümü sergilediği için oturduğunuz ancak belli bir saatten sonra garsonun masaları dolaşıp “sigara ihtiyacınız var mı, almaya gidiyorum da” diyerek şaşkınlık yaratan yarı-karakterli mekanlar.

4. Daha önce görmediği her müşteriden şüphelenen, “burada sigara içiliyor mu” sorusuna oynak yanıtlar veren mekanlar ki sanırım en karaktersizi ve yorucusu bunlar oluyor. Çünkü bu sefer siz kandırılıyor olduğunuz hissiyle bir mücadeleye giriyorsunuz ve yediğiniz içtiğiniz zıkkım olduktan sonra bir daha gelmemek üzere ayrılıyorsunuz.

5. Dış mekanını elektrik sobalarıyla donatıp muhtemelen dünyanın hiçbir yerinde görülmeyen bir duyarsızlık örneği olarak “havayı ısıtan” mekanlar. Bunlar da dışarıdaki bir masaya oturduğunuz gibi “istemiyorum” yanıtını kabul etmeyen garsonların tepenizdeki sobayı hemen açarak beyninizi sulandırdığı mekanlardır.

Yani eskiden mekanı bilip, oturup oturmayacağımıza karar verebilirdik. Oysa şimdi durum sigara içenler için de içmeyenler için de daha zor ve bunaltıcı bir hal aldı. Hatta öyle ki resmen bu konuda bile taraf olduk gereksiz bir şekilde. Sigara içen de artık daha öfkeli olduğu için yasağı biz koymuşuz gibi agresif davranabiliyor.

Eskiden sigara içmeyeni rahatsız etmemek için daha özenli davranan ‘Sigara İçenler Grubu’ şimdi “açık mekana karışamazsınız” asabiyetiyle her yerde sigara tüttürüyor. Sokaklarımız zaten fazlasıyla kalabalıkken, son sürat koşturduğunuz yolda önünüzdekinin dumanını ciğerlerinize çekmek hiç zevkli gelmiyor tabii. Ya da sabah vakti kalabalık bir kuyrukta beklerken.

Artık cafe-restaurant bahçelerinde de oturamıyoruz örneğin. Karlı bir havada dışarıda oturacak kadar gözünüz karardıysa kesin sigara içmek içindir muamelesi yapılıyor. Sıcağa beş dakika ara verip sigara içmeye dışarı çıkan gürültülü grup -muhtemelen sıcak olsun diye- size en yakın noktada tepenizde dikilip baca gibi tüterek beş dakikada sizin gecenizi bitirebiliyor. Ve ben her seferinde, bize gelmesin diye dumanını nereye üfleyeceğini bilemeyip neredeyse yutan annemi düşünürüm. Oysa şimdi, bazen öğrencilerimin ödev kağıtlarından bile alıyorum yoğun sigara kokusunu. Ev onların nasıl olsa, kimse karışamaz.

Sanırım bu belirsizliğin gizli mağdurlarından birisi de garsonlar, yani görünmeyen patronla müşteriler arasında gidip gelen ‘vitrindekiler’. Dışarıda oturmak istediğinizde “içeride sigara içebilirsiniz” derken ‘acaba yanlış mı yaptım’ korkusuyla gözünüzün içine bakanlar.

Gemlik’te iki katlı bir balık lokantasına girişte yönelttiğimiz “yukarıda sigara içiliyordur herhalde değil mi” sorusuna “tabii tabii” diye cevap veren garson bomboş olan alt katta oturma isteğimizi önce anlamadı ama sonra bütün gece gelen herkesi aynı açıklamayla üst kata yönlendirdi ve ben de kibar, düşünceli ve işini iyi yapan bir garson olduğu için içine düştüğü duruma çok üzüldüm ama uzun zamandır ilk defa tam keyifli bir yemek yedim.

Sayın yetkililer, buradan sizlere sesleniyorum: Acaba iş yerleri dışındaki yerlerde sigara içilmesini serbest bırakabilir misiniz? Düşman iki taraf olarak değil de içten gelen bir saygıyla özen göstererek birbirimizi koruduğumuz paylaşım saatlerimizi özledim.