Çok Aş, Az İş, Üç Eş Allah’ım

Etiketler

Aşk, Datça, Dilek, Liste, Para, Yeni Yıl

Yılbaşı geldi, listeler yapılmaya başladı. Yeni yıldan neler bekliyorum, neler diliyorum, yaşantıma neler ekliyor, kendimden neler çıkartıyorum. Bugünlerde yine ünlüsü-ünsüzü herkesin listesini okuyoruz. Benim neyim eksik edasıyla heyecanımı, kımıl kımıl yüreğimi, kağıdımı, kalemimi ve kahvemi masaya yerleştirdim. Bakışmaktan yorgun düşen kağıdın üzerinde ikinci kahvemden damlalar dışında bir karaltı belirmedi henüz.

Listem oluşmuyor. Oluşamıyor, çünkü sanırım bu türden düşlerim yok. Yani tabii on kitap, iki kilo soğan yazacak değilim, ama mobilyamı yenileyeyim gibi bir arzum da yok. Beklentilerim hiçbir zaman çok yüksek olmadı ki yeni yıla girerken olsun. Hiç “çok yakışıklı bir sevgilim olsun, girdiğimiz ortamlarda milletin dibi düşsün” demedim örneğin. Bir sevgilim olmasını bile düşlemedim. Sevdiğim adamın peşinden gittim sadece. Ev, eşya, araba hayalleri kurmadım hiç. Sahip olduğum her bir mal, fazladan bir sorumluluk daha almışım hissi uyandırır bende. Örneğin, altın takı armağan etseniz, büyük olasılıkla endişeyle yüzünüze bakar kalırım. Hediyemi kaybetme ihtimalim nedeniyle kaygılanırım. “Sana ev kalmış” deseniz gerilirim. Hafta sonu mesaisine çok yüksek ücret vereceklerini duyursalar dahi asla gönüllü olmayacak çalışanlardanım. Birçoklarının düşüneceği gibi ‘tuzum kuru’ olduğundan değil bu tavır. Fazla mal ile mutluluk arasında bir doğru orantı kuramadığımdan. Her türlü fazlalığın beraberinde umulmadık sıkıntılar getirdiğini çok gözlemlediğimden. Fakirliğimden gelir mutluluğum.

Bir-iki ay önce güzel Datça’nın Kargı Koyu’nda güzel insan Celal Bey’in işlettiği mekanda oturuyoruz. Yan masamıza kent soylu bir bayan yerleşti, balığını, salatasını söyledi, keyfe kuruldu. Fakat ne hikmetse, ablamın yemeğe başlamasıyla feryadı basması bir oldu. “Salatada acı biber var” diye başladı önce. Celal Bey hepsinin tadına baktığını ve hiç acı olmadığını söylemesine, bundan da emin olmasına rağmen çok üzüldü. Ancak hanımefendi bu kez “Ay! Dilimi arı soktu!” diye bağırıp ağlamaya başladı. Kalkıp aynaya baktı, dönüp dilini Celal Bey’e gösterdi, yoğurt getirtti. Hem çakma çocuk ağlayışını sürdürdü, hem söylendi “balığımdan hiçbir şey anlamadım” diye, hem de masada ne varsa sonuna kadar tüketmeyi ihmal etmedi. Kalkmak isteyince hesabı getiren Celal Bey’e aşırı sinirlendi, her türlü çirkinliği sergileyip hesabın altında bir meblağ bırakarak söylene söylene gitti. Ama tabii en başta benden güzel bir küfür yedi büyük kentlerin insanlarına kızıp geldikleri bu doğal yerlerin koca yürekli halkını neden kendi pisliklerine bularlar diye. Bir tane balık için dokuz takla atmaya değer mi? O kadar entrikayla uğraşarak yenen yemek mutluluk getirmiş midir? Bu teyze 2017 için yaptığı listeye de bedava balık-salata yazmış mıdır?

Küçük yaştan itibaren her şeyi kendi gücüyle yapmaya alışık olan ve kimseden bir şey istemeyen insanlara, başkalarını kullanmaya çalışma fikri son derece kabul edilemez geliyor. Küçük dokunuşlarla, şehla bakışlarla ve bol boyalı yayvan sırıtışlarla esnafı etkileyerek işini yaptırmaya çalışan hanımlardan olmadık hiç. Kadınlığın cazibesini erkekliğin dürtülerine dayayarak sırtımızı sağlama almadık. Bir işimizi de bedavaya getirebilme ümidiyle davetkar dekoltelerle salınmadık. Bir içecek ısmarlatabilmek için kimseye kırıtmadık. Param varsa balığımı yedim, yoksa yemedim, çoksa dostlarıma da ikram ettim. Kimsenin balığına göz dikmedim. Balık yemedim diye ölmedim.

Cüretkâr kostümleriyle büyük marketlerin kasiyerlerinin yanına yerleşerek piyango bileti satmaya çalışan genç kızlarımız ekmek almaya gelmiş yaşlı amcaların aklını başından, üç kuruş parasını da cebinden alırken toplumca hangi tür bir namus arayışına girmişiz ben kestiremiyorum.

Çok aş, az iş ve üç eşte gözüm olmadığına göre listeme başka dilekler koymalı. Ama ne? Dünya barışını dileyecek kadar -güzel- bir kadın değilim. Onu güzellik yarışması adaylarına bırakayım. Ülkemde ve dünyada yaşanan olumsuzluklara dair evrene mesaj yollamaya kalksam ömrümün kontörü yetmez. Yakın çevremi güzelleştirmek, yaşamı keyiflendirmek, ışığı paylaşmak ve elimin erdiği yere dokunup fark yaratabilmek için sürekli çabaladığıma göre bu konuları da sıralamaya gerek yok sanırım. Yaşamımızın her anının bir mucize olduğunu hatırlayıp ona uygun davranmak için listelere gereksinim duymamalıyız.

O zaman, üçüncü kahveyi kaldıramayacağını düşündüğüm yorgun kağıdıma sadece şunları not ederek bu dilek faslını noktalamak istiyorum: Yeni yıl hepimize sağlık, mutluluk, huzur getirsin. Sevdiklerimizle çevrili dünyalarımızda önemsediğimiz ne varsa yaşama geçirebilme gücü, sabrı ve şansı versin. Kendimize olan inancımızı daim kılsın. Mutlu yıllar!

Adanmış Hayatlar

Etiketler

Aşk, Ülkü Tamer, Cemal Süreya, Dostluk, Edebiyat, Edip Cansever, Kıskançlık, Nazım Hikmet, Tomris Uyar, Turgut Uyar, Virginia Woolf, Şair, Şiir

İsmini edebiyat dünyasına silinmez bir şekilde kazımış nice şiirler, nice öyküler ve romanlar olduğu kadar, nice aşklar, aşıklar, sevenler, sevilenler, aldatanlar ve aldatılanlar da vardır. Ancak bu duyguları yaşayan kişi şair ya da yazar olduğunda ‘aldattı’ demeye kimsenin dili varmaz da mı sadece dillere destan aşklarından bahsedilir? Peki aldatılan aldatıldığını düşünmüş müdür, aldatılmayı sevdiği için mi terk etmemiştir, yoksa aldandığı değerin güzelliğine mi kapılıp kalmıştır? Bu sanatçılar birilerini aldatmışlar mıdır gerçekten, yoksa kocaman kalplerine büyük dünyalar mı sığdırmışlardır? Zaten o kendilerinden büyük yüreklerinin ağırlığı altında ezildikleri için mi kimse dokunmaz onlara? O koskoca kalp vücuttan taştığı için mi kızmaz sevdalarını tadanlar?

Yoksa sevdikleri insanı başkalarının da çok beğenmesinden duydukları gurur mudur onaylama sebepleri? Herkesin beğendiğine ben ‘sahibim’ deme bencilliği?

Yoksa bu kalplerin topluma malolmuşluklarını her yönüyle kabullenebilmiş asıl koca yürekli insanlar mıdır onlar? Asla ‘sahip’ olamayacağını bildiği bir kalbi rahat ettirme arzusunun yüceliği yorgun gülümseyişlerine vurmuş mağrur insanlar…

Dünya edebiyatına çok değerli eserler kazandırmış, romanın gelişimine önemli katkıda bulunmuş yazar Virginia Woolf evliyken yıllarca Vita adlı bir kadınla aşk yaşamış ve en güzel mektuplarını ona yazmıştır. O kadar ki, muhteşem eseri “Orlando” için Vita’nın oğlu ‘dünyanın en uzun ve büyüleyici aşk mektubu’ tanımlamasını yapmış. Bu ilişkinin Virginia için önemini görebilen kocası Leonard ise her şeye göz yummuş, her anlamda eşini desteklemeye devam etmiş. Böyle davranmakla kaybının büyük olduğunu düşünseydi kalır mıydı dünyanın en derin insanlarından biri olan Virginia’nın yamacında?

 

Bursa’da hapis yatarken deli divane olduğu Piraye’sine her gün bir şiir yazan Nazım Hikmet’imizin gönlü bir süre sonra evli ve çocuklu olan dayı kızı Münevver’e kayınca kadınına yazdığı son mektubunda bu durumu dile getirip ayrılmayı talep eder. Fakat Münevver Hanımın eşi kendisinden ayrılmayınca durum iyiden iyiye karışır ve Nazım, yazdığı yeni bir mektupla Piraye Hanım’a dönmek ister: “Yeryüzünde hiçbir insan, hiçbir insana benim sana yaptığım kötülüğü yapmamıştır. Bütün bunlara rağmen gel. Sana gel diyecek kadar yüzsüz ve alçaksam ne halt edeyim, öyleyim işte. Fakat gel. Ve benden nefret ederek, beni hor, hakir görerek de olsa beni bir daha yalnız bırakma” Ancak Piraye kendisine geri döndüğü vakit Nazım da yeniden Münevver ile görüşmeye başlamıştır. Hapiste rahatsızlanan Nazım Hikmet’i ziyaret etmek üzere gittikleri hastane odasında karşılaşan iki kadının içine düştükleri sevimsiz durumdan sonra Piraye bir daha şaire görünmez. Hapisten çıkınca Münevver Hanım’la evlenip çocuk sahibi olan Nazım ise bir süre sonra ülkesinden ayrılmak zorunda kalır ve başka diyarlarda geçen on yılda gönlü Münevver’in yerine evli ve çocuklu Vera’yı koyar. Nazım’ın peşinden oğlunu da alıp Türkiye’den kaçarak Varşova’ya giden Münevver Hanım şairin hayatından çekilerek Fransa’ya yerleşir. Nazım da delicesine kıskandığı gencecik Vera’yla evlenir.

Sadece Türkiye’nin değil ince bir edebi zevke sahip birçok dünya vatandaşının hayran olduğu Nazım Hikmet şiirlerinin doğması için Piraye’nin de, Münevver’in de, Vera’nın da olması gerekiyor idiyse, ‘şair, kendi yaşamı için bu kadınları öldürmüştür’ mü demeliyiz, yoksa ‘bu kadınlar zaten şairin aşkı ve şiirleriyle var olmuşlardır’ mı? Tüm dünyanın tanıdığı Piraye örneğin, yirmi yıllık aşkları boyunca sabırla eşini bekleyen, boşanmalarından ölümüne kadar olan süreçte de Nazım hakkında hiç kimseye tek kelime etmeyen ve bir daha hiç evlenmeyen Piraye, dışarıda sürdürdüğü hapis hayatında yirmi yıl boyunca ne yapmıştır henüz gidilmemiş olan denizi, büyümemiş çocuğu, yaşamadıkları günleri ve Nazım’ın henüz söylememiş olduğu sözü beklemekten başka? Ne yapmıştır Piraye ‘Piraye’ olmaktan başka?

 

Tomris Uyar örneğin, küçük yaşta evlendiği Ülkü Tamer’le yürümeyen birlikteliklerini ayıptır-günahtır ve benzeri düşüncelerle sonlandırmasaydı, Cemal Süreya gibi bir şairin şiiri olabilir miydi? Peki ya yaptığı beş evliliğe ve satır aralarına sıkıştırılmış aşklara tutkun bir Cemal Süreya yüreği ve kalemi olmasaydı? Delice bir tutkuyla akan üç yılda yaşananları özetlediği “Daha nen olayım isterdin, onursuzunum senin” dizesi bile şiirsevmese bile insansever bireylerin yüreğini burkmuştur. Peki yasal olarak ‘sahiplendiği’ kadınları kızmamış mıdır yaşananlara?

İki kez evlenip boşandığı eşi Zuhal Tekkanat ‘yer yer kelebekleşmeler oldu’ diye anlattığı Süreya’sına hiç toz kondurmuyor. Kendisi başka çiçekler koklamaktan geri kalmamış olan Süreya’nın aşırı kıskançlıktan kendini kaybettiği zamanlar hakkında sorulan soruları bile onu savunarak geçiştiriyor. Hatta, inanarak mı söylemiştir bilinmez, “Cemal Süreya kimsenin değildir, herkesindir” diyerek konuya dair merakımı bir nebze gideriyor. Kadınları Süreya’ya öyle değer veriyor ki, şairin sarhoş olarak kendinden geçtiği bir gecede Zuhal Hanım ve o sırada eşi olan Birsen Hanım birlikte hareket edecek kadar özel bir olgunluğa erebiliyorlar.

Peki davranışları konusunda hoş görülen sadece Süreya mı? Tomris Uyar da Cemal Süreya ile yolları ayrılınca kendisine soyadını armağan eden Sevgili Turgut Uyar’la evleniyor ve Turgut Uyar da herkeslerin hayran olduğu bu derin kadını taşımanın güzelliği ile içiçe geçmiş gerginliğini üstleniyor. Aşkını “Bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur” şeklinde özetliyor.

 

Ara sıra düşmüyor değil aklıma
Yabancı kadınların sıcaklığı
Ama Allah bilir ya, ne saklıyayım
Yanında ihtiyarlamak istiyorum.       (Senfoni)

 

Her kadında annesini arayan, sevdiğinin ‘erkeği’ olarak görülme isteğinde olan ve kendi deyimiyle ‘şefkat’ peşindeki Cemal Süreya nasıl bir sahiplenme derdine kapılıp Tomris Hanım’la ilişkisini sonlandırdıysa, aynı ‘sahip olamama’, elinden uçup gidiverecekmiş korkusu Turgut Uyar’da da baş gösteriyor ve bu durum bir dönem o kadar ileri gidiyor ki Tomris Uyar kendini kocasının bir parçası gibi hissetmekten sıkılıyor.

Kıskançlık dolu aşkıyla Tomris’e yazdığı onlarca şiirde hep kelimeler kifayetsiz kalıyor ama o, sözcüklerin yetersizliğini uzaktan hayal kurmaya tercih ettiği için mutlu oluyor. Bu sözlerle belki de yıllardır Tomris’e hayran olduğu bilinen dostları Edip Cansever’e gönderme yapıyor.

Çocuğunu kucağına aldığında yirmibirindeymiş Edip Cansever. O kadar küçük yaşta evlenmişler ki karakterleri birlikte oluşmuş. Eşi, edebiyat çevrelerine yeni yeni giren Edip Bey’e sonuna kadar destek vermiş, kurduğu sofralarla dillere destan olmuş. “Annem babama çok aşıktı. Hala aşık” diyor Edip Cansever’in kızı ve ardından bu aşkın karşılıklı olduğunu ekliyor, ısrarla bastırarak. Mümkün olamaz mı bu durum? Tomris Hanım’a aşıkken karısını çok sevemez mi Edip Bey? Bu mümkün olmasaydı şayet ve Cansever yine Tomris Hanımla içtikleri bir gecede bir peçeteye “Tomris rakıyı sevdi, bense onu…” yazmasaydı, yıllar boyu hangi dizeden bahsedebilecekti şairseverler? Dostu Tomris Uyar’a “Ben seni uzun bir yolda yürürken görmedim ki hiç” sözleriyle rahatsız etmeden sarsan bir serzenişte bulunmasaydı?

 

Ben bu kış öyle üşüdüm ki sorma
Oysa güneş pek batmadı senin evinde          
(Yaş Değiştirme Törenine Yetişen Öyle Bir Şiir)

 

“Yerçekimli Karanfil” şiirinde şairin kendisi yaşanan bu durumları çok güzel özetliyor aslında:
 

Sen o karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte 
Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel 
O başkası yok mu bir yanındakine veriyor 
Derken karanfil elden ele. 
Görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle 

 

Dostluklarını yıpratmadan birbirlerine karşı yaşadıkları hislerle sevdalar büyütüyor Edip Cansever, Tomris Uyar, Cemal Süreya, Turgut Uyar ve hatta Cemal Süreya’nın Zuhal Hanım’la evlenmesi arefesinde kamyonlarını tutacak kadar destek ve “Tanrı, Bin birinci gece şairi yarattı, Bin ikinci gece Cemal’i” dizelerini yazacak kadar hayran olan Ülkü Tamer… Tomris Uyar’ın sözleriyle; “O kadar ki, aradaki aşk bitse bile o aynayla yaşanmış duygudaşlık anları, kıyasıya yapılmış edebiyat tartışmaları, ortak bir geçmiş kalır geriye… Yaratıcılığı körükleyen ilişkilerdi bunlar. Tiryakilik gibi bir şeydi. İki taraf da karşısındaki için esin perisiydi.”
 

Belki de bunların sıradan insanların kaldıramayacağı türden ‘dostluklar’ olduğunu anladığı için gitmedi sessiz sevdalılar. Huzursuz ruhların barınağı olmayı seçmiş gönüller… Tüm benlikleriyle şiirde, romanda yaşayan ömürleri kollamaya gönüllü, en az kağıtlara dökeni kadar şiire ve edebiyata adanmış ama asla aldanmamış hayatlar.

Kadınım

Etiketler

Aşk

Özlediğim… Ne güzel yürüyorsun. Onurlandırdığın her bir metrekarede hakimiyetini kuran o minicik ayaklarını koruyan ayakkabın olmak isterdim. Acıtmadan, istediğinde çıkabileceğin kadar sarmalayacağım ayacıklarını üzerime basarak gücüne güç katabilmeni isterdim. Attığın her adımla sesini haykırabilmek. Kolunun altına sıkıştırdığın çantan olmak isterdim; dünyaya meydan okuyan göğsüne yakın, terinle ıslak, yürek atışınla sıcak. İçime doldurduğun özelini ve gereklini herkesten saklamak, yorulmadan korumak.

 

Senden önce kokun doluyor dünyama tutkuyla salınanım. Bütün çocukluğumuzu birlikte geçirmişiz kadar anaç, kolumu beline dolayıp bedenime yapıştırmaya itecek kadar kadın. Ekmeğini kazanmaktan yorgun ve mağrur esmerlikteki ellerinle dünyana çektiğin benliğimi yeniden yaratmayı teklif etsen, beni sende doğurmak için ne gerektiğini sorsan, sadece yanına uzanmak derdim. Nefesinde can bulur, gülüşüne tutunurdum. Haftalarca duruluğuna dalsam yorulmaz, seni izlemeye doyamazdım. Ateşinle kavrulur, çağıl çağıl saçlarının serin sularında durulurdum.

 

Canan’ım. İsmine yandığım. Gözlerine kandığım. Dudağındaki benine taptığım. Ağzından dökülen nağmelerde huzur bulduğum. Ne güzel de kımıldanıyor dudakların. Adımı haykıran ağzınla coşar bu gönlüm, erkek olduğunu hatırlar, bağrına yaslar…

 

– Ay! Kolumu niye tuttun Ahmet Abi?

– Ay kusura bakma Canan, başım döndü de biraz..

– Sen iyi misin Ahmet Abi? Kızardın. Hayır daldın gittin zaten, deminden beri sesleniyorum Ahmet Abi, Ahmet Abi, öyle bakıyorsun… Bir doktora mı gitsen?

– İyiyim Canan, geçer şimdi. Ne diyordun?

– Ne zamana hazır olur diyorum pantolonlar, Cuma günü alayım mı?

– Tamam Canan. Cuma gel… Cuma gel Canan…

Tanrı Misafiri

Etiketler

Aşk, Kader

Ağustos 1985

 

Bahçeyi sularken gelen Muhtar Aliksan’ın elime tutuşturduğu zarfla olduğum yerde kalakaldım. Sarı bir kağıt parçasına dokundurulmuş mühürler beni bahçenin ortasına yapıştırdı. Yüreğimde başlayan çılgın telaşa inat bir ketumlukla buz gibi duran solgun resmiyet beni son bir yıldır her gün yad ettiğim o mucizevi eylül gecesine götürdü.

 

Babamın dedemlerden uzak yaşamak için köyden göçüp kuş uçmaz kervan geçmez bu yere kondurduğu evimize gündüz bile konuk gelmezken akşam vakti kapımızın tıklatılması görülmeye değer bir heyecan yaratmıştı. İki ay önce elime lise diplomamı aldığım günden beri annem ve babamdan başka kimseyi görmediğim için uçarak gitmiştim kapıya. Gıcırdaklı bir törenle ardına kadar yolladığım tahta kapımızın boşluğunda seçebildiğim tek şey benim boylarımdaki bir karaltının kafasının etrafında uçuşan açık renk öbeği nur gibi aydınlatan yolun kenarındaki ölgün ışıktı.

 

“İyi akşamlar”

 

En yakın komşumuz Arap Sülo’nun yirmi dakika ötede oturduğu, araba yolundan aşağıda kaldığı için hiçbir arabanın yanaşamadığı evimize akşam karanlığında sarışın bir kız gelmesi başımıza sık gelen bir olay değildi. Ayıp ettiğim telaşıyla ağzıma ilk gelen sözcüğü savurdum:

 

“Evet?”

“Şey…karanlıkta sizi göremiyorum da bir ışık yok muydu acaba?”

“Var, olmaz mı hiç? Fark etmemişim, yakayım hemen. Yatmıştık da ondan kapalı.”

 

Lambanın düğmesine basmamla gönlümde hiç sönmeyecek bir ışık yakmıştım. Sivri yüzüne acemice yerleştirilmiş birbirinden oldukça ayrık duran iki mavi gözünü kırpıştırarak beni görmeye çalışıyordu Tanrı misafirim.

 

“Yatmış mıydınız? Bu saatte mi? Afedersiniz, rahatsız etmişim.”

 

Işığa alışınca açılan gözlerdeki şaşkınlığı izlerken annemler yetişmişti imdadıma.

 

“Hayırdır inşallah. Buyur kızım. Bir şey mi oldu? Nereden geldin sen bu saatte buralara? Kaza filan yok ya?”

“Yok, Allah korusun teyzecim. Kusura bakmayın, rahatsız ettim, korkuttum sizi de.”

“Yok kızım. Ne rahatsızlığı? Buyur gel, içeri geç.”

“Bizim arabanın lastiği patladı da, yedek lastiğimiz de yok, babam bir şeyler yapmaya çalışıyor da olmuyor maalesef. Burada bir ev olduğunu fark edince atladım yoldan geldim yardım istemeye.”

 

Ani bir hareketle dönüp yoldaki lambanın bulunduğu tarafı gösterirken savrulan saçlarından ne olduğunu bilemediğim bir koku yayıldı.

 

“Bakın orada arabamız. Yardım eder misiniz amca?”

“Ben ne anlarım kızım tomofilden?”

“Tamirci filan yok mu buralarda?”

 

Çaresiz sesi içimi öyle bir burktu ki annem olaya müdahale etmese o an Burdur’a kadar koşup bir tamirci bulup getirebilirdim.

 

“Buralarda ev bile yok güzel kızım. Dağın başına getirdi bizi bu domuz. En yakın tamirci Bucak’ta, Erdal’ın eski okulun orada.”

“Ya… Ne yapacağız şimdi?”

“Çağır babanı da gelin burada kalın bu gece. Bir şeyler yiyin, dinlenin. Yarın bakarız bir hal çaresine. Gece vakti iş yapılmaz zaten.”

“Bilmem ki…”

“Ne var bilmeyecek? Haydi sen gir içeri, elini yüzünü yıka. Erdal, sen koş çağırıver babasını da, yorma buncağızı.”

 

O gece yardıma muhtaç bir ceylan gibi kapımıza gelen narin güzeli değil yormak ömür boyu pamuklara sarıp koruyasım vardı. İstanbul’dan beri katlandıkları yol yorgunluğunun üzerine olmadık tenhalıkta patlayan lastik sinirlerini bozmuş, son bir saattir sorunu çözmeye çalışırlarken bedeni iyice yorgun düşmüştü. Yardım etmek için duran birkaç sürücünün hiçbir şey yapamamış olması da iyice ümitsizliğe düşürmüş, babasının izni olmadan çıkıp gelmişti bu eve. Yatağının yapılmasını beklerken oturduğu yerde uyuyakaldı. Bense onunla aynı havayı soluduğumuz, saçlarının kokusunu burnumda hissettiğim o gece gözümü bile kırpmadım. Aslında o geceden beri bir yıldır doğru düzgün uyumadım. Tökezleye tökezleye bitirdiğim lisenin ardından yaşımı büyütüp askere gitmeyi düşündüğüm bir dönemde Antalya’daki üniversiteye başlamak üzere gittiği yolundan çıkıp evime tanelerini saçmış bu buğday tarlası içimde filizlendiğinden beri ne bulursam okuyor, herkesten kitap dileniyor, üniversiteye hazırlanıyordum.

 

Ertesi sabah kahvaltıda sohbet ederken, iki saat ötedeki Antalya’yı hiç görmediğimi öğrenip sarı saçlarını savura savura gülen Tanrı misafirim yola çıkmadan önce elimi tutup yanağımı öpünce Tanrı’ya ömür boyu misafirim olması için dua etmiştim. İşte şimdi onu koruyup kollamak, pamuklara sarmak için verdiğim sözü tutup tutamadığımı söyleyecek solgun yüzlü zarfın yüreğime düşürdüğü ateşle eriyorum.

 

 

 

“Günaydın babacım! Ne yapıyorsun?”

“Günaydın Başak. Yıllar önce üniversite sınavının sonucunu aldığım gün zarfı açmadan önce kaleme aldığım yazıyı buldum da onu okuyup bazı yerlerini düzelttim biraz.”

“Nasıl ya? Ben olsam o heyecanla zarfı parçalardım hemen. Sen bir de günlük mü yazdın?”

“Evet canım. O kadar heyecanlıydım ki zarfı bir süre açamadım ve oturup bir şeyler karaladım.”

“Uzunmuş da. Ne anlattın o kadar?”

“Annenle tanışmamızı.”

“Annemle mi? Gerçekten mi? Benim yaşımdayken mi tanıştın annemle? Vay be! Ben de okuyabilecek miyim?”

“Üniversite sınavını kazanma hediyesi olarak vermeyi planlıyorum.”

“Ya, evet. Bugün açıklanacaktı sonuçlar.”

“Evet kızım, sen uyanmadan önce baktım Internetten.”

“Eee?”

“Annenle ikimizin büyük bir aşkla okuduğu okulu kazanmışsın. Umarım  bizimki kadar kararlı ama bir o kadar da sürprizlerle dolu bir yaşamın olur canım yavrum.”

Umutlara İhtiyaç Var

Etiketler

Aşk

Aynadaki aksine kadeh kaldırdı:

-Şerefine Ayla’cık! Gerçek hayata hoşgeldin. Büyümek, olgunlaşmak bu olmalı. Acı çekmek! Allah kahretsin! Böyle böyle, etrafına duvar örmeyi ve kimseye aşık olmamayı öğreneceksin. Aferin. Çok da güzel görünüyorsun hani… Haydi, içelim, maymun olalım!

İki çizgi halini almış gözleri deli nehirler gibi çağıl çağıldı. Bu nehirlerin sürüklediği toprakla oluşan çamurlu dereleri andıran siyah boyalar yanaklarında yol arıyorlardı.

Öğleden sonra üçte oturmuştu bu aynanın karşısına. Acısı yüreğini ağırlaştırdığı için çalışamaz hale gelmiş, izin alıp evine koşmuştu. Pembe köşküm dediği minicik yuvasına atmıştı kendini. Ayrancı’nın göbeğindeki bir oda bir salon çatı katı dairesine. Bu ufacık evle birlikte, yepyeni, özgür ve sadece kendine ait olacak, kapılarından üzüntünün geçemeyeceği bir hayatı selamlamıştı. Ya da öyle sanmıştı. İşte şimdi, bütün acılarını kusmak istercesine ağlıyordu.

Eve girer girmez, önce şu kadın düşmanı topuklu ayakkabıları fırlatmış, sonra, o kaçmaması için özen göstererek geçireceği yılları ve yine kaçmamasına dikkat etmeye odaklanarak tüketeceği beyin hücrelerini düşündükçe titiz bir öfke beslediği çoraplarını ve en nihayetinde, kadın patronunu kızdırmayacak kadar mutaasıp, farkedilmesini sağlayacak kadar dekolte bluzu ile eteğini çıkarıp atmıştı. Yorgun bedeni pijamalarını bile istemiyordu. Üzerindekilerden kurtulmuş olmak, içindeki yükü bir nebze hafiflettiği için, öyle kalmayı tercih etmiş ve buzdolabında bulduğu kırmızı şarabı kapıp aynanın karşısına kurulmuştu. Hem kendi kendine dost olabilmek, hem de insanlığa yakışmayan zayıflıklarıyla rahatça yüzleşebilmek için…

İlk yudumunu, aynanın köşesine iliştirilmiş fotoğraftaki kahkahaların şerefine içmişti. Topu topu bir sene önce çekilmiş fotoğraftaki kot pantalonlu insanların içten kahkahalarının şerefine. O sene, üniversitedeki son seneleriydi. Birlikte gülüp eğlendikleri son sene. Yine Erhan’laydılar. Bütün resimlerde olduğu gibi bu resimde de Erhan ona sarılıyordu ve sıcacık bir gülümseme yayıyordu. Sevgisiyle ısıtan bir güneş gibi görünüyordu.

Erhan, Ayla’nın bütün üniversite hayatına imzasını atmıştı. Sevmeyen bir tek kişiyi bile bulamayacağınız, herkese iyilik yapmaktan kendi hayatını yaşayamayan insanlardandı. Her genç kızın evlenmek isteyeceği, örnek eş olabilecek bir erkekle birlikte olduğu için kendini çok şanslı sayıyordu Ayla. Erhan’ın olmadığı bir hayat da düşünmemişti zaten.

Peki neden şimdi Hasan beyninde gel-gitler yaratıyordu?

Sekiz ay önce fotokopi odasında tanışmışlardı. “Siz burada yeni mi başladınız? Hayırlı olsun” sözleriyle filizlenen paylaşımları, Hasan’ın odasında adaçayı eşliğinde yapılan sohbetlerle büyümüş, köklenmişti. Canı her sıkıldığında, sinirlendiğinde, üzüldüğünde, soluğu Hasan’ın yanında alır olmuştu. Hasan’ın ona sunacak bir çözümü, herkesinkinden farklı ve hayran edici bir yaklaşımı mutlaka oluyordu. Bilginin, sadece, ‘okuldan’ alındığını öğrenmiş daracık ufkuyla, Hasan’ın okumamışlığındaki bilgeliği kavrayamıyordu. Tanıdığı bütün üniversite mezunlarından daha çok okuyor ve daha çok şey biliyordu Hasan. Hayattan, sadece okuyarak değil yaşayarak da ders almıştı. Kırkiki senelik yaşamına dair anlattıkları, Ayla’yı her zaman büyülemişti. Söylediği herşeyi, doyurulmamış bir tırtıl gibi dinliyordu. Hasan’ın sunduğu dut yapraklarını mutlulukla yiyor, ipek böceği misali, bilgilerle etrafına koza örüyordu. Ayla, duvarlarını yıkma zamanı geldiğinde, rengarenk bir kelebek olarak yaşamına devam edeceğini hissediyordu. Bu tatmin duygusunun müptelası olmuş ve bunun adını “aşk” koymuştu.

Akşamları birbirlerini bekleyip birlikte çıkıyorlardı. Saatlerce sohbet ediyor, sarhoş olup türküler söylüyorlardı. Öğrenme aşığı Ayla sürekli besleniyordu. Hergüne yetecek kadar çok anısı vardı Hasan’ın. Patronlarıyla yaptığı sert konuşmaları anlatırken zevkle dinliyor, gördüğü işkenceleri yüreğinde hissedip ağlıyordu. Sonra Hasan’ın kendisi için yazdığı şiileri okuyor ve pırıltıları gözlerine tekrar yerleştiriyordu. Ve her gün bitiminde, yüzünde kıskanılası bir tebessümle uyuyordu.

Artık Erhan’ın ona yüklemeye çalıştığı müstakbel eş ve anne kimliğinden sıyrılıp, içinde yeşeren insanı büyütmek zorundaydı. Yüreğinden çoktan sildiği Erhan’ı hayatından da silmeye karar vermişti.

O akşam, Hasan’a, bu muhteşem kararını açıklayacak, akıl danışacak ve takdir edilmeyi bekleyecekti.

Çalıştıkları binadan yine birlikte çıkmışlar, Kızılay’da sık sık gittikleri tavukçuya oturmuş, sohbeti rakılarına meze yapmaya başlamışlardı. Hasan, uygulanan işkence şekillerini anlatıyordu. Babasını da hapse atmakla korkutarak psikolojik baskı yapmışlar, tuz yedirip susuz bırakarak iç organlarını kavurmuşlar, ayaklarından tavana asmışlar, daha neler neler. En son, cinsel organına elektrik verildiğini anlatırken, Ayla acıyı kendi vücudunda hissetmişti. Genç kızın ıslak gözlerine kaygılı bir bakış konduran Hasan, sigarasından kederli, derin bir nefes alarak bitirmişti cümlesini:

-İşte o yüzden ben kadınımı göklere çıkaramam.

Saatler geçmiş, kararan hava Ayla’nın gözleriyle oyunlar oynamaya başlamıştı. Küçükken bulutlara bakarak oynadığı ‘şekilleri benzetme’ oyununu, şimdi pembe duvarlarında oluşan gölgelere bakarak oynuyordu. Duvarlarında, bluejean’li, kahkahalar atan gençler vardı. Duvarlarında elektrik veren işkence aletleri vardı. O aletlerin bozduğu mutluluklar vardı. Erhan mıydı o karaltı? Sımsıkı sarılıyordu ‘ev babası’ gözleriyle.

Birlikte oldukları dört yıl boyunca, sıcacık bir çift kol ve ‘örnek eş’ adayına sahip olmanın gururu dışında hiçbirşey vermemişti Erhan. Artık onu görünce heyecanlanmadığını, seneler önce farketmişti. Geceleri, bir yastıkta bir ömür geçirmiş çiftlerin geceleriydi. Hasan ise, tutkusuyla Ayla’yı girdabına almıştı. Sonra da söylediği bir tek sözle, o girdaptan fırlatıp atmıştı. Öyle hızlı savurmuştu ki, sarp bir kayaya çarpan kadın kanlar içinde kalmıştı.

Ayla, aynadaki görüntüsüne gülümseyerek öpücük attı. Masada duran ruju alıp kapağını açtı. Erhan’ın hediyesi olan kırmızı rujuydu bu. Dudaklarına, iki uçtan bastırılmış bir “O” şekli vererek, özensizce boyadı. “Üçyüzotuzüç” deyip aynaya doğru göz süzdü ve bir kahkaha attı. Rujun parlak kırmızısını aynaya yapıştırdı, oldukça çirkin, titrek ve büyüklü küçüklü harflerle şu sözcükleri yazdı: Kadınımı göklere çıkaramam.

Katilinin ismini kanıyla yazmış kadının, aynadaki görüntüsüne bir süre baktı. Yansımasıyla birlikte insanı şaşılaştıran harflerin arasında dolaşan gözleri isyanla kıvılcımlandı. “Kadın gibi davranıyorsun işte! İnsan olamıyorsun!” diye bağırdı aynadaki karaltıya. “İnsan yapmaya çalıştılar seni ama olamıyorsun! Sevişmek, hayattaki herşey mi demek sanki! N’oldu senin insani değerlerine? Hayvanlar gibi mi bakıyorsun ilişkilere? O kadar alçak olamazsın. Seviyorsun bu adamı. Yaşını önemsemedin, eğitim farkını önemsemedin, farklı ortamlarda yetişmiş oluşunuzu avantaj olarak gördün ama geldin geldin cinselliğe takıldın! Hayvanlar gibi! Tıpkı hayvanlar gibiii!” Ayla hem bağırıyor hem de annesini kaybetmiş çocuklar gibi avaz avaz ağlıyordu. “Yazık sana! Ayıp! Çok ayıp!” Şarabını aynaya savurdu, masaya kapanıp deliler gibi ağlamaya başladı. Böyle sığ düşünmeyi kendine yakıştıramıyordu. Üstelik yine Hasan’ın yardımlarıyla insan yönünü bu denli geliştirmişken. Olmamıştı demek. ‘İnsan’ değil ‘kadın’ Ayla veriyordu kararları, hayatına kadınsı düşüncelerle yön veriyordu.

Hıçkırıkları dinmişti. Biraz durulur gibiydi. Burnunu çeke çeke başını kaldırdı. İçerisi iyice kararmıştı. Titreyen elleriyle güçlükle kibriti alevlendirerek, aynanın önüne sıraladığı mumları yaktı. Aynadaki kadına göz ucuyla bir baktı. Az önceki ağlama nöbeti sırasında ruju heryerine bulaşmış, kan gibi, çamurlu dere suyuna karışmıştı. Gözleri ağlamaktan yosun tutmuştu. Gözbebekleri, göllerde salınan nilüfer çiçeklerine benziyordu. Ufak tefek bedeninin üst sınırını çizen asil omuzları oldukça muntazamdı. Teninin rengi, kendisi için bile kışkırtıcıydı. Herşeye rağmen ne kadar güzel göründüğünü düşündü. Ve daha sadece yirmiüç yaşındaydı. Bahar gelip güneş köşeden göz kırpmaya başlayınca, bedeninde cıvıldaşan kuşlar, ona şarkılarıyla eşlik ediyorlardı. Kadın olmak çok güzeldi. Hem sonra… göklere çıkarılmayan kadın nasıl kadın olurdu ki?

Şu kadarcık ömrü, daha şimdiden yüreğini zedelemeye başlamıştı. Sanki meraklı bir çocuk, eline ufak çakısını almış, bir okaliptüs ağacını oyup duruyordu. Okaliptüslerin içinde su olduğunu duymuş, acaba su fışkıracak mı diye, iflah olmaz bir merakla araştırma yapıyordu. Aslında sadece ağaçcığın özüne ulaşmaya çalışarak, ona zarar veriyordu. Ayla da aynadaki kadının yardımıyla özünü bulmak için uğraşıyordu. Sevgiye, cinsel kimliğini bir tarafa bırakarak sadece ‘insan’ olarak bakabilir miydi? Yoksa içindeki kadına güvenmemeli miydi?

“Çok utanıyorum senden Ayla!” diye haykırdı. “Daha iki gün önce deli gibi aşık olduğunu söylüyordun. Erhan’dan ayrılıp, ömrünü ellerine bırakmayı düşündüğün yaşam kaynağındı o.  Ne değişti ki? Karşındaki yine aynı adam. Seni seven, sana insan olarak değer veren, güzelliğine ve aklına eşit şiirler yazan, senin gelişimini kendinden çok önemseyerek kazandığı parayı bu uğurda harcamaya hazır, gözlerinde koca bir hayat taşıyan Hasan. Üstelik şu anda, sana ne kadar ihtiyacı olduğunu daha iyi biliyorsun. Seni ışığıyla sarmalamış bu yüreğe, en azından ondan aldığın ışıkları yansıtmanın zamanı gelmedi mi? Böyle korkup kaçacak kadar küçülmedim. Ömürlerini, sevdikleri adamı bekleyerek geçiren kadınları düşün. Hayat arkadaşları hasta olduğu için, kendi yaşamlarını da sadece bir hastabakıcı gibi geçiren ve bundan mutluluk duyan kadınları. Ölen kocalarının ardından, ‘yaşasaydı da yeter ki  sakat kalsaydı’ diye ağlayan kadınları. Mutluluk bu kadar alçalmadı. Aşk yürektedir, beyindedir, başka bir organda olamaz. Tüm yüreğimle ve beynimle sevdiğim bu adamın bana ihtiyacı var ve ben onu yanlız bırakmayacağım. Hep yanında olacağım. Onun sevgisiyle yükseklere çıkıp, onu da elinden tutup çekeceğim. Göklere çıkacağım… Göklere çıkacağım”

Telefonun sesi, iki Ayla’nın atışmasına son verdi. Ses çıkarmadan bir süre birbirlerine baktılar. Kim olabilirdi ki. Tabii ki Hasan olmalıydı. Belli ki akşam çıkışta onu beklemiş, gelmeyince çalıştığı birimi aramış, iş yerinden izin aldığını duyunca da telaş içinde evi aramıştı. “Ah canıım, ne kadar merak etmiştir” diye mırıldanarak yerinden fırladı. Ufak ufak öksürerek sesini düzeltmeye çalıştı. O arada, Hasan’a söyleyeceği yürekli lafları tasarladı. Geçen gece anlattıklarının ardından fenalaşıp eve dönmek istediği için özür dileyecek, işi yoksa yarım kalan yemeklerini bu akşam tamamlamayı önerecek, ve onu sevdiğini söyleyerek kapatacaktı telefonu. Saatlerdir ağlayan yüzüne, vahayı andıran bir gülümseme yerleşti.

-Alo?

-Merhaba Ayla, ben Umut. Rahatsız etmiyorum ya.

-Umut? Hayır hayır, rahatsız etmiyorsun. Nasılsın?

-İyiyim, sağol. Asıl sen nasılsın? Bugün izin aldığını duyunca çok merak ettim. Birşeyin yok ya.

-Yok hayır, başımın ağrısını geçirememiştim de dayanamayıp eve geldim.

-Ben o ağrının nasıl geçeceğini biliyorum. Uzman ellerin yapacağı bir masaja ihtiyacın var senin. Benim belgem var biliyor musun?

Ayla’nın kanayan yüreğinden bir kıkırdama duyuldu.

-Yaa, ciddi misin?

-Evet, hadi kalk hazırlan, güzel bir yemek yiyip karnımızı doyuralım sonra ben sana ne yapacağımı biliyorum.

Ayla kahkahasını koyverdi. Sanki yarasının üzerinden bir el geçmiş ve acısını dindirmişti. Vücunun dikleştiğini, kalbinin ısındığını, kuşlarının özgür kalarak şarkı söylemeye başladıklarını hissetti.

Hemen bir duş aldı, saçlarını topuz yaptı ve sırtını açıkta bırakan, yeşil elbisesini giydi. Gözlerine yeniden siyah çerçeveleri yerleştirdi. Irmak gözlerindeki kayaları daha da belirginleştiriyordu bu çerçeveler.

Korka korka aynaya yaklaştı. Ama işte oradaki Ayla da onaylıyordu onu. Işıl ışıl güzelliğiyle kendisine bakıyordu.

Kapı çalıyordu. Umut olmalıydı. Eve geldiğinde fırlatıp attığı ayakkabılarını geçirdi ayağına. Son bir kez daha aynaya baktı. “Güzelsin” dedi aynadaki kadın. “Ama bedenindeki bu kıpırtılarla güzelsin. Onlara ihtiyacın olduğunu unutma. Ve göklere çıkarılmanın aşıladığı yaşam gücünü sakın yabana atma. İşte bu yüzden o kıpırtılara ve Umut’lara ihtiyacın var.”