Otobüs Bakanı

Etiketler

Yasak, Yol, Yolculuk

5 Numara – Muavin Bey oğlum, kaç saat kaldı Antalya’ya?

Muavin – Ne bileyim Beybaba. Burdur’u geçtik yeni, ama kaç saat kaldığını bilemem. Allah bilir onu. Haydi yat uyu biraz. Yatçaz kalkcaz, yatçaz kalkcaz, hoop ordayız. Komiğim ya.

Şoför – Oğlum güzelce cevaplasana yolcuyu. İki saat kaldı amcacım. Kusura bakma, muavin bugün başladı işe.

5 Numara – Belli zaten. Sağol evladım. Oğlumu arayıp bir haber vereyim o zaman. Elmalı’dan gelip alcaklardı. Ben yolları bilemem, inemem orda burda dedimdi de Antalya’ya gelecekler almaya.

Muavin – Yooo! Cep telefonunu açamazsın amca! Hepimizi öldürecek misin sen? Kapat kapat kapat!

5 Numara – Aman oğlum, bu kadar şey mi öldürcek bizi?

Muavin – Yassak beyefendi! Y-a-s-a-k: Yasak.

Şoför – Oğlum bırak arasın, kısacık konuşmadan bir şey olmaz, abartma. Kalsın mı otogarda gece yarısı adamcık?

Muavin – Şimdi herkes telefonla konuşmaya başlar ama.

3 Numara – Aman merak etme konuşmayız. Bırak adam arasın oğlunu. Sen bir çay getirir misin bana?

Muavin – Saati değil. Birazdan herkese servis yapacağım zaten.

3 Numara – Nasıl ya? Anonsta ‘sınırsız ikram’ diyen sen değil miydin? Servis yaparken mi sınırsız içeceğim?

Muavin – Anonsun işe gelen yerleri çok iyi dinlenmiş maşallah. Telefonun yasak olduğunu da söylemiştim ama o sırada gürültü oldu da duyulmadı herhalde.

[TELEFON ÇALMA SESİ]

Muavin – Bak çalıyor birininki? (SESİNİ YÜKSELTEREK) Lütfen telefonları kapatalım. Sesler yolcularımızı rahatsız etmektedir.

Şoför – Halil! Oğlum yürü git bir çay getir.

Muavin – Su ısınmadı.

Şoför – E öyle desene o zaman yahu! Ne çok konuşuyormuşsun sen ya! Kaza yaparsam sayende olacak.

Muavin – Aşkolsun Osman Bey. Ben firmamızın kalitesini koruyabilmemiz için kuralların net koyulması ve uygulanması gerektiğine inandığımdan bu kadar profesyonel davranıyorum. Şirket itibarı, anlıyor musun?

12 Numara – Klimayı açar mısınız?

Muavin – Hanımefendi bakın bu düğmeye basınca ben yanınıza gelirim zaten. Buradan bağırıp herkesi uyandırmanız gerekmiyor. Klima da açık zaten. Çevirin onu kendinize doğru. Hah, tamam. Geliyor değil mi şimdi?

12 Numara – Evet. Bir de su verir misiniz?

Muavin – Servise geçeceğim şimdi. Sonra veririm.

12 Numara – Susuzluktan ölüyorum oğlum!

Muavin – O ne? Çekirdek mi yiyorsun abla sen? Yok artık ya! Tabii susarsın! Otobüste çitlenir mi hanımefendi? Etrafımıza saygı gösterelim biraz ama. Anonsta da dedim ‘kabuklu kuruyemiş yemek yasaktır’ diye. Hiç dinlemiyorsunuz beni ya! Boşuna mı anons ediliyor? Ah Deniz Binbaşı olsaydı şimdi burada, görürdünüz siz. Bir gün hiç unutmuyo-

Şoför – Halil!

Muavin – Geldim! Kaldır o çekirdeği abla evinde ye.

12 Numara – Allah Allah! Ne ters çocuksun sen

Muavin – Ben işimi yapıyorum bayan. … Buyur Kaptan.

Şoför – Oğlum bir saatlik yol kaldı. Servisi yap artık. Yolcuyla da düzgün konuş Halil! Son uyarım bak. Yoksa yolculardan önce ben şikayet ederim seni.

Muavin – Kırıyorsun ama beni Kaptan.

Şoför – Muavin şoförün işini kolaylaştırır oğlum, zorlaştırmaz.

Muavin – Ben de onu yapmaya çalışıyorum zaten.

[MİKROFON AÇILMA SESİ]

Muavin – (MİKROFONDAN) Sayın Yolcularımız, ikram servisimiz başlamak üzeredir. Lütfen koltuklarınızın dik, tepsilerinizin açık olduğundan emin olunuz.

[MİKROFON KAPANMA SESİ]

Muavin – (ARKAYA SESLENİR) Beyefendi lütfen yerinize geçer misiniz? Koltuk değiştiremezsiniz.

14 Numara – Yahu ne bu? Esir kampında mıyız? Yasak dedin diye geçmedik, yol boyu ılış-tıkış  geldik, yolcusu da yokmuş işte bu koltukların, kimseyi oturtmadın bomboş yere. Niye oturtmuyorsun abicim?

Muavin – Kaza geçirip ölürsen koltuk kayıtlarından anlayacağız kimin öldüğünü.

Şoför – Halil! Seninki hiç anlaşılmayacak gibi geliyor bana! Servisini yap!

Muavin – İyi ya, anladık! Tövbe tövbe…

[KISA GEÇİŞ]

Muavin – Ne alırsınız hanımefendi?

1 Numara –  Şu keklerden alabilir miyim?

Muavin – Bari tuzlulardan verseydim teyze? Zaten kilolusun, al, ikiyüz kalori daha al.

1 Numara – Aaa, Sana ne oğlum? Sen mi alıyorsun?

Muavin – Uyardım sadece anne. İyilik olsun diye söyledim. Yok, insanlara yaranmıyor. Televizyondaki o gözlüklü söylese ayıla bayıla dinlersiniz değil mi? Hemen bırakılır kekler filan, bir tane kayısı yenir yerine. Muavinim diye mi böyle davranılıyor? Ben de bu otobüsten sorumlu Bakanım!

1 Numara – Delinin zoruna bak! Al! Kekini de istemiyorum. Şikayet edeceğim seni indiğimiz gibi.

Muavin – İstersen Ulaştırma Bakanına çık.

Şoför – Halil! Tut şu çeneni! Muavinliğini bil! İşini yap sadece be adam. Kusura bakmayın Hanımefendi, Antalya’ya bir varalım, onu ilk ben bildireceğim zaten. Kimleri alıyorlar işe yahu? Ucuz etin yahnisi işte. Mübarek kavun değil ki koklayıp da alasın. Ne bakıyorsun? İkramını yap çabuk! Sesin çıkmasın artık!

Muavin – Pes yani. Bu kadar haksız eleştiri üzerine daha ne diyeyim zaten? Bu orantısız güç kullanımı karşısında benim de iki çift lafım olacak tabii ama ben prensipli bir profesyonel olduğum için şu an sadece işimi yapmayı tercih ediyorum.

Şoför – İyi, isabet olur!

Muavin – Buyrun hanımefendi, içecek olarak ne alırsınız?

2 Numara – İkisi bir arada. Bunların sütsüz değil de şekersiz olanı var mı?

Muavin – O daha icat edilmedi bayan.

2 Numara – Hımm, tamam o zaman. Bir de televizyondan başka kanal çıkmıyor mu?

Muavin – Yok, tek kanal var. Güzel ama. En iyisi oydu.

3 Numara – Benim kulaklıklar da çalışmıyor zaten.

Muavin – Tabii herkes kulaklıkları kafasına göre saçma sapan kullandığı için bozuluyor bunlar da. Kullanım hatası. Ne yapayım? Eğitemiyoruz halkı maalesef. Hem sen niye her şeyi yanlış zamanda söylüyorsun abla ya? Servis yapıyorum şimdi. Aaaa, o ne ya? Amca ayakkabını mı çıkardın sen? Anonsta dedim ya ayakkabı çıkarmak yasak diye.

7 Numara – Oğlum şişti iyice ayaklarım, çok rahatsız oldum.

Muavin – Olmaz! Giy çabuk. Senin ayak kokunu mu çekeceğiz biz? Ayıp ya. Giy onları. Hangi birinizi eğiteceğiz şaşırdım kaldım.

7 Numara – Benim ayağım kokmaz!

Muavin – Hııı, hiç kimsenin ayakları kokmuyor zaten. Bir benimkiler kokuyor. Yaa. Bir benimkiler kokuyor.

7 Numara – Kokmaz valla!

Muavin – Çabuk ayakkabılarını giy! Yoksa indiririm seni otobüsten aşağı. Duydun mu? Valla indiririm.

[KESKİN BİR FREN SESİ VE OTOBÜSTEN “AY” SESLERİ DUYULUR]

Muavin – Noldu ya?

Şoför – İn lan aşağı! Yettin artık! Sabredeyim Antalya’ya kadar dedim ama insanlıktan çıkardın artık adamı.

Muavin – Yapamazsın Kaptan! İş akdine aykırı.

Şoför – Başlatma lan akdinden! Bu kadar şahit var burada.

Muavin – Ne yapayım ben bu karanlık yerde yol ortasında?

Şoför – Ne yaparsan yap! Ayakkabını çıkar, dolaş, kurda kuşa çemkir, al bu çekirdekleri ye! Defol!

[ALKIŞ SESLERİNİ OTOBÜSÜN HAREKET ETME SESİ TAKİP EDER]

Çık Dışarı

Etiketler

Farklı Görüşler, Gökyüzü, Hayat, Para, Yabancı, Yol, Şehir, Şehir Kaçışları

Ağaçlarda patlayan yeşilliklerin ardından kendini göstermeye başlayan güneş mart kedileri gibi yerinde duramamamıza sebep olmaya başladı nihayet. Işıltılı havayı soludukça dahasını arzulayan bedenler yollara düşme isteğiyle yanıp tutuşuyor.

Bir hafta sonu kaçamağının vakti çoktan geldi. Ankara’yı iki günlüğüne geri kalan 4,965,540’a emanet edip gitmeli.

“Bir gün denize bakacağız diye iki günü yolda geçirmek bize zor geliyor valla. Bravo size.”

Bunu diyenler çoğunlukla yaşı bizden on-onbeş yaş küçük insanlar oluyor. Acıyorum çoktan tükenmiş enerjilerine. Bir de ‘yaşama’ hakları olduğuna inanmak istememelerine.

Nasıl ki evimizde baktığımız bir balık tüm dünyayı o yaşadığı bir çanak sudan ibaret sanar, birazcık olsun yaşam alanının dışına sıyrılmayı başaramayanlar da dünyayı kendi yaşadıklarından ibaret zanneder ve her konuda çok rahat ahkam keserler:

“Oh, çoluk yok çocuk yok, gezin tabii. Ben de gezerim öyle. İki çocukla nereye gidiyorsun?”

Kırk günü dolmayan çocuğu evden dışarı bile çıkarmayan bir toplumun fertleri olarak çocukla gezebilmenin mümkün olduğunu hayal bile edemeyiz. Dolayısıyla beş minik çocukla Antalya sokaklarında gezen sarışın vatandaşlar – ki çocukları genelde arkadan geliyordur – çok şaşırtır bizi. Bir de minicik bebeğini göğsüne sabitlemiş dolaşan babalar. Ama ne de olsa yabancılar iyi çocuk bakamaz değil mi? Güneşin ve deniz havasının çocuğunun gelişimi için ne kadar faydalı olduğunu düşünüp arada bir haftasonu üç-dört saat mesafede yer alan Karadeniz ilçelerine gitmeye tenezzül etmeyen Türk ebeveynler ne kadar iyi çocuk bakıyorlar sizce?

“O şimdi rahat durmaz, huysuzlanır orada.”

Ankara’da, içinde yaşadığı ortamın karanlığı, kalabalığı, oksijensizliği, tüm aletlerden yayılan dalgaları ve suniliğinden huysuzlanıyor olabilir mi aslında?

“Bir yerlere gitmek için çok para lazım. Sizin tuzunuz kuru olmalı, masrafınız yok herhalde. Aileleriniz mi zengin?”

Ailem zengin değil ve bunun için de çok mutluyum. Yaşantıma kendi tırnaklarımla dahil ettiğim ne varsa zengin olmadığımız için oldu ve gerçek ‘beni’ zenginleştirdi. Yoksa tüm dünyayı ‘beyaz’ gören insanlardan biri olurdum. Oysa dünya yedi renk.

Biz gezentiler gezmenin önünde bir engel olamayacağını iyi biliriz. İnsan yeter ki istesin. Ne zengin olmanız gerekir ne de çöpsüz üzüm. İsteğinizi yerine getirmek için şartları oluşturursunuz bir şekilde. Öyle olmasaydı, bu kadar fakirlik edebiyatı yapılan ülkemde Ankara trafiğine nasıl her gün 250 araç eklenirdi?

Haydi kullanın o arabaları ve yollara düşün. Ne de olsa, şehir kalabalığında yaşamayı sevmeden şehirde yaşayan insan sürüsü olarak kendimize çıkış yolları bulmamız gerekiyor.

Hikayenin Sonu

Etiketler

Yol, Şehir Kaçışları

Ne yazacaklarını bilen romancılarda bence en kötü şey hikayenin sonunu biliyor olmaları.*

“Mostari” adlı deneme kitabında Gündüz Vassaf’ın dile getirdiği bu sözü pek tabii ki tüm yaşamımıza uyarlayabiliriz ama bana asıl çağrıştırdığı seyahatlere bakış açımız oldu.

İnsan hayatının hangi dakikasında ne olacağının asla garantisi yok tabii ama geri kalan kısmıyla elimizden geldiğince oynayıp kendimize sürprizler yaratarak hayatı biraz daha keyifli hale getirmek hoş olmaz mı?

Hayatımızın her dakikasını planlı yaşıyorken, örneğin kettle’ın düğmesine basıp tuvalete koşuyorken bir haftalık tatili neden programsız yaşamayalım? Sizce seyahat acentalarının saniye saniye planladığı paket programlarla gittiğiniz ülkeye ne kadar gitmiş oluyorsunuz?

İngilizce öğretmenlerinin ‘kutsal’ kitaplarından biri sayılan Headway’de şöyle bir parça vardır: “If it’s Tuesday … we must be in Munich”** Nerede olduğunuzun bile ayırdına varamayacaksanız onca para sayıp o kadar uzağa gitmek neden? Halkla iletişim kurmadıktan sonra dört yıldızlı otel Türkiye’de de var. Bir otobüs dolusu Türk’ü de çok rahat bulursunuz. Hava basıncı ile kulaklarınızı harcamanıza değer mi? Pasaport, vize çilesine? Aa pardon, vizenizi seyahat acentanız hallediyor değil mi? Hele bir de yeşil pasaportlu türdenseniz… Uçağa binerken ya da inerken de birşey düşünmeniz gerekmiyor. Otel resepsiyonunda ya da gösteri izlemeye gittiğiniz herhangi bir mekanda da problem yaşamıyorsunuz. Son derece rahat. Peki daha sonrasında alışveriş merkezleri dışında ne hatırlıyorsunuz gittiğiniz ülkeye dair? O ülkeye gittiğinizi söylemeniz mi gerekiyordu?

Yurt dışına giderken hiçbir şey planlamadan yola çıktığımızı söyleyince insanlar önce çok telaşlanıp bizi ‘yola’ getirmeye çalışıyorlar, sonra aniden -uyanıp- çok iyi İngilizce bilmemizin ukalalığına veriyorlar.

Sizce dünyanın her yerinde İngilizce işe yarıyor mu? Çok şükür ki dünya hala o kadar tektip değil. Tunus havalimanına indiğimizde enformasyon bürosundan bilgi alamayarak beklemeye başladığımız durağa yanaşan ilk ‘gayet halk otobüsü’ne kendimizi attığımızda nereye gittiğimize dair en ufak bir fikrimiz yoktu örneğin. Otobüsün kalabalığında bilinmez bir samimiyet kurduğumuz teyzeler de İngilizce bilmiyordu ama bir şekilde yolumuzu bulduk. Sonraki günlerde haritayla yapmaya çalıştığımız hiçbir plana da sadık olamadık. Seçtiğimiz köye minibüs bulamayınca nereye bulduysak ona bindik. Cayır cayır temmuz sıcağında bile vardığımız her noktadan keyif aldık ama sonuç olarak seyahatte aslolanın varılan yer değil seyahatin kendisi olduğunu hiç unutmadık. Çöl sıcağında bunaldığı için benimle Arapça dövüşen teyzeye de güldük, kolumdaki saate bakıp Türkiye’deki zamanı gören ve geç kaldığı için deliler gibi telaşlanan ablaya da.

Nereye varacağımızın ne önemi vardı anların keyfini çıkarmadıktan sonra? Üç kuruş para harcayarak çıktığımız yolculuktan onbeş kuruşluk zevk aldık ve koca bir tahta bavul dolusu kahkahayla döndük.

Ne yazacağımızı bilmeden başladığımız roman kötü mü oldu? Henüz bitmedi ki!

* Vassaf, G., (2013). Mostari. İstanbul: YKY

** “Bugün günlerden salıysa… Münih’te olmalıyız.”

Başgan

Etiketler

Tesadüf, Yol

Traktörü iyice sağa yanaştırıp banketten biraz aşağı kayarak durdu. Nazlı nazlı tıkırdayan motoru durdurmasına sebep yolun karşı tarafında acemice bekleyen spor arabanın içindekilerdi. Kararmaya yüz tutmuş gökyüzünün tüm oyunlarına rağmen Aydın Bey’i tanımıştı.

Gözlerini kırpmadan kendisine bakarak arabaya doğru yürüyen adam Aydın Bey’i telaşlandırdı:

“Nereye geliyor bu adam?  Hırlı mıdır hırsız mıdır bu saatte? Öyle dikildi orada suratıma bakıyor yahu. Ne var be adam?”

“Minnoş bak, camı aç diye işaret yapıyor.”

“Görüyorum da kapkaranlık yolun ortasında tanımadığım adama nasıl açayım camı?”

“Aç aç, bakalım ne diyecek. Traktörlü sapık olacak hali yok ya.”

Kadının kahkahasına canı sıkılan Aydın Bey ters bir bakış fırlatarak cama davrandı. Üstten hafif araladığı pencerenin tepesine doğru uzanarak seslendi:

“Ne var? Ne istiyorsun?”

Traktörcü eliyle çevirme işareti yapıyordu hala:

“Camı açsana Aydın Bey.”

İsmi duyan kadın bir kahkaha daha patlattı. Aydın Bey’in gözleri açılmış yabancıyı dikkatle incelemeye başlamıştı. Yanında oturan ‘az sonra yumurtlayacak tavuk’ sesleri çıkaran kadın iyice sinirini bozuyordu. Paltosunun yakasını çekiştirerek dışarı çıktı. Traktörcü başını hafif öne eğerek selam verdi:

“Tanımadın mı Aydın Bey? Cengiz.”

“Hangi Cengiz? Tanıyamadım. Malum, bütün gün bir sürü insan görüyorum. Gerçi traktörcü görmüyorum ama…”

“Senin partide şofördüm ben başgan, traktörcü deel.”

“Hmm bildim galiba. Ee, bu saatte ne yapıyorsun burada?”

“Bura benim memlikat. Burda  yaşıyom atıldığımdan kelli. Mecburen. Birgün araba yolda kaldıydı da çıkardıydın ya beni işten benim suçummuş gibi. Onu da mı unuttun?”

“Ha, … tamam tamam. Ya oluyor öyle.”

“Olur de mi başgan? Sen nörüyon burda gece vaktı?”

“Eee bir görüşme yapmam gerekiyordu önemli.”

“He, önemli, Beybazarı’nda de mi? Önemlidir dabi.” Cengiz eğilip arabanın içine baktı, yüzüne anlamlı bir gülümseme yayıldı:

“Abla partiden mi başgan? Çıkaramadım.”

“Ya evet, … gençlik kolları başkanı.”

“Hee, o da başgan yani.” Bıyıkların sakladığı ağzının sağa kaydığı anlaşılıyordu:

“Bu sizin görüşme Karagöl’de miydi?”

“Yok canım, merkezde!”

“Neyse canım, baa ne? Burda da mı görüşme yapıyoguz?”

“Olur mu yahu? Ne görüşmesi?”

“Ne bilem ben? Kalkınma, egonomi vesayır.”

“Ya yok, ee, araba kaldı yolda da, … ee, Ankara’ya dönmenin yolunu arıyoruz.”

“Alla Alla! Goca başgansın, emir ver.”

“Ee, şey, araba hanımefendinin olduğu için partiden yardım isteyemiyorum. Davamızın geleceğini bu işlere yatıramam değil mi?”

“Tabii ki tabii.” Tekrar eğilip kadına baktı.

“Araba kiralayacak yer yok namussuzun ilçesinde. Taksileri aradım, bu saatte hiçbiri Ankara’ya gitmeyi kabul etmiyor. Çok para önerdim üstelik.”

“Gitmez! Herkeşin ailesi var. Şindik Angara’ya giderse gece orda kalması gerek. Sen niye illa bu gece gitmek istiyorsunkine? Burda otel var.”

“Gitmem lazım.”

“Sebep?”

Başkan gözlerini yere indirip öylece durdu bir süre. Başını arabaya çevirdi, içeriden kendisine el sallayan kadını donuk bakışlarıyla süzerek tekrar traktörcüye döndü:

“Eren’in onsekizinci yaşgünü bugün. Orada olacağıma söz verdim. Sonuna yetişsem bile hiç gitmemekten iyidir.”

“Hee. Benim en güccük bebe de onsekiz yaşında. Beni attığın gün ‘ayağına paspas olam beni çıkarma da şu bebe liseyi bitirip mesleğini eline alsın’ diye yalvardığım bebem. Doğumgününü hiç kutlamak naasip olmadı ama Allah’ım goçumu bana bağışlasın.”

Başkan’ın mitinglerde saatlerce kelime püskürten ağzı iki laf etmek istedi ama aralanan dudakları çok geçmeden mıhlandı. Sessizlikte uzaklardan bir kurt uluması duyuldu. Bir de kuluçkaya yatmış tavuk:

“Nabıyonuz kız orda? Muhabbet iyi herhalde. Donduk valla.”

Cengiz gözlerini Aydın’dan ayırmıyordu. Sağ bıyık öbeği yine yukarı kalktı:

“Şinci sana yardım mı lazım başgan?”

“Benim çözemediğim problemi sen nasıl çözeceksin Cengiz?”

“Bey.”

“Efendim?”

“Cengiz Bey. Karşında senin elemanın yok Aydın Bey.”

“Her neyse.”

“Hee, her neyse. Şindik bu gece benim bir argadaş Angara’ya gidiyor şansına. Az sonra geçer burdan. Arayayım mı alsın sizi de?”

“Gerçekten mi? Harika olur. Hay yaşa!”

“Essah diyom ya. Gasteci de kendisi, işi var bu gece Angara’da, gitmesi gerek.”

“Gazeteci mi? Naptın Cengiz? Bey? Olmaz o.”

“Sebep?”

“Ya tanır şimdi beni o, bir sürü soru sorar. Çok sakat. Yok, olmaz.”

“Hee, sakat de mi? … Niye ki? Sagat bişey mi yaptın da başgan?”

“Ya sakat ne olacak canım? Ama sıkıcı bir durum.”

“Hee, sıkıcı de mi? … Sana şinci yardım mı lazım başgan?”

Başkan saatine baktı. Eren çok kapris yapacaktı. Traktörcüyle konuşmaya başladıklarından beri hiçbir araç geçmemişti. Ortalığın iyice kararmasıyla arabadaki paçalı tavuğun da sesi kesilmişti. Uyukluyordu. Karşısındaki ise gözlerini gözlerinden hiç ayırmıyordu. Başkanın aralanan dudaklarından belli belirsiz sözcükler döküldü:

“Evet, yardım lazım.”

Cengiz’in gözlerindeki gülümseme kurudu:

“Duyamadım.”

“Yardım lazım Cengiz. Çözebilir misin bunu?”

“Bey.”

“Tamam, affedersin, Cengiz Bey. Bir yardım et edebiliyorsan ya! Amaaan nasıl edeceksin zaten? Bu Allah’ın dağında, ben çözemedim bu saçma sorunu da sen nasıl çözeceksin Allah aşkına? Ben de kimden medet umuyorum?”

“Yine mi beni ezikliyon başgan?”

“Bırak ya! Ne yapabilirsin ki?”

“Bir telefonumla bütün Beybazarı ayağıma gelir! Sen beni hala bir şeye benzetemedin zaar!”

Aydın Başkan’ın çalmaya başlayan telefonunun ekranında genç bir delikanlının resmi belirdi.  Gecenin karanlığında iki adamın da gözleri ışıldayan ekrandaydı. Israrlı bir şekilde çaldırılan telefon susunca Cengiz kendi telefonunu çıkardı. Parmaklarının tereddütsüz hareketlerinden çok sık aradığı bir yeri aradığı anlaşılıyordu.

“Alo! Bubam önemli gonuklarımız var bu gece Angara’ya bırakılması gereken. Bırakabilir misin sana zaamet?”

“…..”

“Hay aslan parçası! Bubasının oğlu!”

“…..”

“Mazot mu yok? Hee… Tamam la tamam, gapat, naapalım?”

Cengiz’in coşkusuyla coşan Aydın Bey konuşmanın beklenmeyen değişimiyle şaşkına döndü:

“Noldu ya? Gelmiyor mu?”

“Gelcek idi aslan parçam da mazot yogumuş arabada.”

“Yaa ben alırım!”

“Sakin.”

“…..”

“…..”

“Bak! … Bakın Cengiz Bey, size yalvarırım, Allah rızası için bir yardım edin de gideyim şuradan.”

“Sen Allah rızası biliyon mu başgan? Yardım lazım herhal?”

“YARDIM LAZIM! Lütfen! Yalvardım bile, daha ne diyeyim? Ne istersen veririm be adam!”

“Yalvardın de mi? … Sen şindi kim olduğumu bile bilmeden attın ya beni başgan, hani böyle sen gibi arabam yolda kaldı deyi, …. benim bebeyi okuldan almak zorunda kaldım ben biliyon mu? Bu gece seni Angara’ya götürmeye hazır bebemi. Evde var sekiz boğaz. Birinin çalışması gerek. Hiç doomgönü görmedi garip, möhüm deel. Ama diploma da görmedi sayende. Gençlik golları başganının arabasına binmekle olmuyo bu işler başgan. Gencin halini duy bi.”

“……”

“Sizlerden başka güvendiğimiz, büyük bildiğimiz yok bizim. Sizler böyle yaparsanız .… Bacım uyumuş arabada yazık. İnat etme, bize gidelim hadi, yarın çıkarsın yola. Bırak Eren’i şinci. Goçyiğenim bi güncük görmeyiversin bubasını. İlk defa mı bir genci hayal kırıklığına uğratacaksın?”

“…..”

“Aha oğlum, ciğer parem arıyo yine, içi rahat etmemiştir balamın.”

“Versene şu telefonu bana.”

“Sebep ?”

“Ver! …. Alo, …. Ben yeni patronun, Aydın Güven. Mazotu düşünme, ben alacağım. Beş dakikaya burada ol, bizi Ankara’ya götür, yarın izinlisin, ne lazımsa yarın yaparsın. Ha… dışarıdan sınavlara girip lise diploması almayı göze alıyorsan çık yola delikanlı.”

Olimpos No Gut, Kumluca Gut

Etiketler

Akdeniz, Olympos, Türk, Yabancı, Yol

“Kaptan klimayı açsana bi zaamet, ölcez sıcaktan!”

“Klima yok arabıda.”

“Külüstürmüş bu ya!”

“He ya. Alıveecen mi bene yenisini sen? Az sıkışın bakam, şu gızı da alıverem.”

“Nereye alcan hocam? Yer yok.”

“Şu tabureyi araya koyuverin. Yabancı o. Yazık. Hadin gençlee. Zingildemeyin bakam.”

Şoför turist kızın tam önünde durup kapıyı açar. Minibüsteki gençler yeniden organize olup bir koltuk açarlar turist kız için. Sırtındaki çantayı indirip arabaya eğilen kız olaylara hakim olmaya çalışan gözlerle şoföre bakar:

“Olympos?”

Minibüsün çeşitli köşelerinden “yes yes” sesleri işitilince kız belli belirsiz arabanın içini tarayarak kendisine ayrılan yere yerleşir. Arabanın ani hareketiyle herkesin kafası geriye yatar.

“Al işte bu da olimposa gidiyormuş. Belli zaten. Bütün bitliler olimposa gidiyor bilader. Anlamadım ben ne var orada. Bir şeye benzese bari. Doğru dürüst bir tesis bile yok. Hepsi tünüyorlar ağaçlara tavus kuşu gibi. Uzun saçlı, küpeli bir sürü bitli.”

“İşte tamam da çekiyor bunlar orada hocam, onun için gidiyorlar oraya.”

“Ne çekiveren bunlaa bizim oğlan?”

“Ot baba ot. Orada satıcıları var da. Her gece kafa kıyak geziyorlar. Hayat bunlara güzel valla. İş yok, güç yok.”

“Uyh! O naal laf len? Töbe de. Gencecik gız yazık. Ay gızııım, endeene getme bakam sen.”

Yaşlı adamın kendisine baktığını gören kız ne olduğunu anlamaya çalışır.

“Sorry, I can’t understand Turkish.”

“Sori gızım yaa. SORİ. ENDEENE GETME.”

“Baba neden bağırıyorsun?”

“Kız anlamıyor diye bağırıyordur oğlum. Bağırırsa anlar belki.”

Minibüsten yükselen kahkahalar turist kızı ürkütür. Hep beraber kendine bakıp gülen erkek kalabalığına göz gezdirir.

“Gorkuttunguz ya gızı len. Bi susun bakam. Ver ar yu fırom bizim gız? VEEER AR YUUU FIROM? Yu.”

“United Kingdom. England.”

“VER?”

“Manchester.”

“Baba İngılınd diyor ya. İngilizmiş işte.”

“Oğluna mı alcaksın Aliksan Dayı?”

“Töbe de!”

“Gastan diyo dayı, gastan, inanma hemen.”

Kahkahalar eşliğinde birkaç kişi yaşlı adamın yanında oturan oğlunu yumruklar. Turist kız irkilerek kendini geri çekip cama biraz daha sokulur.

“TÜRKİYEE GUUT? TÜRKİYEE? TÖRKİ TÖRKİ.”

“Yes, Turkey is very beautiful.”

“Bitıfıl yes yes, Antalya guut?”

“Yes, Antalya is great.”

“Eyi eyi. Gızım bak! Antalya gut, Göynük gut, Kumluca gut, Kemer gut, Tekirova gut, bitıfıl. Kam, kam, TEKİROVAYA KAM. OLİMPOS NO GUT: NO NO! GETMEECEN!”

“Bağırma baba. Bırak nereye giderse gitsin. Sana ne? Senin kızın mı?”

“Üzüldü baban oğlum, ne yapsın? Gencecik kız yazık. Gitmesin öyle zibidilerin yanına.”

“Pek de zayıfmış yazık. Hışırı çıkmış, çırpı gibi kalmış sarı. Bunların ülkesinde doğru dürüst yemek yoktur tabii. Şunu benim hanım yaptıydı da yanıma verdiydi. Şundan biraz uzatıverin de yesin kızcağız yazık.”

Omzu dürtülen kız aniden kafasını çevirince kendisine uzattıkları börek burnuna çarpar ve korkuyla aniden ayağa fırlayınca başını çarpar.

“Amaaaan! Tüh tüh!”

“Ay ay ay, kız kafayı çarptı.”

“Voyn! Depes üstü mü getti o?”

“Yok yok o kadar kötü değil.”

“Ülen arkadaş caydarak düştü ya.”

“Ne oldu buna şimdi anlamadım ki, alt tarafı börek uzattım, niye fırladı ki öyle?”

“Ülen olum get hurdan bi çaktım mı tokadı akız yukarı koserin haa.”

“Ya kızın tepesine üşüştünüz hepiniz. Nefes alamayacak. Açılın biraz.”

“Tüngüyüp durman layn. Naalediyonuz arkada bakam?”

“Kız başını vurdu da kaptan. Acıdı herhalde çok, beti benzi attı. Biraz dursak şu benzinlikte de yüzünü filan yıkasa.”

Önünden geçmekte olduğu benzinliğe doğru aniden direksiyon kıran şoför çıkış tarafından girmeyi başarıp mağrur bir ifadeyle frene basar. Aniden durunca ayaktaki yolcular kızın üstüne düşer. Binbir güçlükle toparlanıp utana sıkıla dışarı çıkarlar.

“Hay Allah, kıza da ayıp oldu.”

“Ülen arkadaş, nalettik voyn?”

“Kızcağız bir yüzünü yıkasın da bir de kola mola alalım ona, sevaptır. Sever onlar öyle şeyi.”

“Nere gitti o?”

“Su dökmeye yalım.”

“Bakın orada. Niye koşuyor ki?”

“Hakikaten ya, tuvalet orada değil ki.”

“Jandarma aracına doğru koşuyor galiba.”

“Hakkat ya len. Niye ki?”

“………………..”

Yeni Yıla Nasıl Girersen…

Etiketler

Kader, Yeni Yıl, Yol

“Ya sen emin misin? Burada mı geçireceğiz hakikaten geceyi? Üç koca insan Allah’ın unuttuğu bir yerde duran bir arabanın içinde?”

“Napalım hayatım? Bu karda kıyamette yola çıkmayalım dedim ama tutturdun yılbaşını Muğla’da annemlerde geçireceğim diye, dolanıp duruyoruz işte. Karayollarıyla anlaşsaydım bir de kar küreme makinesi takardık arkaya, para kazanırdık bari.”

“Ne dalgacı adamsın ya! Yeni yıla girmemize dört saat kaldı sadece Selahattin. Devam etsek?”

“Ya kadın, saatlerdir sürüyorum zaten. Üç kere yol değiştirdim. Afyon civarındaki tüm yolları denedim. Hepsinde kaldık işte bir şekilde. Onbeş saattir direksiyon sallıyorum. İnsaf ya!”

“Ama çok yaklaştık”

“İyi de, baksana göz gözü görmüyor. Karın cama doğru yağması bir taraftan, sis bir taraftan. Hiçbir şey görülmüyor. Aniden araba çıkıyor önüme. Yollar kaza dolu, görmedin mi? Biz de mi kaza yapalım?

“Kaza yapmazsın sen kocacım kocacım. Benim kocam dünyanın en iyi şoförüdür.”

“Çok başarısız anne ya! Daha iyi olabilirsin.”

“Amaaan, babasının kızı! Sen ne zaman öğreneceksin biraz kız gibi olmayı bilmem ki.”

“Kızıma laf yok. Biraz burada duracağız hanım. İşte o kadar. Dinlenmem lazım. Biraz kestirirsem daha iyi olur belki. Belki görüş de açılır.”

“Ayol donarız burada. Ne uyuması?”

“Sıcak arabanın içi. Hem ben bu battaniyeleri neden aldım yanımıza? Kızım veriver battaniyeleri bagajdan.”

“Ha şunu daha önceden söyleseydin ya. Sen bunu baştan planlamıştın yani. Yılbaşında kayınvalidende olma da nerede olursan ol değil mi? Vay vay vay. her şeyi önceden düşünmüş beyefendi.”

“Maşallah anne! Sherlock Holmes valla!”

“Yahu ne diyorsun sen Türkan? Ağzından çıkanı kulağın işitiyor mu?”

“Evet beyefendi. Evlendiğimizden beri sevemedin anneciğimi de ta gittin Ankaralara yerleştin zaten.”

“Hoppalaaa… Bu kadar mı ilerletebildin?”

“Anne sen senarist olsana.”

“Sus kız! Gözünü açıp iyi bak babana da nasıl bir koca bulmaman gerektiğini öğren.”

“Koca mı?”

“Koca mı? Delirdi yine. Evlenmeyecek benim kızım. Biz de yola devam etmiyoruz. Haydi uyu.”

“Uyuyamam efendim. Ya ayı filan gelirse?”

“Ayıya vermiş miydin arabanın anahtarını baba?”

“Yok kızım unutmuşum.”

“Aferin size ya. Ne kadar eğleniyorsunuz baba kız.”

“Sen de eğlenmene bak Türkan. Arabada yılbaşı şapkalarından beş kilo Amasya elmasına kadar her şey var sayende. İstediğin gibi takıl.”

“Benim adım Türkansa bu yola devam edilecek!”

“Türkan değilmiş demek ki balım. Sana bundan sonra Müjgan diyeyim mi? Nurdan? İyi geceler Asuman.”

“Ayyyy! Kalk be adam! Sür şu arabayı!”

“Türkan! Bu dağa bir kere çıkmaya başladık mı bir daha böyle sığınabileceğimiz cep de yok. Gereksiz bir takıntı uğruna hepimizi öldürmeye kararlısın anlaşılan. Çık otostop yap git o zaman. Ben kızımın hayatını tehlikeye atamam sen ananın yanına varasın diye.”

“Yaşa baba. Katılıyorum. Anne, relax ya. Kaçmıyo ya ananem. Yarın koklarsın.”

[Kadın ağlamaya başlar.]

“Ay bravo. Son perdeye geçtin yani. Uyu biraz uyu. Ya da dışarı çık da oksijen girsin biraz beynine. Kurtlara da selam söyle.”

[Adam ve kız uykuya geçer. Kadının içli içli ağlama sesiyle sahne kararır.]

[Güçlü bir ışık arabanın içini doldurur. Çok yakından geçtiği anlaşılan bir tırın kuvvetli korna sesiyle arabadakiler korkuyla uyanır.]

“O neydi ya? Of ne güzel uyuyormuşum. Ödüm koptu.”

“Aman ne iyi. Döşeğinizin rahat olmasına sevindim Beyim. İyi uyumanız bizim için önemli tabii.”

“Sana da günaydın Nejla. Özlemişim seni yahu. Kaç kişinin böyle bülbül gibi karısı var? Nasılsın güzel kızım?”

“İyiyim. Rüyamda hindi gördüm. Aa baba saate bak! Haydi: 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1 – 0! Mutlu yıllar!”

“Mutlu yıllar canım kızım. Güzelliklerle dolu bir yıl geçirirsin umarım. Allah’ım seni bütün kötülüklerden korusun. Sana da mutlu yıllar hatun.”

“Baba radyoyu açsan da biraz müzik dinlesek.”

“O değil de bir hava durumu bulalım önce kızım. Sonra Kandıralıdan oyun havaları çalarız.”

[Radyo açılır. Sahnede haber spikerinin sesi duyulur.]

“Halk yeni yıla sokakta girdi sevgili dinleyiciler. Şu an Muğla’da ayaz var ve insanlar bulabildiği tüm battaniyeleri öncelikle bebeklere örtüyor. 6.5 şiddetindeki depremin üzerinden yaklaşık bir saat geçti. Çok sayıda bina yıkılmış durumda. Yılbaşı öncesi olduğu için göçük altında çok sayıda insan olduğu düşünülmekte. Arama-kurtarma ekipleri olay yerine ulaştı. Yetkililer de inceleme yapmaya devam ediyorlar. Şimdi hava durumunu almak üzere haber merkezimize bağlanıyoruz.”