Ürdün 8 (Dönüş)

Etiketler

Akabe, Ürdün

Ürdün’de son günümüzü kalan yerleri gezmeye ve azıcık alışverişe ayırdık. Bugün pazar ama hafta içi sayıldığı için dışarıda normal iş günü hareketliliği var. Hava iyice güzelleşti. Tişörtle bile yakıyor.

 

Dünyanın amaçlı bir şekilde inşa edilmiş ilk kilisesi diye bilinen yapı Akabe’de. Geçen gün arayıp bulamamış, sonraya bırakmıştık. Meğer önünden geçip duruyormuşuz. Öyle abartılı bir şey değilmiş aradığımız da o yüzden göremiyormuşuz.

Mövenpick Otelinin tam arkasında. Dolayısıyla Kempinski Otelden de görünüyor. Biz o gün rengarenk boyanmış duvarlara bakmaktan karşımızdaki kilise kalıntılarını göremiyormuşuz.

Bu beklenmedik derecede kısa süren geziden sonra birer kahve alıp her zamanki gibi Hüseyin Caddesine vurduk. Bu arada kahveyi aldığımız yer Mövenpick Oteli geçince Jett şehirlerarası otobüslerinin kalktığı yerin yanında ve tanesi 0,500 JD.

Bu kez dev bayrak direğini geçip yürümeye devam ettik ve balıkçı barınağına vardık. O tarafta da bir sahil var ama bu kısma masalar atıp nargile içme alanı oluşturmuşlar. Yüzen yok, halkın keyifli deniz seyri var. Hatta çoğu kadın. Turist de görmedim. Glass boat olsa da bu kısım biraz daha halk mekanı sanırım. Bir tane de karaya sabitlenmiş gemi görünümünde bir restoran var: Panorama Mina Restoran.

‘The Fishermen’s Harbour’ diye geçen bu limanda bir de müze var: ‘Aqaba Heritage Museum’. Giriş ücretsiz ve Akabe’deki sosyal hayatın gelişiminin yanı sıra tipik bir ev yaşantısını algılayabilmek için de hoş bir müze ama muhtemelen burada olduğunu pek bilen yok, bomboştu 😦 Canlandırılmış bahçe duvarlarını palmiye gövdelerinden yapmışlar. Kalede de görmüştüm inşaatta palmiye kullanımını. Burada daha belirgin görülüyor çünkü müze yapısını ayakta tutan direkler gibi görev görüyor gövdeler.

Müzenin içerisine toplu halde bırakılmış İngilizce kent haritası öbeğini görünce heyecandan gözümüz döndü ve ziyaretçiye kapalı alana maymunlar gibi uzanarak giderayak bir harita edinebilmenin mutluluğuna erdik. Elindeki kağıtta ne yazdığını bilememek ama buna çok gereksinim duymak ne kadar can sıkıcıymış…

İsrail’e giden devasa gemiyi izleyip tekrar çarşıya yöneliyoruz. Öğle yemeği için tercih ettiğimiz ayaküstü falafel sandviçin tanesi 0,300 JOD civarı ama bu kez yanında kesekağıdında verilen ekstra köfteler yok. Olsun, ince bazlama ekmeğini andıran pidede dört köftecik de karnımızı doyurmaya yetiyor. Bugün rastladığımız tüm esnaf suratsız gibi. Haftasonunun sonu bıkkınlığı olsa gerek (bazı turist cuma-cumartesi, bazısı cumartesi-pazar tatilde). Ya da pazartesi sendromunu pazar günü yaşıyorlar, bilemiyorum.

 

Karnımız doyunca et ve sebze haline geçtik, oradaki birkaç dükkana zaatar ve çay sorduk. Sağlam bir çayı 2 JOD’a aldık ama zaatarı üç çeşit gösterdi: Birinci kalitenin 100 gramı 2 JD, ikinci 1,5 JD, üçüncü kalite ise 1 JD. Kararsız kalınca almadık. Biraz da güvensizlik sebep oldu tabii. Şişeye kumdan hediyelik yapanlar da yoktu ortalıkta, onu da alamadık. Bir dinarlık hurma yaptırdık, zaatarı da süpermarketten 1,750’ye aldık paketlenmiş olarak ve 500 gram. Bana uyar.

Dönüş uçağımız sabahın dördünde (04:15) olduğundan, gece yarısına kadar kalmak için otele bir ekstra onluk daha vermek zorunda kaldık. Bu arada otelimizde bu kararları verebilen tek kişi otel sahibi Hasheem. Onun dışında taksi sorsanız bile “dışarı çıkıp bulabilirsiniz” yanıtı geliyor. Dolayısıyla gece havaalanına gidişimizi de burada tanıştığımız diğer Türk çift ayarladı. Kendi kaldıkları otelin aracıyla gittik. Yani bu otelin misafirlerine hiç karışmaması ve kendinizi bir hiçliğin ortasında yapayalnız hissettirmesi çok rahatlatıcı (resepsiyon bile üst katta ve zaman zaman kilitli) ama burada kalırsanız yalnız olduğunuzu bilin, ona göre davranın.

 

Kısa Kısa:

* Evlenme düğünü için araba konvoyu yapılıyor lüks araçlarla.
* Trafikte sürücüler çok saçma hareketler yapıyor (özellikle park etmede) ve trafik gereksiz ve garip bir şekilde tıkanıyor zaman zaman.
* Olaylara biraz fazla din penceresinden bakmaları sinir bozucu tabii. İnsanı ‘insan’ olarak görmekten önce ait olduğu halkı yöneten siyasilerin malı olarak gören bir grup var. Bir şeyin fiyatını sorduğunuzda “nerelisin” diyorlar önce. Türk olduğum için maruz kaldığım pozitif ayrımcılıktan da hoşlanmıyorum tersinden hoşlanmadığım gibi.

Reklamlar

Ürdün 7 (Akabe)

Etiketler

Akabe, Ürdün

Bugün otelin altındaki esnafın kurduğu masayı tepeden görerek kahvaltıda ne yendiğini inceleme şansına erdim: zeytinyağı ve zaatar, bolca domates, biber ve salatalık, labne peynir ve salam benzeri etlerden (Kıbrıs’ta bolibif denir), falafel, ince açılmış pidemsi esmer ekmek. Bunların yanı sıra zeytin, turşu ve bizim meze olarak tercih ettiğimiz humus türü yiyecekleri de kahvaltıda tüketmeyi seviyorlarmış.

Biz de künefenin tadına bakmayı hedefledik ilk iş olarak. Otelin arka tarafında yani şehir merkezi girişindeki Prince Mohammad Caddesine geçip Abu Gharbiyah adlı meşhur tatlıcıdan künefe aldık (kunafa / knafeh).

En iyi künefeyi bu tatlıcının yaptığı söylendi yerel halk tarafından. 1 JOD verdik. Bu tatlıcının bir şubesi de restoranların bol olduğu ve Ali Baba ile başlayan U şeklindeki Raghadan caddesinde ama hiç açık göremedik.

Minicik tatlıcının oturacak yeri olmadığı için künefemizi paket yapıp verince sahile gidip kumlara yayıldık.

Seyyar çaycıdan da ikisi 0,500 dinara naneli çay… Adamcık bir de “paranız yoksa vermeyin” diyerek içimizi parçaladı. Bu kadar güzel yürekli insanlar görmek bizi zorluyor.

Burada salep de var. Üzerine bolca kuru üzüm, ceviz, Hindistan cevizi doldurarak ve tarçın dökerek veriyorlar.

Bir kahvenin 0,500 JOD olduğu yerde karton bardakta salep de 0,750 JOD idi.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

 

Bugün hava iyice yumuşadı. Akşamüstü Kızıldeniz’de gün batımının muhteşem renkleriyle mest olduk. Akşam ezanıyla sahilde namaz kılan amcalar ve spor yapan turistlerin arasından otele dönerken de hava 18°C idi. Sanırım Ürdün’ün en soğuk zamanına denk geldik ve şimdi tekrar düzeliyor ama hiç sorun değil, Türkiye daha da soğuk ve biz burada gerçekten harika bir hafta geçirdik.

Hiç yabancılık çekmeyip kendinizi son derece kendi ortamınızda hissetmenize rağmen harika deneyimler yaşadığınız bir yer Ürdün. Kullandıkları Arapça da benim yıllar öncesinden kafamda kalan kelimelere çok yakın. Onlar da sizi çabuk anlıyor.

Ayrıca bir avuç yer olduğu için hemen öğreniliyor. Sanki on yıldır burada yaşıyormuş gibi hissediyorsunuz. Otelleri bile öğrendim de taksi şoförleri nasıl bilmiyor onu çözemedim. Dolandırmak için filan değil, cidden bilmiyorlar ve bulamıyorlar 🙂 Ama siz yine de gelmeden bir harita edinin çünkü bir haftadır elimizde Arapça bir haritayla kalakaldık. Info’da İngilizcesi yoktu ve bizde de hala yok.

 

Ünlü markaların çeşitli pazarlara sunduğu farklı ürünleri görmek hoşuma gidiyor. Örneğin burada Lays’in Ürdün yöresi cipsleri var. Bugün zaatarlı-labnelisinden aldık. Denemek için de Ürdün yapımı arak (Golden Eagle) ve rom (Haddad Gold Rum). 19cl.lik şişeler ve tanesi 2 JOD. Arak, şimdiye kadar içtiklerim arasında en yumuşak içimlisi %50 oranına rağmen. Rom da hafif içimli ve değişik bir tat sunuyor.

Ayrıca içimdeki Bedevi, Arap dünyasının kokularına hayran olduğu için, ayaklarım beni amber ve misk kokularına sürükledi. %100 saf parfümler de var, kremler de, karıştırılmış deodorantlar da. Ben hediyelik paketler halinde hazırlanan sabun gibi olan ama sürülenlerden aldım. Tanesi 1,5 JOD. Fakat ilk sorduğumuz Mısırlı (iki dükkan yanı) “Normalde 4 ama size 3,5 olur” demişti. Böyle bir şey olduğunda yandaki diğer esnaftan birisi Arapça bıdır bıdırdanıyor satıcıya ve arkasını dönüyor. Satıcı da gülerek onu yanıtlıyor ve size bakıyor. Arapça bilmeseniz de bu tavırdan şüphelenmenizi öneririm. Hep doğru çıkıyor. Neyse… Güzel kokularım oldu. Misk gibi kokacağım.

Kısa Kısa:

* Akşam arabalardan sarkarak ve korna çalarak dolaşan bir grup vardı. Asker uğurlama değilse eğer kralın doğum gününü kutluyorlardı. Yani şu anki kral II.Abdullah’ın.
* II.Abdullah’ın annesi İngiliz. Dört evlilik geçiren babası Kral Hüseyin’in son eşi ise Noor (Nur) idi. Gerçi şoförümüz bize üç eşli olduğunu söylemişti ama nette aynı anda değil, sırayla dört farklı kadınla evlenmiş gibi görülüyor.
* Taksi şoförümüz askerliğin Ürdün’de zorunlu hizmet olduğunu söylemişti. Internette ise (CIA sayfası dahil) zorunlu olmayan ülkeler listesinde yer alıyor ama 2014 yılında askerlik cüzdanı olmayan genç erkeklere seyahat yasağı geldiğine dair bir haber okudum. Daha doğrusu, askerlik görevlerinin tehir edildiğine dair belge mühürletmeleri ve bunu havaalanında göstermeleri gerekiyormuş. Başka da bir bilgiye erişemedim bu konuda ama anladığım kadarıyla askerlik zorunlu olmasa da gönüllülüğe yüreklendirme var ve yine bazı kaynaklardan okuduğuma göre halk da 1999 öncesindeki gibi askerlik hizmetinin zorunlu olmasını istiyormuş.
* Burada anlamadığımız bir şekilde cildimiz kuruyor. Mutlaka nemlendirici getirin.
* Şehirlerarası yollarda zaten hiç görmedim de şehir içinde de neredeyse hiç trafik lambası yok. Ayrıca gayet yaya öncelikli bir kent. Avrupa’dakinden de çok geçiş üstünlüğü tanınıyor yayaya.
* Filistin bayrağı ve Ürdün bayrağı arasında sadece bir yedi köşeli yıldız farkı var.

Ürdün 6 (Wadi Rum)

Etiketler

Ürdün, Wadi Rum

Bugün Cuma yani hafta sonu tatili. Sabah ortalık oldukça boştu. Ama “Cuma tatil değilse nasıl ibadet ediyorsunuz, ibadet günü çalışmak kötü” diyen taksi şoförümüz çalışıyor. Ölü Deniz’e müşteri götürmüş. Kardeşi de çalışıyor. Wadi Rum’a bizi götürme işini o devralıyor. Bedevi olduklarını söylemiştim. Babasının üç karısı varmış. Her birinden sekizer çocuk sahibi olmanın komik hikayelerini anlatıyor. “Bir kadın en iyisi,” diyor “iki olmaz.” Ürdün’de çok azmış artık iki eş alan. O ara kralın ve babasının eşleri hakkında da bayağı bir şey öğreniyoruz. Konu yine bize geliyor sonra, “Türk kadınları duymuyor” deyip basıyor kahkahayı. Sabah adam peşimden bana seslenirken helak olduğu ama ben birisi laf atıyor diye bakmayıp adamı meleterek peşimde koşturduğum için oluyor bu. “Müslüman kadın bakmaz” diyerek puan alıyorum gerçi ama dilinden de kurtulamıyorum.

Petra deneyimi henüz aklımızdan çıkmadığı için, günde bir kere olduğu söylenen otobüse hiç güvenemeyip yarım günlük Wadi Rum gezisini de taksiyle anlaşıyoruz. Zaten otobüsle gidersen gece kalman gerekiyor. Otel resepsiyonu 80-85 JOD üzeri anlaşmamamız için uyarmıştı da bizimki zaten 55 JOD istiyor. Petra’dan yakın olmasına rağmen tantanası çok. Gidiş-dönüş taksi + giriş parası (kişi başı 5 JOD) + gittiğimiz alanda bizi gezdirecek lider ve 4×4 pick-up aracına toplamda ödenecek para bu. Hatta yanımızda para olmamasına rağmen “dönüşte çekersiniz” diyerek yolda şekerimizi, kahvemizi filan da ısmarlıyor. “Sandviç istemiyoruz” demesek onu da alacak. Yarı Arapça yarı İngilizce sohbet gırla gidiyor. Çok komik ve içten bir aile bu.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Akabe’den Wadi’ye bir saatte varıyor. Wadi Rum girişinde bizi Salman alıyor ama bir süre sonra İngilizcesi daha iyi diye yeğenine devrediyor bizi.

Yeğeni Eid gencecik bir çocuk. Buram buram parfüm kokuyor geldiğinde. Kamyonetle vadiye dalıp oraya buraya gidiyoruz. Bir süre duruyor, bilgi veriyor, biz inip geziyoruz, fotoğraf çekip tekrar araca biniyoruz.

Yazın daha fazla hareket oluyormuş ama şimdi üçümüzden başka kimsenin olmaması daha bir yokluk ve de boşluk hissi veriyor. Engin kırmızılığın ortasında küçücük kalıyor insan.

Arabistanlı Lawrence filminin çekildiği doğal setlerden biri olması burayı iyice ünlü yapıyor.

Lawrence kaynak suyunun çıktığı yer (kaynak suları sebebiyle kervanların buluşma noktasıymış), tepesine tırmanana kadar soluğunuz kesilen çölleşmiş bir tepe ve çok da ileri gidemediğiniz bir vadi girişindeki kaya yazılarından başka bir şey görmediğimiz için beklentilerime fazla karşılık vermedi 1,5 saatlik gezi ama bu havayı solumak, o araçla gezmek, gül kırmızı çöl kumunda çıplak ayak yürümek (akrep çıkabilir!) hoş bir deneyim idi.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Bu gezinin daha pahalı olanları var, çok daha uzun bir zaman ayırmanız gerekiyor ve daha uzun mesafeye götürüyorlar. Hatta deve kervanı yapıp bir hafta gezebiliyormuşsunuz. Belki kalmalılar daha iyidir. Bizimkinde bir çay ikramı bile yoktu. Giriş için bir yerlere para ödendiğini görmedik ama girişteki adamlar zaten şoförümüzün kuzenleri. Bir harita da verilmedi ama zaten sonuç olarak aynı meydanı dolandık, haritalık bir şey yoktu. Yine de bunlar bize kendi aralarında bir anlaşma yapmış olabileceklerini düşündürdü ama olsun varsın.

Her şeye rağmen çok hoş bir deneyimdi. Hala ağzımda kırmızı kumlar tıkırdıyor.

En azından orada karşılaştığımız bir adamın bize stüdyo pozu verdirip resmimizi çekmesi ve telefonumuza yollaması bile ilginç bir tecrübeydi. Hayatı geldiği gibi kucaklayıp keyif almayı unutmamalı. Bu gezileri yapmasak Ürdün’e gelmemiz gereksiz bir masraf oluyor.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Hava gayet güzeldi. Ara ara esintide bir gömlek yetti. En güzel zamanlar Mart, Nisan, Eylül, Ekimmiş. Şimdi geceleri soğuk oluyor ama o zaman kalmak da isabetli olur.

Dönüş yolunda şoförümüz bize bir daha dört kişi gelmemiz yolunda konuşma yaptı. Sayı artınca fiyatı artırmamaları bile yeterince güzel. Sevdim ben bu insanları. Mütevazi, sıcakkanlı, iyi kalpli ve güler yüzlüler. Bağnaz değiller. Başka Arap toplumlarının inanç yapısındaki ilginç davranışları eleştirdi. “Bizim kadınlarımız burka-peçe kullanmaz, araba da sürer, kahvesini-nargilesini de içer” dedi gururlanarak. Ve tabii konu sık sık İsrail’e geldi. Ama ben dine de İsrail konusuna da girmek istemiyorum burada. Onlarınsa kalbinde dinmeyen yara.

 

Akşam yemeğine Al-Mabrouk’a gittik. Bu kez bir numaralı Ürdün yemeği olan mansaf denendi. Bizim terbiyeli köftenin suyuna benzer kıvamda ama yoğurttan yapılan bir sosun içinde et. Ayrı bir tabakta da pilav. Suyu pilava döküp döküp yiyorsun. Olağanüstü. İki kişi bir porsiyonla doyar. Bir de arais denedik. O da ikiye katlanmış lahmacun gibi.

 

Yemek:	Kaç JOD:
Mansaif (Mansaf)	8,5
Arais (Ara’yes)	2

Al-Mabrouk Beach Touristic Restaurant

Ara’yes

Mansaf

 

Bu restoranda hesaba en son %10 servis bedeli ve %7 şehir vergisi ekliyorlar. Esnaf lokantalarında böyle bir şey yok. Kaç lira dediyse o kadar ödeniyor. Türkiye’de de benzerleri var tabii.

 

Tatil ya, bugün daha değişik tipler dolaşıyor ortalıkta. Gözünü dikip bakan gençler filan türemiş. Kaç gündür ülkemdekinden daha rahat dolaşıyordum oysa. Bir şey satar görünümündeki dilenciler bile çıkmış. Ama buradaki halk henüz hemen reddetmiyor, önce güler yüzle bir dinliyorlar. Akabe’deki turistleri bile öğrenmiştik kaç gündür. Simalar değişince pek dolaşasımız gelmedi, otele döndük. Eğlenceyi görmeli miydik, bilemiyorum. Gece dörtte bile bangır bangır müzikle arabalar geçiyordu. Arabalar muhteşem!

Kısa Kısa:

* Bedevilerde ‘Özlen’ diye kadın ismi varmış. Bana da arada Özlen deriz. Belki de ben Bedevi’yimdir 🙂 Yerinde oturamayan bir tarafım olduğu muhakkak.
* Şişelere renkli kum doldurmak suretiyle yapılan hediyeliklerin en küçükleri 1,5 JD (sokakta tablalarda). Ona isim yazdırırsanız 2 JD. Boyu büyüdükçe 3 JD, 4 JD diye gidiyor. Mağazada daha pahalı. Uçakta bozulmazmış.

* Şehrin 9 km dışındaki akvaryum kışın iki aylığına kapanıyormuş. Martta açılacakmış ama bazı taksiler bunu söylemeden turisti oraya götürüp bırakıyormuş.
* Jeeplerle kumlu tepelere gidip gezmek Ürdünlülerin hafta sonu keyiflerinden.
* Sokakları temizleyenler çoğunlukla siyah kişiler. Ellerindeki kıskaçlı metal çubuklarla sessizce dolanıp duruyorlar.
* Ma’an kenti yıllar önce yerleşmiş Türklerin torunlarına ev sahipliği yapıyormuş. En iyi künefe orada yenirmiş. Şoförümüz Türklerin yaptığı tavuğa da bayılıyor. Mısırlılar beceremiyormuş. Yıllardır Akabe’de yaşayan bir Antalyalının yeri olan Al Bukhara adlı mekanı öneriyor bize yana yakıla. Enfes tavuk 4 JOD imiş.
* Ma’an-Akabe arasında yer alan 150 kilometrelik tren yolunda sadece fosfat taşınıyormuş. Eskiden Türklere aitmiş, Türk bayrağı dikiliymiş. Lawrence ve isyandaki Araplar tarafından tahrip edilmiş. (Dönünce araştırdım, Abdülhamit zamanında Haydarpaşa’dan Mekke’ye uzanması planlanan ama Medine’de kalan yolun ‘Hicaz Demiryolu’ adı verilen parçasıymış bu. Amman-Şam arasındaki kısım Suriye bu halde değilken kullanılıyormuş.)

* Salman’ın dediğine göre Wadi Rum’da yaşayan 3000 kişi akrabaymış. Nette bulamadım bu bilgiyi.
* Türkiye’de konuşulan dilin Arapça olmamasına şaşan çok.
* Wadi Rum’da okul var ve bu okulda yemek dahil hiçbir şeye para vermeyen çocukları asker eğitiyor ama asker çıkmıyorlar, standart eğitim alıyorlar.
* Şu an okullar sömestr tatilinde. Bir aymış bu tatil.
* Taksiyle yolculuğun en güzel yanı kültüre dair çok şey öğrenmek.
* Vakti gelince ezan çalan cep telefonları var.
* Kahve mükemmel. Gün boyu içmek istiyorum. Şoförümüz onunla da dalga geçti: “Türk kahvesi çok iyi değil mi? Türklere bedava olmalı.” Onlar kahveye hala ‘Türk kahvesi’ diyorlar, oysa Türkiye’de Starbucks içilir. 😦
* Şoförümüzün önerisi bir daha gelirsek araba kiralamamız yönünde.
* Köşe başındaki hamur işçimizin cep telefonunu kullandık bugün. Para önerisine sırt sıvazlayarak yanıt verdi.

Wadi Rum Web Sayfası

Ürdün 5 (Akabe)

Etiketler

Akabe, Ürdün

Balkonumuz sabahtan itibaren saatlerce güneş gördüğü için kahvaltımızı balkonda yapıyoruz. En ucuz, en sıcak, en halk manzaralı. Ne görüntüler sunuyor, ne fikirler veriyor halka dair.

Oteller bölgesini gezerek başladık güne. Gayet lüks oteller ve bu otellerin lüks restoranları burada. Yabancı yatırımcıların büyük ve kişiliksiz otellerine yenileri ekleniyor. İleride burası da çok değişir. Bir tanesi bir koyu kapatmış bile. Eskiden kullanıma açık olan sahillerin şimdi büyük oteller tarafından işgal edildiğinden, kendilerinin kullanamadığından dert yanıyor otelimizin sahibi. Bir de bizden önceki Türk müşterilerinden… Bizim hep düşünmek istediğimiz gibi “Ben Türküm” deyince herkes bayılmıyor yani. O yüzden özellikle yurt dışına çıkınca bize daha çok iş düşüyor. Her birimiz ülkemizi temsil ediyoruz buralarda. Bilinçli davranmalıyız.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Oteller bölgesinin az ilerisi İsrail sınırı. Yürüyerek geçilebilecek kadar yakın olduğu için aynı şehir gibi görünüyor.

Zengin bölgeden tekrar halk plajı tarafına döndük. Bugün hafta sonu tatilinin başladığı belli oluyor. Daha kalabalık ortalık. İki katlı üstü açık otobüsler geçiyor el şaplatıp şarkılar söyleyen, çığlıklar atan gençlerle dolu.

Plajda daha fazla insan yayılmış. Glass boat denen denizin altını seyretme teknelerini dolduruyor kalabalık gruplar. Kimsenin gözü balık görmüyor ama. Son ses açık müzik eşliğinde küçücük teknelerin önündeki iki adım yerde yana yakıla dans ediyorlar. Gençler iyi bir kudurmuş görünüyor. Yaşlı bir amcayı kucaklayıp çöpe atma şakası yapıyorlar. Duvardan sahile ters takla atarak iniyorlar. Gezi yoluna geçen turnike kapıda sıkışan kadınlar kavga ediyor. Glass boatlar açıkta birbirine çarpıyor. Hepsindeki enerjiyi en üst noktaya çıkartmak istercesine iki eğitim uçağı tepemizde gürültüyle dönüp duruyor, numaralar yapıyor. Müzikler coşkulu. İnsanlar heyecanlı. Kornalara çok çabuk yapışılıyor. Bir aracın arkasına iki sıra park yapılmış, adam gelince kafayı yiyor. Budanan ağaçların dallarını kapmaya gelen yaşlı amca görevlilere çemkiriyor. Umumi hela bekçisi siyahlar ateş başında sohbet ederken bize Ürdün parasını öğretiyorlar. İngilizce bildikleri için insanın onlarla oturup muhabbet edesi geliyor. Tuvalet 0,100 Dinar bu arada ve beklediğimden temiz. Buradaki tuvaletlerde de kağıt ve sabun yok.

Halk plajında halkla birlikte seyyar tatlıcının muhallebisinden yedik (1 JOD), onlarla birlikte denize baktık. Üstüne kahvemizi içip dolaştık. Akşam hava soğudu. Karadan estiğinde ve açık alana çıkıldığında bıçak gibi kesiyor. Gündüz tişörtle geziliyor ama güneş batınca 10°C civarı olmasına rağmen hissedilen ısı Antalya’dan beter oluyor. Sadık taksi şoförümüzün söylediğine göre iki haftadır böyleymiş sadece. Öncesinde mükemmelmiş. Yine onun dediğine göre yazın da çok sıcak olmuyormuş. Pek reklamları olmadığı için herkes elinden geldiğince bireysel pazarlamayla geniş kitlelere ulaşmaya çalışıyor.

Akşam yemeğini minicik bir esnaf lokantasında yedik. Zaten üç seçenek varmış: Tavuk ciğeri, domatesli et, humus (ciğer dışında böbrek de yeniyor burada). Yemeğimizin yanına bir sepet dolusu ekmek (pidemsi), söğüş domates ve zehir gibi sivri biber getirdi. Metal kupalarda da su ikram etti. Adının Kellemii (lehm et demek) gibi bir şey olduğunu söylediği domatesli et 1,5 JOD, humus 1 JOD, diğerleri ikram. Humustaki zeytinyağı mükemmeldi. Elle daldığımız yemek çok lezizdi. Mekanın adı Syrian Restaurant imiş. Otele çok çok yakın. Son derece yerel.

Her şeyin fiyatı çok değişkenlik gösterebiliyor. Sizin için önemliyse dikkat edin. Kahvenin yanında su veren/satan var, vermeyen var, 1 Dinarın altında olabiliyor fiyatı, 1 ya da 2 Dinar da olabiliyor (genelde deniz kenarı mekanlarda kahve 1 jd). Sonra 1 JOD verip koca yemek yiyorsunuz. 4 Dinara akşam yemeği yiyorsunuz, 5 JOD’a iki çay iki kahve içiyorsunuz. Taksiler ayrı terane. Otele yakın ve karanlık bir ara sokakta küçücük bir içecek dükkanı görünce Amstel’i sorduk. Merkezin en işlek yerinde 1,5 JOD olan meret burada 3 JOD oldu.

 

Kısa Kısa:

* Dolar bozdurduk bugün. 1$ = 0,700 JOD
* Çerezler muhteşem ve satıcıların çerezi doldurdukları poşetin ağzını mühürlemesine bayıldım. Son derece kaliteli türlerden oluşan karışık çerezin kilosu 6 JOD.
* Odada kettle olması her zamanki gibi çok iş görüyor. Al Mizan marka 10luk poşet çay + iki büyük su 1 JOD markette. Salla salla iç 🙂 Sri Lanka malı ve Suriye için üretilmiş olan çay ünlü İngiliz markadan iyi.

* Odamız temizlendi bugün misler gibi. Arabik kokuyor tam 🙂
* Orta şeker için ‘vasat’, sade kahve için ‘sede’ de deniyor. Şekerli ise ‘helva’. Ama güzel olan her şey helva olabiliyor Arapça’da.
* Tuvalette taharet için duş sistemi var.

* Ezan bizimkine benziyor. Ara ara Fas’takine benzer ses çıkaran duyduğum da oluyor. Ama kesinlikle hızlıca okunuyor ve kısa bir sürede mesaj veriliyor. Minareler çoğunlukla yuvarlak, köşeli değil.
* Mısır usulü çay içtik. Bütün yapraklar dibinde bir tomar. Naneyi içine atıp çay tabağını bardağın üstüne kapatıp bir dakika sonra çıkarıyormuşsun. Gerçekten tadı çok iyiydi.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Ürdün 4 (Petra)

Etiketler

Ürdün, Petra

İngilizce haritası olmayan ve broşürleri kalmayan turizm enformasyondan alınan bilgiye göre Petra’ya saat başı otobüs olduğundan istasyona gidiyoruz. İstasyon otele çok yakın. Petra’nın giriş ücreti konusunda rivayet çeşitli olduğu için gitmeden önce yine para çektik. Bu arada ben sadece gözü görünen iki hanıma Arapça olarak para çekme konusunda yardımcı oldum!

 

İstasyona vardığımız gibi, nurunu yitirmiş bir adam bize yanaşıp ‘Petra’ya otobüsle gitmek mi, kafayı mı yediniz?’ muhabbeti yapmaya başlayınca (rahatsız edecek tayfa hep İngilizce bilir, ihtiyaç meselesi) hemen paralel sokaktaki Golden Rose Hotel’de kalan Türk çifti ziyarete gittik. Onlar da Petra’ya gidiyormuş. Hep birlikte tekrar istasyona geçtik. İstasyon denen alanda yazıhane ya da görevli filan yok. Ona-buna soruyorsunuz her şeyi. Tabii adam yine geldi. Zaten saat ondan önce otobüs gelmezmiş. Gelse de Petra’ya varamazmışız. Dağlara kar yağmış, yol kapanmış, geri dönermişiz. Rezil olurmuşuz. Bir sürü yerde de duruyormuş, çok geç varıyormuş. Dönüş hele mümkün değilmiş. Oradan otobüs bulmak neredeyse imkansızmış, mecburen bir otelde kalırmışız. O parayı taksiye vermeliymişiz. Saat 08:30’da başlayan bu ısrarcılık hali gittikçe artan şoför ve meraklı halk kalabalığıyla 10:30’a dek sürdü.

Şehir içi dolmuşların çığırtkanı olan bu adam köpekbalığı gibi etrafımızda dolanıp her yerden bize bakıyor, birilerini örgütleyip yolluyor, sonra tekrar dibimize girerek tacizine devam ediyordu. Bulduğu Avrupalı bir çifti getirdi bize birbirimizi ikna edelim diye 🙂 Bir ara tüm şoförler etrafımızı çevirmiş bize bakıyordu. Türk olmak kolay değil tabii; biz zaten her gün bir şekilde rahatsız olduğumuzdan çok takılmadık bu duruma ancak saat başı olan otobüs 9’da ve 10’da da görünmeyince biraz telaşlanmaya başladık. 125 km yolu gidip dönecek, o arada koca bir arkeolojik alan gezecektik ne de olsa. Zaman önemliydi. Ayrıca hava bugün oldukça soğuktu ve ayakta dikilmekten yoruldukça Petra’yı gezme enerjimizden gitmesi can sıkıyordu. Gidiş-geliş 60 JOD’dan başlayan taksi baskıları bize 25 JOD’a kadar inince taksiyi kabul ettik artık. Yani biz gidiş-dönüşe 25 verecektik, diğer çift orada kalacağı yani Aqaba’ya dönmeyeceği için 20. Paranın tamamını dönüşte otelinizde inerken veriyorsunuz.

Petra’ya vardığımızda taksimetre 25 JOD gösteriyordu zaten. Giderken benzin aldı 17 Litre ve 8 JOD ödedi şoför. Bu arada yollar hakikaten karlıydı ve bir taraflar kapanmış.

Yolda çeşitli durdurmalar var: Gümrük, trafik, asker, polis… Bir kısmı da Suriyeli bakıyordu arabada. Dönerken bir yerde pasaportlarımızın fotokopisinin alınması dışında (oteli arayıp soruyorlarmış) hiç arabadan çıkmamız gerekmedi. Yani bunların hiçbiri çok vakit almadı ve iki saat sonra Petra girişindeydik.

Petra girişi normalde 90 JOD ama ülkeye günübirlik gelmediyseniz 50 JOD. THY biletinizi gösterirseniz 42,5 JOD (%15 indirimli). Yani iki kişi 85 JOD verip girdik. Petra’nın çeşitli yerlerinde THY reklamı var. Sağlam kampanya yapmış. Gezinizi günlere bölecekseniz girişte söyleyin. Birden fazla giriş için daha farklı fiyat uygulaması var.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Girişte harita veriliyor. Rehber tutabiliyorsunuz (“highly recommended” diyorlar) ama biz tercih etmedik, üç kişi değil iki kişi gezdiğimize pişman da olmadık. Petra sınırları dahilinde herkes mükemmel İngilizce konuşuyor zaten.

Sandviç, kahve, tuvalet, vs girişte de var Petra içinde çeşitli noktalarda da. Biz Akabe’deki muhteşem hamur işlerinden yanımızda getirerek o paradan yırttık. Bisküvi ve suyumuz da vardı, hiçbir ekstra harcama yapmadık. Sadece bir yerde yol gösteren satıcı kız “dönüşte belki sattıklarımdan almak istersiniz” deyince boş bulunup “OK” dediğim ve o da bana “I trust you madam” (size inanıyorum) ile başlayan can yakıcı cümleler sıraladığı için 1 Dinara magnet aldım. Güven önemli 🙂

Dünyanın Yeni 7 Harikasından olan Petra, Ürdün gezisinde asla kaçırılmaması gereken mükemmel bir yer. Dev dağların arasındaki büyüleyici vadiden yürüyerek kentin önemli yapılarına varıyorsunuz. Coğrafya muhteşem. Dağların, taşların rengarenk görüntüsündeki cazibe perişan edici.

 

Yaşı 2000’in üzerinde olan Petra’nın ne zaman inşa edildiği tam bilinmiyor ancak MÖ 1.yy.da Nebatilerin başkentiymiş.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Kente ‘rose-red city’ (gül kırmızı şehir) de deniyor kayaların olağanüstü renginden dolayı. Şehrin yapıları bu kayalar oyularak inşa edilmiş. Tiyatro, tapınaklar, kaya mezarları, sütunlu yolları, 40 metre yüksekliğindeki Hazine Binası, Manastırı ile kent olanca haşmetiyle huzurunuza seriliyor. Satıcılar, at arabaları, deveciler, eşekle gezdirenler, at koşturanlar, kervanlar, dağlara nakış nakış işlenmiş yapılarda ateş yakmış oturan yerli halk, Karayip Korsanları’ndan fırlamış Johnny Depp görüntülü adamlarla dolu mekan tam bir film stüdyosu gibi ama öyle canlı ki orada yaşamış hissediyorsunuz.

Verilen kitapçıkta yazılı kurallar, harita ve yol boyu mevcut bilgi levhaları yol bulmanıza yardım ediyor. Tereddüde düştüğünüz an hediyelik eşya satıcıları mükemmel İngilizceleriyle imdada yetişiyor: “This way Sir.” Kibar, zararsız ama çok zekiler.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Yorulduğunuz an eşeğe filan binmek mümkün ancak gerek de yok ve bu alanda huşu içinde yürümek çok zevkli. Ancak gayet enerji harcatıyor. Altı  saati gezmeye ayırırsanız rahat edersiniz ve sindirirsiniz. Çıkınca taksinin beklemesi de çok güzel.

Ürdün’ün havası değişken. Bir önceki gün denize giriliyordu, güneşten perişan olmuştuk, sonra aniden bardaktan boşanırcasına yağmur indi. Bugün güneş kremimi sürdüm, tişört giyip, üstüme de gömlek alıp çıktım, Petra’ya varana kadar buz tuttum, ayaklarım hissetmiyordu. Petra’da gezerken vadi-yollardan çıkıp açıklığa her varışımızda rüzgar içimize işliyordu. Çantamda yün bere bulduğum için aşırı mutlu oldum. Kesinlikle eldiven, yün çorap filan da olmalıymış diye hayıflandık hatta. Dönüşte kar-buz sebebiyle yol kapanmadan Akabe’ye varabilelim diye son sürat gezerken ter içinde kaldık. Bereyi, şalı attım. Akşam Akabe’ye indiğimizdeyse hava harikaydı.

 

Bu arada taksi şoförümüzden bahsetmeden edemeyeceğim. Müflin, mükemmel olmasa da her konuda bilgi verecek kadar İngilizce biliyor. Biz Petra’yı gezerken arabada bekledi. İşimiz bitince bizi kapıda karşıladı. Klimayı açtı ve ceketini vermeyi teklif etti. Kahve alıp içimizi ısıttı. Yanında ekstradan bolca falafel doldurulmuş bir kesekağıdı da olan devasa falafelli sandviç aldı ve kahveyle sandviçe 1 JOD verdik. Son derece güler yüzlü ve yardımsever. Müşteriden çok dost arar bir tavrı var. Akabe’de otelimizi bulana kadar dokuz tur attı, bahşişi kabul etmediği gibi “paranız yoksa vermeyin” ve hatta “ben size para vereyim” bile dedi. Yorgunuz diye kucağında taşıyacaktı neredeyse. “Babanızla gelirseniz köyümde konuğum olursunuz” dedi. Bedeviymiş. Çocukluğu dağlarda, çadırlarda geçmiş. “Şimdi çadırlar yok, Bedevi köyleri var” diyor ama çadırda yatmanın güzelliğini öve öve bitiremiyor. “Kışın değil tabii” diye de ekliyor. Zaten biz de çölde çadır gecesi fikrimizi bugün kesin olarak kafamızdan çıkardık.

 

Yol boyu bize Bedevi köylerini tanıttı, yaşantılarını anlattı, ekonomi-politika gibi konularda bilgi verdi, gerçekten iyi bir Müslüman’ın nasıl olacağının eşsiz örneğini sundu. Bu arada sabah başımıza üşüşen taksicilerden değil bu bey. Yanımızdaki Türk çiftin dün bindiği bir taksinin şoförü istasyondaydı, bu adam onun kardeşiymiş. Bizi öyle bunalmış görmekten rahatsız olmuş hatta. Yolda Türk müziği dinlemek istedi. Yanımızda sadece Aynur Haşhaş olması da ayrıca düşündürücüydü tabii 🙂

 

Buyurun şoförümüzden inciler (sadece birkaçı):

* Önceleri İsrail’den Ürdün’e geçiş serbestken İsrailliler Petra’yı kendi topraklarındaymış gibi pazarlıyordu, Petra turu satıp paraları götürüyordu. Turist onların ülkesinde kalıyor, vizesiz Ürdün’e geçiyor, Petra’yı da 6 JOD gibi bir paraya gezip dönüyordu. Şimdi bu günübirlikçilere Petra 90 JOD ve artık gelmiyorlar. Zaten artık vize uygulaması var.
* Petra içindeki at/eşek/deve sürücüsü ya da satıcı insanlar Bedevi değil. Petra’nın dışındaki bir köyde yaşıyorlar. Bedeviler iyi insanlardır.
* Polise rüşvet teklif edersen anında içeri girersin.
* Kadınlar bizden çok çok güçlüler.
* Karım dışında hiçbir kadını görmem ben 🙂

 

Günün dersi: Özellikle kışın Ürdün’e giderseniz toplu taşımaya güvenerek plan yapmayın:

* Otobüsler gelmiyor, gelse de dolunca kalkıyor, kalksa da yarı yoldan geri dönebiliyor ya da yolda başka yerleşim merkezlerine uğrayıp yine dolmayı bekliyor.
* Tren yok. Akabe çıkışında görünen tren yolu maden taşımak içinmiş.
* Çoğunlukla ulaşım taksi ile sağlanıyor. Taksi için anlaşmayı oteliniz aracılığıyla yapın. Sokağa atlayıp aramayın.

 

Kısa Kısa:

* Burada da düğünde ateş etme geleneği var ama bizdeki gibi birkaç el atmıyorlar, bayağı takır takır saydırıyorlar. Çatışmanın ortasında kaldım hissi veriyor. Ürkmeyin.
* Hafta sonunun Cuma günü olmasının etkisiyle Perşembeden itibaren otel fiyatları artıyor. Bizimki 25 JOD oldu Pazar gününe kadar. Booking.com’dan yapınca da durum böyle.
* Wadi Rum’a benzer bir yere götürüp dolandıran taksi şoförleri varmış. Wadi Rum girişinde tabela var, anlaşılıyor.
* Şehirlerarası yollarda otostopçular oluyor.
* Otele yakın ‘Mühendis’ isimli restoran ucuz ve çok ünlüymüş.
* Telefon görüşmesi yapmak Ürdün’de çok çok ucuzmuş. Yolda kimden yardım rica etseniz kendi telefonundan ararmış istediğiniz yeri.
* Resepsiyondaki kız telefon numarasını verdi artık. Aynı binada yaşıyormuş zaten.

 

 

Ürdün 3 (Akabe)

Etiketler

Akabe, Ürdün

Otel odamız son derece rahat ve bizden başka kimsenin olmadığını düşündürecek kadar sessiz olduğundan öğlene dek uyumuşuz. Kapıyı zorlayan temizlik görevlisi, telefonla arayan resepsiyonist yok. Hatta resepsiyonist uzun bir süre gerçekten ‘yok’ olduğu için tuvalet kağıdı alamadık 🙂

 

Öğlen kalkınca Petra hikaye oldu tabii ama tatilde kasmamaya çok kararlıyız.

 

Köşebaşından hamur işlerinden oluşan bir kutu yaptırılır (toplam 1,750 JOD) çay eşliğinde balkon keyfi yapılırken güneşten erinir ve derhal sokağa koşulur. Sakin bir Akabe günü yapılacak.

 

Önce yine deniz kenarına kadar yürüyüp bu kez sağa döndük; oteller bölgesine doğru. Az sonra Ayla kent kalıntıları bölgesi karşımıza çıkınca daldık arkeolojik alana. ‘Ayla’, Akabe kentinin eski isimlerinden. Bölge uzun yıllar Afrika, Asya ve Avrupa arasındaki ticaret yollarının önemli bir üssü olarak hizmet vermiş.

Girişin ücretsiz olduğu alanda görülebilecek fazla bir şey yok ve bir yandan Chicago Üniversitesi elemanları kazı çalışmalarına devam ediyor.

 

Ayla’yı on dakikada tamamlayıp gidip kahvemizi içtik. Bu seferkinde daha yoğun kakule vardı (tanesi 1 JOD). 

Sahili doldurmuş halkı izleyip fikir edindik. Denize giren kadın yok. Girenlerin çoğu erkek çocuğu ve ağırlıklı olarak askılı bluz-paçası kıvrılmış pantolondan oluşan deniz kostümü tercih edilmiş. Teller ve duvarlar, kurutulmak üzere asılmış ıslak kıyafetle dolu. Kadınlar kapalı ama çıplak ayağa terlik giyenler, sahilde nargile içenler mevcut. Ürdünlü kadınların yüzü açık.

Sahilde glass boat satmak için yanınıza gelenler oluyor, ancak “la” (hayır) deyince hemen gidiyorlar. Bir de “şükran” eklerseniz tam güzel olur tabii.

 

Şehrin neredeyse her yerinden görünen upuzun direkli bayrağın dibindeki müzeyi ve Memluk Kalesini gezdik. Girişi bir kişi 3 JOD. Sharif Hussein Bin Ali Evi olarak geçen iki odalı küçük müzedeki ilginç objelere bakarak Akabe tarihi hakkında fikir ediniyorsunuz. Ayet el Kürsi kazınmış duvar taşları ilk defa burada gördüm.

Oradan çıkıp hemen arkasındaki kale geziliyor. Tekrar para ödemiyorsunuz. Kale duvarları arasına yerleştirilmiş palmiye gövdeleri dikkat çekiyor. Bu arada Şerif Hüseyin, Osmanlıya karşı başlatılan Arap direnişini yöneten şahısmış (1916). Hatta İstanbul doğumluymuş. Acele gelince tarih çalışamamış olduk tabii ama bunlar önemli, bir bakmak lazım dönüşte. Siz bizim gibi yapmayın, çalışıp gidin. Nereye elinizi atsanız Türk tarihiyle bağlantılı bir şeyler çıkıyor, bilmemek ayıp oluyor. Arabistanlı Lawrence filmi de bu zaferi ele alıyormuş.

Öndeki dev Ürdün bayrağının renkleri de bu direnişin izlerini taşıyor: Kırmızı şehitlerin kanını, yeşil barışı ve istikrarı, siyah zulmü, beyaz da parlak bir geleceği sembolize ediyormuş. Bu renklerin eski Arap Krallıklarını temsil ettiği de söyleniyor. 130 metrelik bu bayrak direği dünyanın en uzun beşinci bağımsız bayrak direğiymiş ve karşıdaki ülkelerden de görülüyormuş.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Bu müze-kale bölgesinde de çalışmalar sürdürülmekte.

Biraz denizi ve karşı kıyıdaki İsrail’i seyrettikten sonra karnımızın sesini dinleyip yerel lezzetler tadabileceğimiz bir yer aradık. Ayaklarımızın bizi sürüklediği, kalbimizin de onay verdiği mekan bizi yanıltmadı: Al-Mabrouk Beach Restaurant’da doyumsuz tatlarla zevkin doruğuna ulaştık.

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Yemek:	Kaç JOD:
French Onion Soup	2
Vegetable Soup	2
Homos (humus)	1,500
Baba Ghanooj	1,500
Tabouleh	2,750
Arap pilavı (koca çanak)	3

Tabouleh

Homos

Arap Pilavı

Baba Ghanooj

Yanında da süper ekmek ve turşu getirdiler. Yemekten sonra naneli çay ikramını severek kabul ettik.

Sahildeki (Korniş) 1975 yapımı bembeyaz Hussein Bin Ali Camiinin arkasındaki restoranın otantik manzaralarını izledik.

Bize kusursuz hizmet sunan ve çok iyi İngilizce bilen Reda’dan (mekan sahibi olabilir) Arapça bile öğrendik. 15,600 JOD tutan hesabımızı ödeyip kalktık. Likör Shop’a uğrayıp birşeyler aldık, otele döndük.

Gelmeden önce okuduklarımızın aksine burada içecek almak gayet normal ve kolay. Bu iş için ruhsatlı (Afrika’daki gibi gizli değil ama) dükkana girip raftan alıyor ve kasaya ödüyorsun. O kadar. Ürdün yapımı %5 alkollü lager ‘Petra’ 1,5 JOD (%10 alkollüsü 1,750). Avrupalı muadili Amstel de 1,5 JOD. Carlsberg 1,250. Efes bile var.

 

Gündüz cayır cayır yanarken akşamüstü öyle bir yağmur bastırdı ki otele vardığımızda titriyorduk.

Odamıza girince çok mutlu olduk. Bir de resepsiyona bizim için not bırakıldığını öğrenince tam evde hissettik (Havaalanından taksi paylaştığımız Türkler ziyaret etmiş).

Reda’nın Arapça Derslerinden:

* Bidun sukkar: Şekersiz
* Bi nana: Naneli
* Minfedlık: Lütfen

 

Kısa kısa:

* Sigara yasağı yok. Her yerde içilebiliyor.
* Amman suyu Almas’ın tadı da güzel. Nestle ile aynı fiyat.
* Bazen otel girişi açık ama resepsiyon kilitli oluyor. İşiniz varsa dikkatli olun.

Ürdün 1   –   Ürdün 2

Ürdün 2 (Akabe)

Etiketler

Akabe, Ürdün

Sabah beşte yattığımız yatağımızda mis gibi bir uyku çektikten sonra kalkıp turist şapkamızı taktık.

Köşe başından alınan şavurma menüleri balkonumuzun Ortadoğu dağları manzarası eşliğinde lüplettik. Marketten alınan üç adet 1,5 litrelik Nestle su toplam 1 JOD, şavurma (tavuk) menünün de tanesi 1,750 idi. İçinde bolca patates kızartması, salatası, hıyarı, biber halkaları ve karışık turşusuyla fazlasıyla doyurucu bir seçenek.

Balkonda biraz lüks araba seyredip çay içtikten ve resepsiyondan faturamızı aldıktan sonra yollara düştük ama akşamı da etmiş olduk tabii.

 

Beş dakikalık yürüyüşle denize vardıktan sonra sola dönerek deniz kenarında dolaştık. Sahildeki kumları inceledik, deniz suyunun tadına baktık. Akşamın karanlığında sahilde kadın kadına oturmuş sohbet edenleri ve onları rahatsız etmeyenleri takdir ettik.

 

Yürüyüş yolunun sonunda İskenderun kahveleri benzeri bir mekan görünce bomboş balkonuna oturup birer kahve içtik, kakule kokusuyla mest olduk, Mısırlı sahipleriyle iki lafladık. Kahvedeki nargilelerden anason kokusu geliyordu ama detayları bilmiyorum. Yanında verilen yarım litre su dahil bir kahve 1,5 JOD idi ama sahilde dolaşarak satan adamlardan da çay-kahve içebilirsiniz, daha ucuz. (Not: Buraya ikinci gelişimizde kazıklandık)

Dönüşü ana caddeden yaparak ara sokaklara dalıp çarşıya nüfuz ettik. Camiden çıkanları inceledik, sokak isimlerini anlamaya ve anlamlandırmaya çalıştık, ilginç dükkanları inceledik, kasaplardan sarkan koyunların naylon/tülbentle sarılmış olmasındaki hijyene hayret ettik, bir kitapçı gezdik, iki tane içki dükkanı keşfettik, sokakta halka tatlısı yedik (tanesi 0,200), nargileye yapışmış amcaların duman altı olduğu sokağa giremeyip yol değiştirdik, hediyeliklere baktık, sebzeleri ve sebze fiyatlarını inceledik, dükkan sergilerinde sallanan fantezi geceliklere şapka çıkardık, ilginç askeri üniformalarla tanıştık, ayaküstü yenen yiyecekleri inceledik, paraya hakim olmaya başladık. Burada anlaşılması en zaman alan konu kuruş kavramının üç haneli işliyor oluşu (anladığımı kısaca yorumlayacak olursam). Örneğin kalemlere bakıyorsunuz, birinde 1 yazıyor, diğerinde 350. İşte o, yarım dinardan az demek oluyor aslında. Üzerinde ¼ (١/٤) yazan madeni para 1 JOD’un dörtte biri yani çeyreklik, yani 0,250 (bizim hesapla 250 kuruş). (Aslında olay biraz daha kompleks: Bir dinar, 10 tane dirhem, 100 tane kirş ya da 1000 tane fils’e bölünüyor.)

Rahatça dolaşıp alışveriş yapan kadın grupları olması çok hoş. Arada açıklar olsa da çoğu kapalı. Sizi tanımlamaya çalışan gözlerle bakıyorlar tabii ama rahatsız edici bir bakış ya da davranışla karşılaşmadım. Bu arada açık olan benim ama özellikle siyahlara bürünmüş bazı ablalardan seksapel saçılıyor. Süzülerek bakan gözler son derece itinalı boyanmış, ağızlarını kapıyorlar ama yanınızdan geçerken örtüyü düzeltmek için açtıklarında cart pembe boyayla üç katına çıkmış dudaklara bakıp kalıyorsunuz. Saçım açık diye ben mi seksi oluyorum emin olamadım.

 

Çarşıdaki cansız mankenlerin bedensel özellikleri de gözümüzden kaçmadı. Alışık olduğumuz sıradan çıkıntıları olan mankenler değil kalçası ekstradan dışa çıkık üretilmiş cansız mankenler. Bu kıyafeti bu coğrafyanın insanı alacağına göre daha gerçekçi olmuş. Kalçasızların kadından sayılmadığı topraklardayız ne de olsa.

Sokaklarda bol miktarda ateş yakan olduğu için her köşeden muhteşem odun ateşi kokuları yükseliyor. Amcanın biri caddede yakılan ateşin yanına (kaldırıma) küçük halı serip üstüne minder atarak resmen kendine şömine başı yatak yapmış Arap usulü. Kaideler kıymetli.

Bir binanın duvarına film yansıtıldığını gördük. İki bina arası bir boşluğa sandalye-masa konmuş, renkli lambalarla süslenmiş ve açık hava sineması olmuş.

Bomboş koca bir alanın ortasına atılmış bir halı ise ibadethane görevi görüyordu, bir genç namaz kılıyordu. Bu halı-camilerden 2-3 yerde gördüm.

 

Yiyecekleri daha detaylı keşfetmek gerekiyor. Buram buram enfes kahve kokan çerezcilerden çerez almalı. Ve kenti keşfetmeye devam etmeli.

Biz ise bu gecelik yeter diye düşünerek tuz&sirkeli, acı&limonlu gibi cipsler alıp keyif yapmaya odamıza gittik. Türk dizileri atlayarak televizyon kanallarında sosyolojik araştırma yaptık. Bakalım yarın neler olacak…

Bu slayt gösterisi için JavaScript gerekir.

Kısa Kısa:

* Hava parçalı bulutlu 15 dereceydi. Gökyüzü Antalya gibi.
* Bir saat fark var denmişti ama Türkiye ve Ürdün’ün aynı zaman diliminde olduğunu öğrendik. Yaz saati uygulamamız sebebiyle olmalı.
* Otelde evlilik cüzdanı sorulmuyor.
* Bol bol kahve için.
* Deniz kenarını takip eden caddenin (Korniş) adı King Hussein.

 

Ürdün 1   –   Ürdün 3

Ürdün 1 (Varış)

Etiketler

Akabe, Ürdün

Bu sene tatilimizi nerede geçireceğimize bilgisayar karar verdi. Internette rüzgarla savrulurken ekranımızda beliren Ürdün uçuşunun cazibesinden kaçamadık. Akabe kentine bir kişi gidiş-dönüş 288 Lira fiyat veriyordu. Bu durum araştırmaları hemen Ürdün’e kaydırdı ve şu an Akabe’de bir otel odasından yazıyorum.

Uçuşun en büyük sıkıntısı saati. Pazartesi gibi görünen ayrılış saati aslında Pazar gecesi 00:30 ve bu da zamanı kavramayı güçleştiriyor. Akabe’ye varış sabaha karşı üç civarı. Ertesi gün böyle bir opsiyon yok, sonra da fiyat artıyor. Yani ya bu sefer ya da bir hafta sonra gidilecek. Bu da alelacele organize olup yola çıkmamızı gerektirdi.

 

Uçak biletini bavul.com diye bir siteden kişi başı gidiş-dönüş 240 Liraya bulunca oradan aldık. Ancak online check-in yapmak istediğimizde bunu başaramadık çünkü bize zaten dandik bir yer atanmıştı. THY’yi arayıp sorunca durumu açıkladılar ve uçak dolu olmadığı için yardımcı olabilerek bize işaretlenmiş koltuk numaralarını sistemde kaldırdılar. Ama bu her zaman yapılabilecek bir şey değil. Başka siteden bilet alırken dikkat edin.

 

Alakasız bir saatte varılacağı için bir de yer sorununun çözülmesi gerekiyordu. Uygun bulduğumuz birkaç otele e-mail atarak durumu anlatıp ne yapılabileceğini sorduk. Normal oda fiyatının yarısı kadar daha ‘early check-in’ ücreti talep ettiler. Biz de kabul edip booking.com’dan rezervasyonumuzu yaptırdık çünkü gidene kadar çok yorulacağımızı biliyorduk.

Nitekim yurt dışına çıkmanın en can sıkan, zahmetli, yorucu, az seçenekli ve en pahalı yanı İstanbul Atatürk havalimanına varana kadarki kısmı oluyor. İstanbul ayağı, yurt dışına çıkmadan önce gereksiz kazıklanma hissi veren sancılı ve yorucu kısım oluyor. Antalya’dan İstanbul’a pek kolay varılmıyor, saati asıl uçuşu baz alarak ayarlamanız gerekiyor. Biraz daha ucuza gidebilmek için dokuz takla atıyorsunuz. (Bizim gibi başka kentten gelenler için İstanbul’da ulaşımla ilgili bilgiyi de yazının sonuna ekledim.)

 

Atatürk Havalimanı her zamanki gibi aşırı pahalı. Ürdün’de içki bulunmadığını okumuş olduğumuzdan duty free’ye bir göz attık. Görevliler listeden bakarak kişi başı bir litre sokabileceğimiz bilgisini verince acil durum ateş suyunu kapıp sevinçle seyirttik.

 

Donmuş vaziyette bindiğimiz uçaktan üç saat sonra ılık bir geceye indik. Pıtır pıtır Türkçe kelimeler sıralayan güler yüzlü bir görevlinin mührünü alıp ülkeye girdik.

Akabe Kral Hüseyin Havaalanı (AQJ) çok küçük. İçeri girdiğiniz gibi bavulların döndüğü bandı görüyorsunuz. Turizm info yok. Döviz bürosu gibi görünen yer kapalıydı. Pek insan yoktu zaten. Bir ATM var, para çekmede sıkıntı yok (yani biz gittiğimizde yoktu, siz yine tedbiri elden bırakmayın). 80 JOD para çekmek için + 5 JOD bedel keseceği uyarısını onaylayıp paramızı aldık. Otobüs yok. Servis yok. Metro yok. Sadece iki taksi vardı. THY’nin bu çok ucuz gece yarısı seferi bu taksicilerin işine yarıyor. İnsanların şehir merkezine ulaşmak için başka hiçbir seçeneği yok. Bu iki taksi şehir merkezine gidip gelip duruyor. Sabah 10 JOD imiş, saat dörtte 15 JOD istedi ve geri adım atmadı. Araba başına ücret aldığını fark edince oradaki iki Türkle anlaşıp bindik. Bizim bavullar dışında bir bavul daha atmışlar bagaja. O yüzden yolda durup diğer grubun taksisini bekledik. Gelip bavulu aldılar, tekrar taksiye doluştuk. Fakat adamlar bavulun bizim araçta gitmesine karar vermişler, yine aldık ve onların otelinde yine durup bavullarını bıraktık.

Şoförümüz faciaydı. Otellerimizi bilemedi. Arapça yazılı adresi gösterdik, çözemedi. Telefonla danışacağı bir yer yoktu. Yanımızda mükemmel Arapça konuşan birisi olmasına rağmen anlamadı. Gece gece ağzımız açık sokakları dolaştık. Nihayet otele telefon edip öğrendi de biz de daracık taksiden kurtulabildik. Beşte otele vardığımızda güler yüzlü ama laubali olmayan, işini iyi yapan gece görevlisi karşıladı bizi. Asansör çalışmıyordu ama o bavullarımızı alıp sırtında çıkardı. Taksici gibi onun da İngilizcesi sıfırdı ama belli ki resepsiyona çok iyi not bırakılmış. Tam anlaşılan ücreti yani 2 gece X 20 JOD + 10 JOD ekstra parayı (toplam 50 JOD) alıp tabii ki fatura vermeyerek bizi odamıza götürdü, balkonu, televizyonu, kettle ve klimayı filan vücut diliyle tanıttı, bahşiş beklentisine girmeden hızlıca ve sessizce gitti. Biz de Amir Palace Hotel 301 numaralı odamızın kocaman, tertemiz ve rahat yatağında muhteşem bir uykuya daldık. (Not: Birçok otel gibi burası da kahvaltısız)

Ürdün’e uçak biletinin ucuz olmasına rağmen uçağın yarısının boş oluşu ve pek turist gitmemesi sizi yanıltmasın. Paraları değerli olduğundan dikkat etmek gerekiyor. ‘Dört katı’ hesabı oldukça pratik. Yani 10 JOD yazıyorsa 40 Lira civarı ödediğinizi düşünün.

Kısa Kısa:

* Ürdün Ortadoğuda. Başkenti Amman kuzeyde.
* Akabe (Aqaba) ülkenin en turistik kenti ve güneyde kalıyor. Denize kıyısı olan tek şehir (Kızıl Deniz).
* Ürdün’e giriş vizesiz. Pasaportu alıp gidiyorsunuz (6 aylık).
* Parası Dinar (JOD ya da JD). 1 JOD = 4,2 Lira
* Okuduğumuz bazı kaynaklarda ülkeye girişte vize formu gibi form doldurup para ödediğin, otel ücretine ek olarak şehir vergisi ödediğin gibi bilgiler vardı ama biz ne form doldurduk (görevli sadece otelde mi kalacağımızı sordu) ne otele istenenin dışında bir para verdik.

Ürdün 2   –   Ürdün 3

****************************************************************

İSTANBUL İÇİ ULAŞIM:

 

Ucuzcana ve makul saatli uçuşlar Sabiha Gökçen Havalimanında sonlandığından önce oradan şehre inmek gerekiyor ki bizim Bostancı’da işimiz olduğundan önce bunu hedefledik. Havaalanı çalışanları bizi “çift bilet kesiyor, binmeyin, S16’ya binin” diye uyardığı halde, en hızlı gideni olduğu için E10’a bindik. Zaten havaalanından çıktığımızda önümüzde duruyordu. Normalde bir kişi 2 Lira iken bu otobüste 4 liraymış ama tam istediğimiz yere oldukça hızlı ulaştık. Gerek şoför gerekse otobüsteki takip sistemi bilmeyenin yardımcısı oluyor.

 

Buradan da Atatürk Havalimanına varmamız gerekiyordu. Küçük Yalı durağından metroya binip Ayrılık Çeşmesi’nde indik, Marmaray’a geçtik ve o trenle de Boğaz’ı alttan aşarak Yenikapı durağına vardık, Marmaray’dan inip havaalanına giden metro trenine bindik, son durakta indik. Metro içi bilgilendirme levhaları olsun, görevliler olsun, sesli uyarı sistemi olsun bilmeyene çok yardımcı oluyor. Bu arada İstanbul metrosunda asansörleri kullanmak Ankara’daki gibi tabu değil, o da dikkatimden kaçmadı.

 

Bostancı’dan Atatürk Hava Limanına yer altından varmamız iki saat sürdü. Tek kullanımlık jetonlar var ancak böyle inip binip duracaksanız daha pahalıya geliyor. Çünkü metrodan çıkınca tekrar turnikeden geçerek Marmaray’a giriyor, sonra bir daha metroya ödüyorsunuz. 10 Liraya İstanbul Kart alın. Hem daha düşük ücretlendiriliyor yolculuğunuz, hem pratik, hem birden fazla kişi aynı kartı kullanabiliyor, hem de her daim yükletip kullanabileceğiniz bir kartınız oluyor.